Van Morrison heeft een nieuwe (Country) plaat gemaakt en het is daarenboven nog een hele goeie ook. Hieronder een bespreking van 'Pay The Devil' door Jan A. (waarvoor dank).Grabbel een Stetson van de haak, zadel je paard, en luister. Luister!
There Stands The Glass. Heb lang gedacht dat Ted Hawkins hiervan de definitieve versie neergezet had, maar Van overtreft mijn wildste verwachtingen. Pedal steel van de bovenste plank. En Van zingt dit zo zakelijk, zo recht in uw gezicht, dat het raakt. Dat glas staat daar. De feiten spreken voor zichzelf, mijnheer de juge. Half As Much. Prachtige song die ik niet kende. Arrangement uit het Groene Boekje van de countrysong. Things Have Gone To Pieces. Onweerstaanbaar grappig. Big Blue Diamonds. Heerlijk koortje in een al bij al origineel arrangement. Eerst lijkt het nergens naartoe te gaan. Maar dan klopt het uiteindelijk allemaal wel. Playhouse. Pure klasse! Your Cheatin' Heart. Hier laat Van zien dat je niet noodzakelijk spacy dingen nodig hebt --zoals Beck-- om van met deze oerklassieker te blijven raken. Sluit deze valse sloerie op met haar bedrieglijk hart. Don't You Make Me High. De oude snoeper. If you feel my thigh, you're gonna get a surprise. Weeral, een song die we al in honderdduizend versies gehoord hebben. Keep things simple, heeft van gedacht. En hij had gelijk! My Bucket's Got A Hole In It. Een van mijn favoriete versies van deze song ooit. En hetzelfde geldt voor Back Street Affair! Van haalt hier het niveau van wa hij destijds met The Chieftains deed op Irish Heartbeat. Mijn favoriet van de plaat. Pay The Devil is voor mij persoonlijk een minpuntje. Dat eeuwige gemekker van Van over de music business hangt mij een beetje de keel uit. Maar dan... maar dan: What Am I Living For? Pure Ray Charles. Die aanzwellende violen. Van zingt zich bijna de huig de keel uit! Maar dan wordt het nog beter: This Has Got To Stop. Neen, neen, neen, integendeel: dit moet vooral verdergaan! Heerlijke viooltjes. Heb je die horen fiedelen? Once A Day. Die opening, Cash-oude-stijl. Lekker! More And More. Tja, dt passeert zonder opzien te baren. Maar Till I Gain Control Again is dan weer een waardige afsluiter. Rodney Crowell is een zwaaaaaaaaaar onderschatte songschrijver.
Mijn verdikt? Een dikke 9.5 / 10 !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten