Jean Michel Jarre in Brussel

De sympathieke blogger Nsenada schonk me geheel gratis (bedankt!) een kaart voor het concert van Jean Michel Jarre in het Koninklijk Circus te Brussel. Ik moet zeggen dat elektronische muziek nooit echt mijn ding is geweest, maar nieuwsgierig als ik ben, wou ik de Franse pionier van dit genre toch wel eens meemaken. Jarre vertelde het publiek vooraf dat de avond in het teken zou staan van 'Oxygène', zijn debuutplaat uit 1976 (!) en meteen één van de allereerste elektronische platen die ooit werd uitgebracht. Verder moesten wij weten dat deze muziek geheel live zou worden uitgevoerd door hemzelf en drie extra muzikanten en dit op een grote collectie synthesizers, die Jarre voor de gelegenheid vanonder het stof had gehaald. Absoluut geen computers dus of vooropgenomen tapes, zo verzekerde de Fransman ons, maar wel 'historische instrumenten' uit de jaren 70 en Jean Michel vergeleek deze graag met de stradivariussen uit de klassieke muziek. Tenslotte drukte JMJ de aanwezigen nog eens op het hart dat 'Oxygène' bovendien ook nog als een ecologisch manifest kon worden gezien en dus ook daarin zijn tijd ver vooruit was geweest. Toen was het tijd voor... muziek. Jarre ontpopte zich meteen als een theatrale knoppendraaier. Men kon zich bij momenten afvragen of sommige van die oude knoppen misschien door de tijd ergens vastgeroest waren geraakt, zo hard dat Jean Mi eraan draaide. De muziek van 'Oxygène' deed in het beste geval wat denken aan het betere Kraftwerk of zelfs aan de synthesizers van Pink Floyd en op mindere momenten aan een soundtrack van een, euh... soft-erotische film. Jean Mi slaagde er op bepaalde ogenblikken in om zijn synthesizers te laten klinken als pakweg een school dolfijnen, de zee, een vlucht regenwulpen, of gewoon als een hevige herfststorm. Het aanwezige publiek vond dit een hele kunst. Persoonlijk wil ik hierbij echter meedelen dat ik sommige mensen ken die dezelfde geluiden, geheel akoestisch, kunnen nabootsen via hun mond of aars, en zij staan nooit op een podium... De wereld blijft onrechtvaardig.
Na een 'zuurstofkuur' van ruim anderhalf uur, kreeg ik plots weer zin in de gore zweetlucht van de Blues. (Meer foto's hier)