Arno for Amnesty International

Op 10 december was het dag op dag 60 jaar geleden dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Om dit te vieren organiseerde Amnesty International een benefietconcert met Arno & Band in de Brusselse AB. Na een kort openingswoordje door de mensen van Amnesty International, werden Arno en zijn bandleden hartelijk verwelkomt door een goedgevulde Ancienne Belgique. De Oostendse ‘Homo Universalis’ ging zeer toepasselijk van start met een fikse versie van ‘Vive Ma Liberté’. In de band viel meteen het acrobatische gitaarspel op van (de nieuwe) gitarist Thomas Vanelslander, die sinds deze zomer Geoffrey Burton vervangt in Arno’s band. De ritmesectie met Mirko Banovic (Bas) en Sam Gysel (drums) is nog steeds één van de krachtigste van ons vaderland, terwijl ouwe getrouwe Serge Feys de bakens uitzet via de keyboards. ‘From Zero to Hero’ en vooral ‘Lonesome Zoro’ sleepten ons als een boeiende autobiografie mee door het persoonlijke leven van de zanger. Veel herkenningsapplaus volgde voor de radiohit ‘Mourir à Plusieurs’. Met een bijzonder strak ‘Que Pasa’, waarbij drumslagen bijna klonken als terroristische aanslagen, greep Hintjens voor het eerst terug naar zijn tijd met T.C. Matic. Even later volgde een eerste mooi rustmoment in de set: de vrouwenkwestie ‘Lola etc’, waarbij Brel en Tom Waits mekaar lijken te kruisen. Daarna koos Arno voor de T.C. Matic-hymne ‘L’Union Fait La Force’ en kwamen er wat meer recentere songs, zoals ‘I’m Not Into Hop’ waarin zanger en vooral gitarist Vanelslander zich volledig konden uitleven. Bij momenten behandelde deze laatste zijn fender als in de hoogdagen van de punk, hetgeen onmiddellijk oversloeg op het publiek, waarvan de meesten de late ’70-ties nog bewust hadden meegemaakt. Het concert eindigde met een zevenklapper van formaat. Eerst vuurden Arno & Band een bijzonder scherp ‘Ratata’ af, uit de gelijknamige tweede soloplaat van de Oostendenaar. Tijdens het passionele ‘Les Yeux De Ma Mère’ zong Arno, meestal met gesloten ogen, zowat de ziel uit zijn lijf. Het door de hypnotiserende keyboards van Serge Feys aangedreven ‘With You’, uit de debuutplaat van T.C.Matic, bracht het beste van de ‘80-ties terug naar boven. ‘Bathroom Singer’, de song met de symbolische symbalen, ontpopte zich tot een soort apocalyptisch kermismoment van waanzin. De dynamiek van ‘Oh La La La’ en ‘Putain Putain’ blies tenslotte als vanouds het dak van de concertzaal. Arno werd luidkeels teruggeschreeuwd door het uitzinnige Amnestie- publiek en de zanger bedankte met de Adamo-cover ‘Les Filles De Bords De Mer’, feestelijke meegezongen door quasi alle aanwezigen in de zaal. Een mooier slotmoment was moeilijk in te denken.
Dit concert is voor mij het bewijs, tot spijt van wie’t benijdt, dat Arno Hintjens, als Belgische live-act, nog steeds aan de absolute top staat. Bovendien draagt hij met dit benefietconcert duidelijk ook het hart op de juiste plaats. Hoeveel concerten ik van de man precies gezien heb kan ik allang niet meer op mijn twee handen tellen, maar ik weet wel dat ik steeds tevreden terugkeerde. In tijden van crisis is dit een belangrijk kwaliteitsargument. (Meer foto's)