De Vrijheidstonen van Ornette Coleman in Bozar, Brussel

Na zijn triomf op Middelheim vorig jaar, stond de legendarische Ornette Coleman gisterenavond opnieuw op Belgische bodem. De freejazzpionier werd voor deze gelegenheid bijgestaan door drummer Denardo (zoon van) Coleman en twee bassisten: Al McDowell (elektrische bas) en Anthony Falanga (staande bas). Vooral deze laatste viel op, onder meer door het spelen van de eerste cellosuite van Bach, waarop de band mooi inpikte. Maar de ster van de avond, hoe kan het ook anders, werd uiteraard Coleman zelf. Op zijn 78ste klinkt hij nog steeds krachtig en inventief. De nummers werden niet te lang uitgesponnen, maar eindigden telkens op een climax. In elk nieuw stuk (vraag me geen titels) leek het kwartet een oorlog met zichzelf te voeren. Coleman vlinderde daar via de vrije tonen van zijn witte sax ongrijpbaar doorheen. Het organisch geluid dat dit opleverde bracht de zaal in vervoering. De koning van de vrije jazz kreeg minutenlang een staande ovatie. Na het concert mocht ik deze bescheiden man, samen met nog enkele andere fans die waren blijven staan, hartelijk begroeten. Hij signeerde gewillig mijn oude exemplaar van 'The Shape of Jazz To Come'. Vroeger gebruikte ik deze plaat om ongewenst bezoek buiten te jagen (wat steeds lukte). Nu is de maker van deze fel gecontesteerde plaat plots de held van het Paleis. Time was on his side, I guess. (Meer foto's)