Een consultatie en behandeling bij Dr. John bleek in het verleden steeds bijzonder heilzaam en daarom keken we vol vreugde uit naar diens komst in de Antwerpse Singel. Omstreeks kwart over acht betrad de ‘ambassadeur van New Orleans’ in een oogverblindend lilakleurig pak het podium van de blauwe zaal. Hij nam onmiddellijk plaats achter een oude orgelbak op houten voeten, een instrument met bijna archeologische waarde, dat een warme, volle klank genereerde. Daarbij gesteund door een voortreffelijk band, ‘The Lower 911’, waarin oudgedienden John Fohl (gitaar) en David Barrard (bas) voor een onweerstaanbaar funky geluid zorgden, slaagde Dr. John erin om quasi meteen de toon te zetten via ’Keep The Music Simple’ en vooral ‘It Don't Mean a Thing (If It Ain't Got That Swing)’. Dit credo zou The Night Tripper samen met zijn band op een bijna klinische wijze weten toe te passen tijdens heel het verdere concert. Na een paar nummers vond Mac Rebennack dat de tijd gekomen was om het orgel even de rug toe te keren voor een ander toetseninstrument. Mooi om te zien hoe de Dokter doorheen de jaren, naar aantal, ongeveer evenveel spulletjes verzameld heeft op zijn zwarte piano als dames doorgaans in hun handtas hebben zitten. De Shakespeariaanse doodskop (deze keer met hoedje) viel binnen ’s mans collectie het meest op. Zorgde de spirit van deze overledene er mede voor dat de voodoo bezweringen van de Doctor een beetje wilden lukken?
Tijd voor één van de hoogtepunten uit het concert: ‘I Walk On Guilded Splinters’ uit de debuutplaat van Dr. John, inmiddels veertig jaar oud, dat kan begrepen worden als één lange magische formule om de vijand de duivel aan te doen, heeft anno 2008 nog niets van zijn mysterieuze kracht verloren. In dit nummer werd drummer (Herman Ernest III) zelfs even fluitist, wat qua tovenarij ook alvast kon tellen. Na de zegening van de Doctor werden we aangemaand om even recht te staan en feest te vieren op ‘Right Place, Wrong Time’, een originele Rebennack klassieker die onlangs zelfs nog de playlist van Bob Dylan’s onvolprezen ‘Theme Time Radio Hour’ sierde.
Het lekkere ‘Keep On Goin’’ (uit de nieuwste cd ‘The City That Care Forgot’) volgde, waarbij Barrard alweer stevige funky grooves uit zijn bas wist te trekken. Wat later stal gitarist John Fohl in duel met Barrard de show in een aan Barrack Obama opgedragen ‘Time For A Change’. De loopjes die Fohl gedurende heel het concert uit zijn gitaar toverde waren magistraal en David Barrard mag zondermeer één van de meest funky bassisten van de planeet genoemd worden.
Een sexy versie van het alom bekende ‘Making Whoopee’ werd door ons begrepen als een soort gezondheidsadvies.
De Medicijnman koos vervolgens voor een instrumentale Duke Ellington cover ‘Caravan’, waarbij zijn orgelspel herinneringen opriep aan jazzlegende Jimmy Smith. Ergens begon het op te vallen dat de Doctor deze avond meer zin had om muziek te spelen dan om te zingen.
Blues, funk en jazz werden nog een laatste keer magisch versmolten in de feestelijke afsluiter ‘Going Back To New Orleans’. Even geloofden we dat de Schelde de Mississippi was. Een illusie, zo bleek helaas later.
Toen sloot de Doctor, ietwat vermoeid, zijn praktijk af. Zijn assistent, David Barrard, vroeg een welverdiend applaus voor onze held en deelde tegelijk mee dat de goede Doctor wat ‘under the weather’ (lees: ziekjes) was. Er volgden daarom geen bisnummers.
Een uurtje later vernamen we van zijn bassist dat het allemaal niet zo erg was maar dat dit laatste optreden van de tour zijn tol eiste. De bijna 68-jarige Doctor bleek gewoon wat oververmoeid te zijn en tevens wat last te hebben van het Europese klimaat. Barrard vroeg er ons meteen bij om een vriendelijk gebedje voor zijn muzikale baas te willen doen. Bij deze weet u meteen wat u te doen staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten