donderdag, december 30, 2010

Eindejaarslijstjes

CD TOP 10

1. FANFARLO - RESERVOIR
2. LEAVE YOUR SLEEP - NATHALIE MERCHANT
3. ROBERT PLANT - BAND OF JOY
4. ELVIS COSTELLO - NATIONAL RANSON
5. ED HARCOURT - LUSTRE
6. LOCAL NATIVES - GORILLA MANOR
7. FISTFUL OF MERCY - AS I CALL YOU DOWN
8. THE CHIEFTAINS & RY COODER - SAN PATRICIO
9. MARC ALMOND - VARIETE
10. JERRY LEE LEWIS - MEAN OLD MAN

Buiten categorie: SIGNATURE BOX - JOHN LENNON

TOP 10 - CONCERTEN

1. PAUL McCARTNEY - RDS ARENA (DUBLIN)
2. FANFARLO - AB CLUB (BRUSSEL)
3. LEONARD COHEN - SINT-PIETERSPLEIN (GENT)
4. NATHALIE MERCHANT - AB (BRUSSEL)
5. U2 - STADIO OLYMPICO (TORINO)
6. MELODY GARDOT - RIVIERENHOF (DEURNE)
7. NORAH JONES - VORST NATIONAAL (BRUSSEL)
8. KASABIAN - AB (BRUSSEL)
9. WILLIE NELSON - AB (BRUSSEL)
10. STEVE MILLER - LOTTO ARENA (ANTWERPEN)

zaterdag, december 25, 2010

Myrna Smith (The Sweet Inspirations) overleden

Gisteren, op kerstavond, is Myrna Smith in een ziekenhuis in Los Angeles overleden. Ze had reeds enige tijd last van een nierkwaal. Smith werd 69 jaar oud.

De uit New Jersey afkomstige Myrna Smith was samen met Cissy Houston en Estelle Brown lid van 'The Sweet Inspirations'. In 1967 scoorden ze een wereldhit met het gelijknamige nummer. Als een subliem soulvol backup trio werkte de groep samen met onder meer Wilson Picket, Aretha Franklin, Solomon Burke, Van Morrison en Jimi Hendrix. Maar 'The Sweets' zullen vooral in het geheugen blijven als de vrouwelijke achtergrondzangeressen van Elvis Presley, die vanaf 1969 tot aan zijn vroegtijdige dood steeds aan de zijde stonden van The King. Dit was niet alleen het geval tijdens meer de dan duizend concerten die ze samen deden maar ook tijdens verschillende opnamesessie waren The Sweets telkens van de partij. Luister bijvoorbeeld eens naar het uitstekende album (en dvd) 'Elvis: That's the Way It Is' en je wordt gegrepen door de fantastische backings die The Sweet Inspirations hierop voorzien.

Elvis Presley had een speciale vriendschappelijke band met Myrna die hij niet alleen verwende met juwelen maar daarenboven zelfs een lichtblauwe Cadillac ten geschenke gaf. Na het overlijden van Elvis toerde de groep onder meer nog met The Bee Gees tijdens hun Amerikaanse tournee. Daarna werd het stil rond The Sweet Inspirations tot ze in 1994 uit hun as herrezen en terug gingen optreden met het nieuwe groeplid Portia Griffin (ter vervanging van Cissy Houston).

Het laatste decennium was Myrna Smith met The Sweet Inpirations vaak in Europa te bewonderen. Meestal traden ze samen op met de TCB Band (Elvis' vaste begeleidingsgroep olv James Burton). Bovenstaande foto maakte ik in 2006 in Eindhoven, tijdens een handtekeningsessie na hun concert. Op zo'n momenten was Myrna de vriendelijkheid zelve. We zullen haar missen. (Zie ook: video)

Shake

donderdag, december 16, 2010

Masterclass met James Burton volstrekt uniek

"Play it, James" was het afgesproken sein waarop leadgitarist James Burton, tijdens de meer dan duizend concerten die hij aan de zijde van Elvis Presley stond, wist uit te pakken met één van zijn sublieme gitaarsolo's. De naam van deze supergitarist zal dan ook ten allen tijde verbonden blijven met The King of Rock'n'Roll. Maar Burton was en is nog steeds veel meer dan enkel de sidekick van Presley. Meer zelfs, we kunnen ons niet meteen een andere gitarist voor de geest halen die met zovele grootheden uit de muziekgeschiedenis heeft samengespeeld en/of opgenomen. Ricky Nelson, Johnny Cash, Frank Sinatra, Gram Parsons, Roy Orbison, Bruce Springsteen, Emmylou Harris, Jerry Lee Lewis, John Denver, The Monkees, Elvis Costello, Joni Mitchell, Merle Haggard, ... het zijn maar enkele indrukwekkende namen van een haast eindeloze lijst artiesten waarmee James Burton ooit samenwerkte.

De "masterclass" georganiseerd door het Antwerpse Toneelhuis waarin James Burton een avond lang centraal stond dekte qua concept en benaming dan ook volledig de lading. Als opening van de reeks 'Soirées Olympique' markeerde deze eerste avond meteen het eerste schot in de roos en maakt het ons benieuwd naar het verdere verloop van deze ontmoetingen met muzikale inslag.

Het eerste deel van de avond bestond uit een gezellig onderonsje tussen James Burton, journalist Marc Didden, zanger-gitarist Geert Hellings (Stanton) en acteur Ben Segers. Alleen Didden had zijn gitaar niet meegebracht, logisch want hij is in tegenstaande tot de andere drie immers zelf geen gitarist. De vragenronde, geleid door Didden, leverde het publiek niet alleen meer info op over de lange carrière van Mister Burton, maar bracht ons tevens enig inzicht in 's man fameuze chicken pickin' gitaartechniek. Eén en ander werd door de meester zelve ter plekke gedemonstreerd. Verbazend om te zien hoe James de ene na de andere klassieke solo met het grootste gemak uit zijn mouw schudde, terwijl dezelfde gitaarpartijen voor de aanwezige 'leerling'gitaristen net een vrij zware opgave bleken te zijn. Op Didden's vraag wat we nu eigenlijk moesten denken over Gibson en Fender gitaren antwoordde James Burton laconiek dat dit enkel betekende dat er nu eenmaal 'lots of guitars' in de wereld zijn.

Na de pauze volgde het eigenlijke concert van Burton met zijn Hollandse gelegenheidsband Mufkin Tass. Met deze groep trok de legendarische gitarist in het voorjaar door Nederland wat ervoor zorgde dat één en ander reeds voldoende ingespeeld was. Mufkin Tass, dat dit jaar het debuutalbum 'Live And Love Between Passion And Persistence' uitbracht, kunnen we misschien het best omschrijven als een rootsy country-neder-pop-rock septet onder leiding van de tweelingsbroertjes Mark en Ralph Schraven. Stel je Tom Petty en zijn heartbreakers voor onder een vette laag kaasfondue en je komt aardig in de buurt van wat je je hierbij moet voorstellen.

De playlist bestond uit bekende en minder bekende songs waarop James Burton ooit zijn stempel had gedrukt. Een logisch startmoment was dan ook 'Suzie Q', de Dale Hawkins song die vooral bekendheid geniet omwille van de onsterfelijke catchy gitaarriff bedacht door -jawel- James Burton zelve. Nog zo'n onweerstaanbare klassieker waarin James het mooie weer maakte luistert naar de naam 'Hello, Mary Lou' en kennen we vooral van de Ricky Nelson versie uit 1961. De vertolking van deze hits door Mufkin Tass bood gelukkig voldoende ruimte voor Burton om uit te pakken met meesterlijk gitaarwerk op zijn vlammende signature Fender Telecaster.

In het minder bekende 'Brand New Dance', origineel een duet tussen June Carter en Johnny Cash, bleef James bijdrage vrij beperkt. Dat was ook het geval bij 'Love Hurts' in de versie van Emmylou Harris. Neen, dan klonk 'Mama Tried' (Merle Haggard) een stuk spannender, net als het van Elvis' bekende 'Burning Love', een song die Burton honderden keren moet gespeeld hebben.

Verder hoogtepunten waren onder meer het huppelende 'Ooh, Las Vegas' (Emmylou H.), het crountryvolle 'Boulder to Birmingham' (Gram Parsons), de oer-rocker 'Johnny B Goode' en het nagespeelde verschroeiende gitaarduel in 'Pretty Woman' in de versie van het 'Black & White Night' live video/album van Roy Orbison.

Na nog meer dan een handvol klassiekers en met Jerry Lee Lewis' 'Whole Lotta Shakin' Goin' On' aan de staart van deze indrukwekkende reeks wereldklassiekers, groette de 71-jarige gitaarheld minzaam als altijd samen met de zeven leden van Mufkin Tass het enthousiaste publiek. Van geen enkele 'masterclass' - in welke discipline dan ook - hebben we meer genoten als van deze.

James Burton heeft nu reeds, bij leven en welzijn, een standbeeld in zijn woonplaats Shreveport, Louisiana en dat mag niet verwonderlijk heten. Deze 'Master of the Telecaster' blijft volstrekt uniek en zal zonder enige twijfel de muziekgeschiedenis ingaan als één van de meest invloedrijke gitaristen van de twintigste eeuw. Een avond met een muzikant van dit niveau mogen meemaken blijft telkens weer onuitwisbaar. Thanks a lot, James!
(Meer foto's)

maandag, december 06, 2010

Herbie Hancock: goede bedoelingen, beperkte fun

Wie het werk van Herbie Hancock de laatste 15 jaar een beetje gevolgd heeft kan niet anders dan vaststellen dat dit icoon van de jazz in deze periode van het één project naar het andere laveerde. Zijn meest recente album 'The Imagine Project' kwam hij afgelopen zaterdag in Bozar voorstellen.

De boodschap die Hancock via deze plaat en de daarbij behorende tournee de wereld instuurt is dat een respectvolle samenwerking van mensen van verschillende rassen, culturen en nationaliteiten de wereld in de 21ste eeuw beter kan maken. Zelf geeft Hancock daarbij graag het voorbeeld door binnen dit project muzikaal uit verschillende (wereld)vaatjes te tappen. Hij maakt daarbij gebruik van een groot aantal muzikanten uit alle werelddelen. De opnames van dit album werden daarenboven in zeven verschillende landen gemaakt.

In Bozar hield Herbie het echter bij een quartet aangevuld door de knappe zangeres Kristina Train. Nu en dan vulde hij deze beperkte bezetting aan door wat 'extra muzikanten' uit zijn hard disk op te rakelen. "Dit is toch de 21ste eeuw, nietwaar?" maakte Hancock zich er wat goedkoop vanaf.

Dat een mooie achterliggende boodschap niet altijd garant staat voor een sterk optreden hebben al ontelbare concertgangers aan den lijve ondervonden. En ook hier weer misten de covers van 'Imagine', 'Don't Give Up', 'The Times They Are A- Changin'', allen gezongen door Kristina Train de kracht van het origineel om echt te kunnen bekoren. Train is weliswaar een goede zangeres (genre Norah Jones) maar echt doorleefd kon je haar vertolking niet noemen. Toetsenman en zanger Greg Philliganes zorgde voor een aanvaardbare versie van 'A Change Is Gonna Come', maar meer ook niet. Op deze momenten bleef Hancock's rol eerder beperkt tot begeleider en dat was gezien de status van dit heerschap net iets te min.

Neen, Hancock is pas écht goed als hij, hetzij als begenadigd pianist, hetzij als uitvoerder van zijn typische mengelmoes van jazz, pop, elektrofunk en rock, voluit improviserend kan uitpakken. Flarden 'Watermelon Man', 'Canteloupe Island', en 'Chameleon' maakten het concert alsnog de moeite waard. En als Herbie tenslotte de formidabele eighties klassieker 'Rockit' uit zijn synth perste, ging het tamelijk statische Bozar publiek in extremis toch nog enige momenten flink uit het dak. Imagine all the people...
(Meer foto's)

Shake