Chuck Berry: Een Schalkse Rock'n'Rollruiter in het Circus

"If you tried to give rock and roll another name, you might call it 'Chuck Berry’" is een mooie quote van John Lennon, die het belang van deze rock’n’roll pionier misschien nog het best omschrijft. Hoeveel beginnende gitaristen hebben wel eens geoefend om de akkoorden van ‘Johnny B. Goode’ onder de knie te krijgen? En hoeveel bekende artiesten namen ooit in hun carrière één of meer covers op van Chuck? Zouden groepen als The Beatles en The Stones sowieso hebben bestaan zonder de muziek van deze ultieme songwriter? Allemaal vragen die een figuur als Chuck Berry terecht oproept. Deze man simpelweg een legende noemen, lijkt ons zelfs een zwaar understatement.
Op wapenstilstand stond de 82-jarige Berry na ongeveer één jaar opnieuw op Belgische bodem. De recensies van de Vlaamse media waren na zijn vorige passage in de Lotto Arena meestal vernietigend. Dit was er waarschijnlijk de oorzaak van dat het Brusselse Koninklijk Circus deze keer slechts voor de helft gevuld was. Toch hadden de aanwezigen zeker geen ongelijk.
Akkoord, Good Ol’ Chuck eigent zich nogal wat vrijheden toe op het podium (vals zingen, met een song beginnen of ophouden volgens eigen goesting, zijn bandleden op het verkeerde been zetten met riffs uit andere songs…) maar toch flakkert op de betere momenten het oude vuur van zijn genie nog af en toe op.
Chuck begon, gesteund door een vierkoppige band waaronder zoon Charles Berry Junior op gitaar en oudgediende Jim Marsala op bas, aan zijn set met een kramakkelige versie van ‘Roll Over Beethoven’. Het duurde duidelijk even voor de oude diesel op het juiste toerental kwam. ‘Carol’ en ‘Little Queenie’ klonken al iets beter en werden door de zaal enthousiast meegebruld. Het van Emmylou Harris bekende ‘You Never Can Tell’ ging dan weer flink de mist in. Berry herpakte zich met een aangename versie van ‘School Days’, waarbij hij via body language geen enkele twijfel liet bestaan over de werkelijke betekenis van de regel ‘Drop the coin right into the slot / You gotta hear something that's really hot’.
Wat later zocht Berry de blues op met een cover van ‘It Hurts Me Too’ (Elmore James) en vond aldus meer en meer ruimte om op volstrekt eigen wijze gitaarles te doceren. Zoon Junior leek zich af te vragen: hoe doet onzen ouwe dat toch? Op zeker moment vond Chuck dat het tijd was voor wat anders. Hij vertelde het publiek dat hij een briefje had gekregen van zijn broer. Theatraal draaide Berry zijn broekzakken binnenstebuiten en haalde er uiteindelijk een stukje W.C.-papier (de brief) uit, waarna de ene mop de andere opvolgde (genre: ‘Ik had nog graag 10 dollar bij deze brief gevoegd, maar helaas heb ik hem reeds dichtgeplakt’). Hilariteit in het Circus: Chuck als Standup Comedian!
Hadden we nog te goed: een leuke maar korte versie van, jawel, ‘Johnny B. Goode’, het onvermijdelijke 'My Ding a Ling' en een groot afscheidsfeest op de klanken van ‘Reelin’ And Rockin’’, waarbij Chuck naar goede gewoonte een dozijn jonge vrouwen uit het publiek op het podium lokt, die zich dan dansend mogen uitleven. Bijzonder grappig om te zien hoe onze held met zijn gitaar de ’chicks’ als een ouwe vos opzweept, terwijl hij schalks het hele spektakel gadeslaat. Onze Heer leek zich zelfs zo te amuseren dat hij ons nog op (ongeveer) tweeëneenhalve meter duckwalk tracteerde... Schitterend toch?
Na precies één (gechronometreerd) uur is de show echter definitief afgelopen. En ook al was dit zeker niet het beste concert dat we in de laatste jaren van Chuck Berry zagen, toch waren we blij de man nog eens levend te hebben mogen meemaken. De periode dat dit nog kan loopt stilaan ten einde… We mogen er vooral niet aan denken. (Meer foto's)