Een bezielde Art Garfunkel in Gent

Het kaartje voor het concert van Art Garfunkel in Gent lag al een hele tijd uitdagend op mijn kast. Toen ik het maanden geleden aanschafte, kon ik nooit vermoeden dat het gisteren niet écht mijn dagje zou zijn en dat ik er misschien beter aan gedaan zou hebben gewoon thuis te blijven. De focus op de muziek was er gewoon niet en van een zanger mag men geen wonderen verwachten. In het beste geval wel wat schoonheid en troost. Soit. Art startte zijn concert met 'El Condor Pasa'. De vlucht van deze roofvogel verdween echter in de mist van een al te opdringerige yamaha synthesizer. Daarna volgden nog enkele betere versies van S&G klassiekers, aangevuld met solowerk van de man die misschien (figuurlijk) wel in de schaduw stond van Paul Simon, maar die tegelijk zwaar tot diens succes bijdroeg. 'The Boxer', 'Mrs. Robinson', 'Bridge Over troubled Water': de versies van Garfunkel zijn 'anders' dan die van Paul Simon, maar zijn daarom niet minder mooi. Hoogtepunt van de avond was de allermooiste versie van 'Scarborough Fair' die ik ooit hoorde. De song ging naadloos over in een cover van Dylan's 'Girl Of The North Country' via de gemeenschappelijk regel 'She once was a true love of mine'. Geniaal! Ook de intense versie van 'The Sound of Silence' bleef nazinderen. Samengevat: Art Garfunkel live bezig zien blijft een belevenis. Hij heeft meer te bieden dan alleen zijn stem, ook in zijn bindteksten weet hij zijn publiek te raken. Volgende keer hoop ik dat de man een betere dag uitkiest. Ondertussen gaat het leven, als vanouds, gewoon verder. (Deze keer géén foto's omdat het managment van de artiest dit op bijna dictatoriale wijze verbood)