Jerry Lee Lewis: een koele Killer in Vorst

Ruim anderhalf jaar na zijn vorige doortocht stond het rock 'n' roll-monument Jerry Lee Lewis weer in Vorst Nationaal, dat voor de komst van deze legende amper voor de helft gevuld was. Mogelijk moet men van de vooronderstelling uitgegaan zijn dat de zanger op zijn gezegende leeftijd (73) niet meer in staat zou zijn om nog echt scherp uit de hoek te komen of om simpelweg nog te kunnen rocken. Wie woensdagavond toch het risico had genomen om naar Vorst af te zakken zal echter dik tevreden geweest zijn. Dit was zonder twijfel het beste concert van Jerry Lee op Belgische bodem uit het afgelopen decennium. De afwezigen hadden -weer eens- ongelijk.
Na een korte intro van de Jerry Lee Lewis Band, onder de muzikale leiding van stergitarist Ken Lovelace, nam the Killer omstreeks kwart voor tien plaats achter zijn piano. Zwaar aangemoedigd door het Brusselse publiek begon Lewis zijn set met een heerlijk rollend ‘Down The Line’. Het viel meteen op dat de zanger er scherp uitzag in zijn donkergrijs pak. Dat is ooit anders geweest. Aan het eind van de vorige eeuw verscheen Jerry Lee vaker als ‘Bompa’ op het podium dan als de waardige oudere man die hij nu is.
Als tweede nummer bracht de inwoner van de staat Mississippi een fantastische cover van het van Hank Williams geleende ‘You Win Again’. De klanken die Lewis uit zijn piano toverde waren zondermeer hartverwarmend. Even ging het weer een versnelling hoger in ‘Drinkin' Wine, Spo-Dee-O-Dee’ om daarna weer gas terug te nemen in ‘Don't Put No Headstone On My Grave’, een song die meer en meer als een testament klinkt.
Doorheen het concert was er weinig echte interactie met het publiek. Meestal keek Jerry Lee strak voor zich uit en als hij toch een blik naar het publiek richtte, leek hij er dwars doorheen te kijken. Af en toe ontdekte je wel een minzame blik op zijn gezicht en nu en dan kon er zelfs een lachje vanaf.
The Killer vervolgde met een botsend en stotend ‘Before The Night Is Over’ (uit zijn laatste plaat ‘Last Man Standing’). Ook mooi, de trage en ingehouden versie van ‘CC Rider’. En zo evolueerden we langzaam maar zeker naar een grandioze finale. Eerst een magistrale rock ‘n’ rollversie van ‘Roll Over Beethoven’ (ongeveer een miljoen keer beter dan wat Chuck Berry er precies 15 dagen van bakte) waarna de slepende blues ‘Trouble In Mind’ volgde, met Ken Lovelace in een glansrol. De monsterhit ‘Great Balls of Fire’ zette Vorst even helemaal op zijn kop en een spetterend ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’ (wat stilaan mijn eigenste lijflied zou moeten zijn) sloot de set mooi maar ook definitief af.
Dit optreden van The Killer, dat ongeveer 50 minuten in beslag nam, zal in ons geheugen gegrift blijven als één van de mooiste die we van hem zagen. De kans dat hij nog eens in Europa zal toeren wordt met de dag kleiner. Maar moest dit ooit nog het geval zijn, staan wij vast en zeker opnieuw op de eerste rij. (Meer foto's)