De Vrijheidstonen van Ornette Coleman in Bozar, Brussel

Na zijn triomf op Middelheim vorig jaar, stond de legendarische Ornette Coleman gisterenavond opnieuw op Belgische bodem. De freejazzpionier werd voor deze gelegenheid bijgestaan door drummer Denardo (zoon van) Coleman en twee bassisten: Al McDowell (elektrische bas) en Anthony Falanga (staande bas). Vooral deze laatste viel op, onder meer door het spelen van de eerste cellosuite van Bach, waarop de band mooi inpikte. Maar de ster van de avond, hoe kan het ook anders, werd uiteraard Coleman zelf. Op zijn 78ste klinkt hij nog steeds krachtig en inventief. De nummers werden niet te lang uitgesponnen, maar eindigden telkens op een climax. In elk nieuw stuk (vraag me geen titels) leek het kwartet een oorlog met zichzelf te voeren. Coleman vlinderde daar via de vrije tonen van zijn witte sax ongrijpbaar doorheen. Het organisch geluid dat dit opleverde bracht de zaal in vervoering. De koning van de vrije jazz kreeg minutenlang een staande ovatie. Na het concert mocht ik deze bescheiden man, samen met nog enkele andere fans die waren blijven staan, hartelijk begroeten. Hij signeerde gewillig mijn oude exemplaar van 'The Shape of Jazz To Come'. Vroeger gebruikte ik deze plaat om ongewenst bezoek buiten te jagen (wat steeds lukte). Nu is de maker van deze fel gecontesteerde plaat plots de held van het Paleis. Time was on his side, I guess. (Meer foto's)

James Burton Talks & Plays

Ik vond dit zeldzaam stukje uit de jaren 90 over de fantastische James Burton. James speelde in het verleden met zowat alle groten uit de muziekwereld: Elvis P., Elvis C., Johnny Cash, Emmylou Harris, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Springsteen,... Ooit vroeg Dylan hem als vaste gitarist, maar James weigerde omdat hij het te druk had. Anyway, I love this guy.

Lambchop: Eerlijk en doorleefd in de AB

Lambchop blijft één van de meest unieke groepen uit het Amerikaanse muzikale spectrum. Kurt Wagner ziet er, met zijn zware brilmontuur en onafscheidelijk petje, nog steeds een beetje als een eenvoudige boerenjongen uit. Niets echter aan deze man is gimmick. De liefde voor zijn muziek is oprecht. Al vroeg in de set speelde het zevenkoppige ensemble een schitterende versie van Dylan’s ‘You’re a Big Girl Now’. Wagner legde er zijn ziel in bloot en maakte de song zo eigen dat je Dylan bijna vergat. Stilaan sloop de hypnotiserende Lambchopsound als sluipend gif door de (halve) AB. De typische stem van Wagner was daarbij een instrument op zich en het samenspel met de band klonk tot in de details verfijnd. Er volgden oa mooie songs uit de nieuwe plaat ‘Oh (Ohio)’ en de man achter de vleugel mocht af en toe uithalen met piratejokes. Al was het maar om te zeggen: niet té serieus, jongens. Tijdens het eerste bisnummer ontpopte Kurt zich plots tot een weergaloos soulzanger en knipoogde hij onder meer naar Talking Heads (Once In A Lifetime). Daarna volgden nog ‘I Believe in You’, ‘Is a Woman’ en een meer dan gedreven ‘Up with People’. Als afsluiter liet Wagner zijn Belgische publiek kiezen tussen ‘Beer or a Blowjob’. Een retorische vraag zo bleek meteen, want de band sloot af met een fijne versie van L. Cohens ‘Chelsea Hotel # 2’. (Meer foto’s)

Parels voor de Zwijnen

Een waanzinnig goede verzameling live-concerten en andere bootlegs in topkwaliteit ligt hier zomaar voor het grijpen. Meer dan 50 Gb muziek van Dylan, Neil Young, Townes VZ, L. Cohen, Emmylou H., Paul Simon, Lucinda Williams, John Prine etc etc waar een mens vroeger een fortuin aan zou gegeven hebben, kan je via deze site gratis downloaden.
Alvast enkele Shaketown Tips: L. Cohen 1985 (Vienna), Emmylou Harris 1975 (San Francisco), Lucinda Williams 2007 (Basel) en Norah Jones 2007 (Paris). ( Thx Rik V. voor de tip)

Leonard Cohen op eenzame hoogte in Brussel

Na zijn passage in Brugge deze zomer, was Leonard Cohen twee opeenvolgende avonden te zien in Brussel. Zijn Brugse setlist werd gisteren aangevuld door 'Heart With No Companion', 'Avalanche', 'The Partisan' en mijn persoonlijk favoriet nummer 'Famous Blue Raincoat' (28 songs tegenover 24 in Brugge). Bijna drie uur stond de 74-jarige Cohen op het podium in Vorst. Niet als een vorst, maar als een nederige, maar eerbiedwaardige man die zijn meester (het publiek) tot in het ultieme wist te dienen. Wij genoten er elke seconde van. De bezieling die Cohen in zijn songs legde, sloeg over op het publiek, dat met het grootste respect aan de lippen hing van de Canadees. In elke lettergreep die Cohen sprak of zong klonk meesterschap. Elke beweging of houding die hij op het podium aannam (hoed afnemen, buigen, knielen, zich ten hemel richten...) was tot in de kleinste details beheerst. Body- en Mindfullness tot in de perfectie. Ik wik mijn woorden maar een concert als dit maakt men hooguit enkele keer mee in een mensenleven. De onovertroffen schoonheid van de 28 gespeelde songs beschrijven en hoe deze naar het hart of de keel grepen, is onbegonnen werk. I just rest my case. (Meer foto's)

Jammin' with Steve Winwood (AB, Brussels)

Steve Winwood bracht vrijdagavond vier steengoede muzikanten mee naar de AB, die voluit mochten improviseren. Hun samenspel was zondermeer verbluffend (die percussionist!), maar één en ander had wel tot gevolg dat sommige nummers (iets te) lang werden uitgesponnen. Steve bracht oud en nieuw werk, maar vergat zijn hits uit de jaren '80 ('Valerie', 'Talking Back To The Night', ...). Niet dat we daarom treurden want Winwood serveerde wel klassiekers als 'I'm Your Man', 'Gimme Some Lovin'' (uit zijn tijd met Spencer Davis), 'Can't Find My Way Home' (Blind Faith),' Higher Love' en (als bisnummer) het sublieme 'Dear Mr. Fantasy' (Traffic). Ook nieuwe songs als 'Fly' en 'Dirty City', uit zijn laatste plaat 'Nine Lives', kwamen ruim aan bod. Andere, minder sterke songs uit Winwoods lange carrière, verdienden het niet echt om tot 10 minuten of langer uitgesmolken te worden. Hierdoor verslapte de aandacht van het publiek en vertrokken een heel wat mensen richting bar. Een smetje op een toch wel behoorlijk goed en gedreven concert. (Meer foto's)

Een bezielde Art Garfunkel in Gent

Het kaartje voor het concert van Art Garfunkel in Gent lag al een hele tijd uitdagend op mijn kast. Toen ik het maanden geleden aanschafte, kon ik nooit vermoeden dat het gisteren niet écht mijn dagje zou zijn en dat ik er misschien beter aan gedaan zou hebben gewoon thuis te blijven. De focus op de muziek was er gewoon niet en van een zanger mag men geen wonderen verwachten. In het beste geval wel wat schoonheid en troost. Soit. Art startte zijn concert met 'El Condor Pasa'. De vlucht van deze roofvogel verdween echter in de mist van een al te opdringerige yamaha synthesizer. Daarna volgden nog enkele betere versies van S&G klassiekers, aangevuld met solowerk van de man die misschien (figuurlijk) wel in de schaduw stond van Paul Simon, maar die tegelijk zwaar tot diens succes bijdroeg. 'The Boxer', 'Mrs. Robinson', 'Bridge Over troubled Water': de versies van Garfunkel zijn 'anders' dan die van Paul Simon, maar zijn daarom niet minder mooi. Hoogtepunt van de avond was de allermooiste versie van 'Scarborough Fair' die ik ooit hoorde. De song ging naadloos over in een cover van Dylan's 'Girl Of The North Country' via de gemeenschappelijk regel 'She once was a true love of mine'. Geniaal! Ook de intense versie van 'The Sound of Silence' bleef nazinderen. Samengevat: Art Garfunkel live bezig zien blijft een belevenis. Hij heeft meer te bieden dan alleen zijn stem, ook in zijn bindteksten weet hij zijn publiek te raken. Volgende keer hoop ik dat de man een betere dag uitkiest. Ondertussen gaat het leven, als vanouds, gewoon verder. (Deze keer géén foto's omdat het managment van de artiest dit op bijna dictatoriale wijze verbood)

'La Cenerentola' in de Muntschouwburg

Nog tot 22 oktober kan je in de Brusselse Munschouwburg naar de opera 'La Cenerentola' van Rossini gaan kijken. Het spektakel duurt (inclusief pauze) bijna drie uur maar ik heb me geen seconde verveeld: schitterende stemmen, prima orkest en een absolute topdirigent. Ga dat zien.
(Beluister hier de bespreking door K. Van Eeghem op Radio1)

The Return of Stephen Stills (AB, Brussel)

De 63-jarige Stephen Stills zag er vorige maandag in de AB een beetje als nonkel Pater uit. De Woodstockveteraan bracht in de AB eerst een gesmaakt akoestisch gedeelte voor de pauze en mocht daarna met drie andere muzikanten zich elektrisch uitleven. Volkomen terecht dat deze man in het Rolling Stone lijstje van de beste gitaristen allertijden staat (op nr. 28 namelijk). Invloeden van zowel spitsbroeder Neil Young als jam-maatje Jimi Hendrix waren duidelijk merkbaar. Op de beste momenten van dit concert waren de 70ties dan ook volledig back. 'For What It's Worth' had misschien wel wat spannender gemogen, maar 'Rock 'n' Roll Woman' en de akoestische cover van 'Girl of The North Country' waren dan weer top (dit zou Dylan zelf niet meer kunnen op die manier). Ook een voor mij onbekende cover van een Tom Pettysong sloeg vonken in de zaal. Jammer alleen dat Stephen zich iets te veel als een Bluesman profileerde. Toch een mooie AB avond gehad. (Meer foto's)

Superleague Formula in Zolder

Leuk om eens van dichtbij mee te maken zo'n autorace als 'The Superleague Formule'. De volgende keer vergeet ik echter mijn oordopjes niet... De winnares van de Shaketownwedstrijd werd Josianne V.E. Zij won gratis tickets voor deze fantastische race. Bravo! (meer foto's)

Beluister gratis de nieuwe Bob Dylan

Over enkele dagen, op 7 oktober om precies te zijn, verschijnt 'Tell Tale Signs', een verzameling outtakes en unreleased tracks van Bob Dylan. U kan de plaat hier reeds in avant première beluisteren.

Gratis Kaarten voor de Superleague Formula in Zolder

Dit weekend vindt in Zolder de Superleague Formula plaats. Het is een formuleraceklasse waarin elk team wordt gesponsord door een voetbalclub. Hier vind je alle teams nog eens op een rijtje. Shaketown heeft hiervoor twee vrijkaarten. Wie geïnteresseerd is zendt onmiddellijk (vandaag of morgen) een mailtje naar shaketown@telenet.be en de tickets worden naar jouw thuisadres gestuurd.
Dank U, Shaketown!