Adam Cohen ontkent familieband niet

"Ik ben een grotere fan van Leonard dan jullie hier allen samen". Adam Cohen steekt de bewondering voor his Old Man niet onder stoelen of banken. Hij is ermee gestopt om te trachten niet te klinken als zijn vader. De aanvaarding hiervan levert nu een reeks prachtige songs op als 'Like A Man', 'Sweet Dominique', en 'What Other Guy', waarin de appel van Adam niet ver van de boom valt. Bovendien bezit zoonlief een soort relativerende humor die zijn familieband nog meer onderstreept. Gul trakteert hij de zaal met 'So Long, Marianne' en geniet hier duidelijk zelf van. Wanneer iemand in de zaal roept dat hij zelfs beter is dan zijn vader repliceert Adam dat zoiets goed is om te horen maar hij voegt er meteen aan toe dat het een leugen is. Dit alles maakt hem een innemende artiest met veel zelfkennis.

Shake

Raphael Saadiq genereert powersoul met atoomkracht

Raphael Saadiq live is een belevenis die we niet gauw zullen vergeten. Vrijwel zonder verwachtingen zakten wij af naar Leuven. Een paar uur later stonden wij, totally blown away, ons af te vragen hoelang het geleden was dat we nog zo'n adembenemend sterk concert zagen. Saadiq, die twee jaar in dienst stond van Prince, weet vanuit vroegere ervaringen hoe hij het publiek als een superieure entertainer moet bespelen en blijkt in staat zijn concert perfect op te bouwen. Hij bouwt rustpunten in waar nodig en geeft gas wanneer de tijd daarvoor rijp is. Eén en ander leidt tot een ultieme climax die niemand onberoerd laat. Opener 'Heart Attack' sloeg in als een splinterbom en zette iedereen meteen in beweging. 'Let's Take A Walk' mikte vooral naar de onderbuik terwijl 'Don't Mess With My Man' met zulk een atomische kracht werd gespeeld dat de stenen in de Leuvense Depot bijna uit hun voegen barsten. Absoluut hoogtepunt werd 'The Answer', soul van bijna goddelijke makelij, Marvin Gaye meer dan waardig. En waarneer tijdens de slotronde nog eens een briljante versie van 'Let The Sunshine In' van Fifth Dimension de zaal wordt ingeslingerd is het game, set, match to... Mr. Saadiq!

Shake

Gillian Welch schittert in de Arenberg

Het concert van Gillian Welch en Dave Rawlings in de Arenbergschouwburg wordt door vele muzikale vrienden beschouwd als het concert van het jaar. Lichtjes overdreven vinden wij al stond dit optreden wel op een muzikaal zeer hoog niveau. Akkoord, songs als 'I Want To Sing That Rock'n'Roll', 'The Way It Goes', 'Look at Miss Ohio', 'Elvis Presley Blues', 'I'll Fly Away' en 'Long Black Veil' hebben zonder meer elk hun plekje verdiend in de country hemel en werden op een verblufffende wijze vertolkt, maar het concert miste, naar onze bescheiden mening, in zijn geheel toch wat aan spanningskracht en variatie. Het tweede deel kwam ook een stuk beter uit de verf dan het eerste en daarom is de eretitel 'concert van het jaar' net iets te hoog gegrepen. Desalniettemin zullen wij een zeer goede herinnering bewaren aan deze bijzondere avond en de zeldzame kans om Lady Gillian eens live aan het werk te zien.

Shake

Indrukwekkende Johnny Winter in Heerlen

De sympathieke bluesrocker en Woodstockveteraan Johnny Winter is inmiddels 67 jaar oud, zeer slecht ter been en bijna blind. Maar met z'n gitaar doet hij nog steeds precies wat hij wil. Vingervlugge solo's haalt Johnny net zo makkelijk uit zijn gitaar als een scheut whiskey uit z'n fles. Hoogtepunten uit het gesmaakte optreden waren onder meer de verschroeiende Stones-cover 'Gimme Shelter', het messcherpe 'Highway 61' en het huppelende 'Got My Mojo Working'. Dit laatste nummer staat ook op zijn uitstekende nieuwe album 'Roots', één van de beste bluesplaten van het jaar. Achteraf werden wij ontvangen in de camper van Johnny, waar hij gewillig zijn nieuwe cd voor ons signeerde.

Shake

Alice Cooper is nog steeds niet kapot te krijgen

Alice stierf maar één keer tijdens zijn show in de AB, namelijk op het schavot. Dat is ongeveer twee keer minder dan gemiddeld, maar we moeten anderzijds in rekening brengen dat Cooper wel voor een levende slang, een reuze Frankenstein en een blonde vamp (gitariste Orienthi) zorgde om het spektakelniveau op peil te houden. Het is nog steeds allemaal wel een beetje horror-om-te-lachen, but we like it, yes we do! Vooral omdat het andermaal muzikaal zeer goed klopte. De shockrocker bleek deze keer overigens zeer goed bij stem en Orienthi (die nog bij Prince en Michael Jackson speelde) wist op meer dan behoorlijke wijze stergitarist Damon Johnson te vervangen. Ze ziet er bovendien een stuk aantrekkelijker uit. Zwier hier bovenop nog een flinke portie onvervalste Hard Rock hits als 'Poison', 'Shool's Out', 'Elected' en we kunnen spreken van een meer dan geslaagde muzikale avond. Hoog tijd om onze vleermuizen los te laten!

Shake

McCoy Tyner: Eresaluut aan Hartman & Coltrane

De muziek van een klassiek album succesvol nieuwe levenskracht inblazen, is niet iedereen gegeven. Toch bleek de 73-jarige McCoy Tyner, de laatste overlevende van het legendarische John Coltrane Quartet, samen met enkele topmuzikanten, daartoe in staat. Het opzet van de avond bestond erin om songs die John Coltrane samen met zanger Johnny Hartman op plaat zette live op het podium te vertolken. Ten tijde van de originele opnames, die onder het toeziend oog van Bob Thiele plaatsvonden in New Jersey op 7 maart 1963, had pianist McCoy Tyner zijn vaste stek binnen het klassieke John Coltrane Quartet. Het was voor laatstgenoemde een hele uitdaging om te werken met een vocalist en het zou ook bij die ene keer blijven. Jammer eigenlijk want het titelloze album 'John Coltrane and Johnny Hartman' is een vijfsterren plaat die, niet alleen omdat het een buitenbeentje is maar ook omwille van de ijzersterke vertolkingen, ook nu nog tot de grote jazz klassiekers behoort.

Het McCoy Tyner trio, bestaande uit de pianist zelve, bassist Gerald Cannon trad in de AB niet aan met zijn vaste drummer Francisco Mela maar vond in Joe Farnsworth, die zijn sporen onder meer verdiende bij Diana Krall en Pharoah Sanders, een waardige vervanger. Aan dit trio werden tenor saxofonist Chris Potter, die de rol van Coltrane op zich nam en zanger José James toegevoegd. Deze laatste kreeg in ons landje enige bekendheid als muzikaal maatje van Jef Neve waarmee hij de plaatopname 'For All We Know' realiseerde, niet toevallig op hetzelfde Impulse label als jazzreus Trane. Jef Neve en José James creëerden in het recente verleden tevens een gesmaakt programma rond de muziek van de legendarische saxofonist en het mag dus ook geen wonder heten dat één en ander niet ongemerkt aan de neus van Tyner voorbijging en James nu de kans kreeg om aan zijn zijde de wereld rond te toeren.

De start-up van de avond gebeurde via enkele instrumentale nummers waaronder het melodieuze 'Fly With The Wind' ("een nummer dat ik al heel mijn leven speel," dixit Tyner) en 'Ballad For Aisha', een tweede Tyner original. De pianist bouwt deze laatste song aanvankelijk helemaal solo op om hem daarna in handen te geven van zijn muzikanten die mekaar enkele mooie solo's gunnen. De eerste rechtstreekse referentie naar Coltrane gebeurt in de vorm van 'Moment's Notice'.

Zijn typische hamerende speelstijl is door de jaren heen wat afgezwakt maar McCoy Tyner weet nog steeds als geen ander zijn muzieknoten te placeren, om het op z'n Brussels te zeggen. Ondertussen doet Chris Potter het meer dan behoorlijk op de tenor. Niet dat we Trane erbij zouden vergeten, maar plezierig luisteren blijft het alleszins.

Na de eerste drie instrumentale nummers loopt José James het podium op en het mag aan het publieksapplaus duidelijk wezen dat deze zoet gevoicede bariton reeds over een flink aantal Belgische fans beschikt, al houden die zich de rest van de avond wat gedeisd. De fysieke verschijning van de jonge Amerikaanse zanger uit New York mag er zeker zijn en we vermoeden meteen dat, naast 's mans grote muzikale kwaliteiten als vocalist, Jef Neve hier ook wel oog voor zal gehad hebben.

James zet eerst zijn tanden (of beter gezegd zijn lippen) in de wonderschone ballad ' Autumn Serenade'. De zanger kan de vergelijking met Johnny Hartman duidelijk doorstaan. Beiden beschikken ze over een warme bariton en een soepel verende frasering. Alleen het timbre van de twee zangers verschilt enigszins. Johnny Hartman zong op de plaatversie ook ietsje meer laid-back dan José James nu live in de AB. Niettemin kunnen wij van deze versies ten volste genieten.

De volgende ballad, 'Dedicated To You' genaamd, is opnieuw een schot in de roos, zowel qua zang als qua begeleiding. Het smoothly klinkend groepsgeluid dat de muzikanten genereren is er eentje om in te kaderen. Daarna mag het plagende 'You Are Too Beautiful' eventjes uit de pan swingen maar eindigen doet José James met het moeilijkste: een klassieker als 'My One And Only Love' (gecoverd door onder meer Sinatra, Fitzgerald, Martin, Vaughn,...) naar je hand zetten is bijna onbegonnen werk. Hij laat deze dan ook vrij dicht tegen de definitieve versie van Johnny Hartman aanleunen. Geen probleem echter want we noteren het als één van de hoogtepunten van de avond.

Na de gezongen passage van James duiken McCoy Tyner & Co opnieuw de jazzgeschiedenis binnen en trakteren ons nog op een swingend 'In A Mellow Tone' (Duke Ellington) en een Afrikaans aandoend slotakkoord waarvan we de titel helaas zijn kwijtgeraakt.

Er volgen daarna geen bisnummers meer en dus ook niet de verhoopte versies van 'Lush Life' en 'They Say It's Wonderful' en zo blijven dit de enige twee nummers uit de Coltrane/Hartman plaat die we tot onze spijt niet te horen kregen.

Desalniettemin mogen we niet alleen spreken van een bijzonder geslaagde muzikale avond maar bovendien ook van één van de mooiste jazzconcerten van dit bijna voorbije jaar. Thuisgekomen rondom middernacht doken we onze platenkast in en schoven we het Coltrane-Hartman album zachtjes in onze cd-speler om er een uur lang van te genieten. Chill out, Man! Een betere manier om deze dagen de middenvinger uit te steken naar de Halloween gekte bestaat er immers niet.

Shake

Sterke Patti Smith weet Sinner's Day toch nog te redden

De 2011 editie van Sinner's Day bleek, afgezien van een schitterende Patti Smith, een maat voor niks. Het optreden van The Exploited kunnen we samenvatten als overloos geschreeuw en gebral. Visage (ronduit belachelijk), The Mission (saai), Diamanda Gallas (onbeluisterbaar), The Cult (ondermaats) en Karl Bartos (mooie videoshow tijdens leuke Kraftwerkdeuntjes) waren allen passagiers van een zinkend schip. Gelukkig dat Patti Smith met een ongelooflijk bezield, ja zelfs bezeten optreden de dag nog wist de redden.

Gloria, Redondo Beach, Free Money, Ghost Dance, My Blakean Year, Beneath the Southern Cross, Ain’t it Strange, Because the Night, Pissing in a River, People
Have the Power en Rock n Roll Nigger waren de songs
die het onoverwinnelijk elftal uitmaakten.

Toen de zangeres zich voluit  voor de 'Occupy Wall Street'
beweging uitsprak en het publiek,opriep hetzelfde te doen,
leek het plots revolutie in Hasselt. Eindelijk. Dank u, Patti.

Shake

Wanda Jackson shakes it well

Akkoord, Wanda Jackson liet nu en dan een valse noot klinken en was tegen het einde van het concert even haar stem kwijt, maar toch vonden wij dit een schitterend concert van een dame die al meer dan een halve eeuw carrière maakt. De overgave en de humor die Wanda vandaag de dag nog volop tentoon spreidt, werkte bijzonder aanstekelig. Het heerlijke gekrijs van haar schelle stem vertegenwoordigt voor ons nog steeds al het goede van de goede ouwe rock'n'roll. Bovendien wordt ze als country dame zwaar onderschat. 'Who can shake a chicken in the middle of the room?' Wanda can!

Shake

Imelda May geeft Rockabilly nieuw gezicht

'The Queen of Rockabilly' wordt ze de laatste tijd steevast genoemd en daar valt wel iets voor te zeggen. Imelda May heeft zeker de verdienste het genre opnieuw actueel te maken. Ze is een sterke performer die een publiek bij het nekvel kan grijpen, alleen vinden we (de meeste van) haar songs nog net niet sterk genoeg. Dat was vooral te merken toen ze zich tijdens de bisnummers gooiede op enkele Elvis-nummers en een flamboyante cover van 'Tainted Love' waarmee ze de zaal moeiteloos plat kreeg.

Shake

Roger McGuinn tiereliert vrolijk in Gent

Met de wetenschap dat de legendarische groep The Byrds nooit meer zullen samentroepen organiseerde de Gentse Handelsbeurs, onder het motto 'Beter één volgen in de hand...', een solo concert van opper-Byrd Roger McGuinn. Het werd uiteindelijk eerder 'An evening with...' dan een echt concert en hoewel de zanger zich ook niet echt profileerde als een volleerde storyteller wist hij wel enkele boeiende anekdotes op het publiek los te laten.
Eerste vraag: Heeft deze Byrd iets met palmen? Net zoals op R&B Peer enkele jaren geleden stonden er nu weer enkele groene kamerplanten opgesteld, maar dat was waarschijnlijk om het veel te grote podium toch wat intiemer te maken.

Met zijn rode 12-strings Rickenbacker om de nek kwam McGuinn, geheel in zwarte outfit en met een boswachterhoedje op het hoofd, de Gentse planken opgewandeld op de tonen van het van Bob Dylan geleende 'My Back Pages'. Als iemand het oeuvre van Dylan toegankelijk gemaakt heeft voor radio airplay dan zullen het The Byrds wel geweest zijn. Nog steeds steekt Roger de bewondering voor zijn almachtige goeroe niet onder stoelen of banken. Na een mooi akoestisch 'She Don't Care About Time' vertelt McGuinn hoe hij een gekregen kladje van Dylan bijna aanbad als was het The Holy Grail om het nadien te transformeren tot 'Ballad of Easy Rider', bedoeld voor de gelijknamige film uit 1969.

Onze vriendelijke Hoofdvogel wisselt met de regelmaat van een klok zijn Rickenbacker af met de speciaal voor hem ontworpen zevensnarige (!) akoestische gitaar. De hele avond zal verder blijken dat Roger een begenadigd gitarist is. Toch schiet hij als solo performer wat te kort. Hij speelt zijn liedjes rechttoe rechtaan maar mist toch wat bevlogenheid. Meestal oogst hij een beleefd applaus, maar zelden meer dan dat. De vlam in de pan krijgen we nooit, zodat werkelijk enthousiaste reacties uitblijven en het toch allemaal iets te braaf blijft.

McGuinn legt zijn jeugd en vroege invloeden bloot met versies van 'St. James Infirmary Blues', de Woody Guthrie song ' Pretty Boy Floyd' en het van Lead Belly en Lonnie  Donnegan bekende 'Rock Island Line'. Daarna komen nog een reeks Bob Dylan adaptaties aan bod: 'All I Really Wanna Do' bijvoorbeeld waaronder McGuinn en zijn vogelvrienden een flinke Beatle Beat plaatsten, het countrygetinte 'You Ain't Goin' Nowhere' en -als piece de resistance- 'Mr Tambourine Man'.
Natuurlijk maakte de sympathieke Vogel ons ook deelgenoot in de glorie van de grote Byrds klassiekers. 'Chetnut Mare', '5D', 'Mr Spaceman, 'I Feel a Whole Lot Better', 'Eight Miles High' (een knipoog naar 'Eight Days a Week' van The Beatles) en het zweverige 'Turn, Turn, Turn': één voor één toch allemaal wereldklassiekers van formaat. Des te jammer dat McGuinn deze nummers solo moest performen, we misten toch wel het vroegere groepsgeluid en vooral de magistrale samenzang van de originelen. Ook minder bekend Byrds materiaal kwam aan bod via het mooie, samen met Gene Clark geschreven, 'Get To You' (uit de magistrale plaat 'The Notourious Byrd Brothers') en het hilarische 'Drug Store Truck Drivin Man' (ook wel bekend van de versie die Joan Baez hiervan neerzette op Woodstock).

Daarnaast blikte McGuinn terug op zijn solo carrière via onder meer de piratenhymne 'Jolly Roger', naar eigen zeggen bijzonder populair ten tijde van zijn deelname aan Bob Dylan's Rolling Thunder Revue, het van Joni Mitchell geleende 'Dreamland', de rocker 'Lover On The Bayou' en het nauwelijks bekende 'Parade Of Lost Dreams'.
Samengevat kunnen we zeker stellen dat het wederom een genoegen was om deze muzieklegende in ons midden te hebben. Toch was de man beter tot zijn recht gekomen middenin een ruimere orchestratie. Of met andere woorden: gevogelte kan best lekker zijn maar smaakt nog meer met wat verse groentjes en een portie friet erbij. Cheers!

Shake

Bob Dylan haalt zijn slag thuis in Antwerpen

Bob Dylan was goed in Antwerpen. Vergeet alle slechte reviews uit allerlei dagbladen die het tegenovergestelde beweren. Meer dan dertig jaar lang slaagt de pers er niet in om een min of meer eensgezinde mening over een Dylan concert te formuleren en ook dit keer was dit niet anders. Na de achtentwintig concerten die ik van Dylan meemaakte kan ik toch min en meer wat vergelijken en nogmaals... Dylan was goed. Vooral tijdens de songs dat hij zich niet achter zijn orgeltje verschuilde, hoorde je intense versies van onder meer 'Love Sick', 'Not Dark Yet', 'Forgetful Heart', 'Can't Wait', 'High Water' en 'Ballad of a Thin Man'. Hier hoorde je de man echt zijn best doen door een pakkende frasering neer te zetten waartoe alleen hijzelf in staat is. En ook al was het niet de beste versie, we zijn blij dat Dylan -eindelijk- eens 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' speelde in ons land.

Shake

Knopfler kiest de moeilijkere weg

Wie beweert dat het optreden van Mark Knopfler slaapverwekkend was, doet de waarheid wat geweld aan. Knopf koos veeelal voor minder bekende nummers uit zijn solo carrière en dat was best moedig. De man had het zichzelf veel makkelijker kunnen maken door enkel de Dire Straits hits te spelen, maar dit deed hij dus niet. Enkel 'Brothers in Arms' en 'So Far Away' passeerden de revue. Wie zoals ons, vanaf de vierde rij, zijn gitaarspel gadeslaat moet toch wel respect tonen voor zoveel virtuositeit. Niettemin was dit een concert dat lang zal blijven nazinderen.

Shake

New Order stelt lichtjes teleur

Zelden zoveel belangstelling gezien als voor het éénmalige reünieconcert van New Order in de AB. Het publiek stond voor zeven uur al aan te schuiven achter dranghekkens tot in de Steenstraat. Was het dat allemaal waard? Voor de harde fans waarschijnlijk wel. We zijn blij dat we hoogtepunten als 'Age of Consent' , 'Blue Monday' en het ultieme 'Love Will Tears Us Apart' (Joy Division) hebben meegemaakt maar echt beklijvend was dit concert niet.

Shake

Crosby & Nash: grootmeesters van de meerstemmigheid

Iets meer dan een jaar geleden speelden David Crosby en Graham Nash nog samen met hun spitsbroeder Stephen Stills in Vorst Nationaal. Nu stonden ze er met hun tweeën voor, toch werd het een beter concert. Dit had enerzijds te maken met de vocale vorm van Crosby die nu een stuk beter uit de verf kwam en anderzijds met de kwaliteit van hun vierkoppige begeleidingsband, bestaande uit stergitarist Shane Fontayne, bekend van zijn werk voor Springsteen begin jaren '90, bassist Kevin McCormick, weggelopen uit Jackson Brown's band, drummer Steve DiStanislao die zijn sporen verdiende bij David Gilmour en tenslotte James Raymond op keyboards, de zoon van David Crosby.
Warm verwelkomd door hun Brusselse fans beginnen de Woodstock-veteranen opvallend stevig met 'Eight Miles High', de Byrdsklassieker waarin Crosby nog een hand had. "We have a lot of music to play tonight, " belooft Crosby (een belofte die hij en zijn dikbuikige vriend later, na meer dan twee en een half uur muzikaal entertainment, ook weten waar te maken). Maar eerst nemen beide artiesten wat gas terug met het mooie 'I Used To Be a King', gezongen door Nash en voorzien van subliem werk van Fontayne op leadgitaar. Deze laatste zal overigens het hele concert lang blijven schitteren op zijn instrument. Wie zulk een begenadigd gitarist in zijn rangen heeft staan, heeft overigens steeds al half gewonnen.

Herkenningsapplaus volgt voor een eerste hoogtepunt in de vorm van een glansrijk geserveerde versie van 'Long Time Gone', gevolgd door het gezellige 'Marakesh Express', dat ons niet zozeer naar Marokko doch eerder naar de groene weiden van Woodstock, NY voert. Ondertussen laat Graham weten dat het voor hem een eer is in de stad van zijn lievelingsschilder Rene Magritte te mogen optreden. Het Belgische publiek reageert lauw en schijnt zijn eigen helden nauwelijks  te kennen. Wanneer Nash zich wat later luidop afvraagt waarom iemand op de vierde rij hem met een verrekijker zit te beloeren ("Do you want to see us THAT close?") krijgt hij het Circus wel aan op zijn hand. Crosby kan het niet nalaten nog wat humor toe te voegen door te suggereren dat die man mogelijk hun neusharen zit te tellen. Eventjes lijken Crosby & Nash de hippieversie van Laurel & Hardy, geen kat die dit erg vindt. Een ander grappig moment doet zich voor wanneer een harde fan plotsklaps 'I Love You' naar (één van?) beide heren roept, reageert Nash droogjes met "I would like your sister to yell that".
Het duo vervolgt met enkele minder bekende recentere songs als 'Old Soldier', het Neil Youngachtige 'Don't Dig Here' (over het dumpen van nucleair afval) en 'Wind On The Water' (over het vernietigen van het leven in onze oceanen). Verder spreken de grijze heren zich tussendoor ook uit voor de Occupy Wall Street beweging en tegen de oorlogswaanzin. Muziek en engagement voor een betere wereld blijft voor hen nog vaak hand in hand gaan, zoveel is duidelijk.

Na een korte pauze pakken Crosby & Nash het Circus opnieuw in met eerst een potige versie van Crosby's 'Almost Cut My Hair', daarna het mooie akoestische intermezzo 'Simple Man' en vervolgens het prachtige 'Guinnevere', vocaal geschilderd als een middeleeuws icoon en een waarlijk hoogstandje van meerstemmigheid. Aan dit handelskenmerk van C&N hebben groepjes als Fleet Foxes, zoniet alles, dan toch zéér veel te danken. En de heren trekken nog verder door op hetzelfde elan via de Beatlescover 'Blackbird', waarbij onze protagonisten samen met Shane Fontayne rondom één en dezelfde microfoon het lied naar hemelpoorten van de close harmony zingen.

Het sentimentele 'Our House' is zoals te verwachten dé publiekslieveling van de avond. Nash voegt er met veel gevoel voor ironie aan toe dat, indien hij vooraf had geweten dat dit nummer zulk een grote hit zou worden, dat hij er dan vast en zeker een betere song van zou hebben gemaakt. Daarna kondigt een breed glimlachende David Crosby, die meer en meer begint te lijken op een Rembrandiaanse figuur, een nummer aan dat hij in decennia niet meer live heeft gespeeld: 'Laughing'. Tenslotte volgen nog een handvol nummers, waaronder enkele grote klassiekers als 'Cathedral', 'Deja Vu' en als enige bisnummer het countrygetinte 'Teach Your Children'. Met dit langdurend maar smaakvol concert bewezen David Crosby en Graham Nash niet alleen dat ze songs (mee)schreven die eeuwigheidswaarde bezitten maar ook dat ze nog steeds onmiskenbaar tot de grootmeesters van de meerstemmige samenzang behoren. Tot in de gloriaaaa!

Shake

The Specials zetten AB op de kop

The Specials bouwden in de AB een spetterend feestje. Nieuw materiaal heeft deze band niet meer in de aanbieding staan maar de ouwe hits krijgen de zaal moeiteloos plat. Zelden de Ancienne Belgique zo uit zijn dak zien gaan.

Shake