De Amerikaanse folkzangeres Joan Baez hoeft nauwelijks voorgesteld te worden. Jarenlang stond ze op de barricaden met haar strijd voor vrijheid, burgerrechten en haar protestliederen tegen allerlei oorlogen en conflicten in de wereld. Baez stond verder nog in de schijnwerpers omwille van haar knipperlichtrelatie met Bob Dylan, haar actieve steun voor de geweldloze strijd van Martin Luther King, haar deelname aan het Woodstockfestival en zovele andere festivals ten voordele van de goede zaak (Live Aid 1985, Human Rights Now! Tour , …)Naast de vele zelf geschreven folksongs blonk Joan vooral uit in het interpreteren van traditionals en liederen van onder meer Bob Dylan, Pete Seeger, Woody Guthrie, The Beatles en Paul Simon. Joan Baez een legende noemen is dan ook bijna een understatement. We keken dan ook reikhalzend uit wat deze ‘grand lady’ zou brengen in de volledig uitverkochte Brugse stadsfeestzaal.
De nu al 68-jarige zangeres betrad het podium ongeveer een kwartiertje te laat en excuseerde zich hiervoor bij haar publiek. Het welkomsapplaus van de Bruggelingen was (helaas) niet echt hartelijk te noemen en mogelijk had dit wat met deze vertraging wat te maken. Gelukkig liet Baez dit niet aan haar hart komen en startte haar set met een innemende versie van ‘Lily Of The West’ (geen Dylansong zoals menigeen denkt, maar een traditional die de zangeres al opnam op haar tweede soloplaat in 1961, twaalf jaar vooraleer Dylan dit zou doen).
Vier muzikanten zorgden voor de akoestische begeleiding van de Amerikaanse ‘First Lady of Folk’. De Iers-Amerikaanse John Doyle schitterde op gitaar en mandola, terwijl Multi-instrumentalist Dirk Powell geweldige dingen liet horen op mandoline, viool en accordeon. Een secure drummer en een zeer degelijke bassist vervolledigden het gezelschap.
Doorheen het concert bleef het telkens genieten van de prachtige stem van Joan, die met de jaren wat dieper en wat ons betreft ook mooier is geworden. Het overdreven zingen met vibrato is nu (gelukkig) verdwenen en maakt plaats voor een rijpere, meer doorleefde stem die helemaal juist zit. Ook het gitaarspel van Baez mocht er zijn en ze nam er alle tijd voor om haar gitaar tot in de fijnste details te stemmen.
En wat te zeggen van de setlist? We zouden deze niet anders als ‘perfect’ kunnen bestempelen. Uit haar rijk gevulde carrière plukte Baez een mooie selectie songs. Bob Dylan’s ‘With God On Our Side’ bijvoorbeeld, weinig gespeeld door de auteur zelf maar wel levenslang op de setlist van Baez. Het ontroerende ‘Farewell Angelina’ gold als een minder bekende Dylan parel en later volgde ook nog het deels in het Nederlands gezongen ‘Blowin’ In The Wind’ oftewel “weurden in de wind’.
Daarnaast noteerden we knappe versies van ‘Joe Hill’ (oa bekend van Woodstock) en het Spaanse ‘La Llorona’. “Er sterven nogal vaak mensen in mijn songs”, stelde Joan hardop vast, “maar ja, wat wil je, schoonheid en verdriet gaan vaak hand in hand”. Niet de laatste keer dat de zangeres spijkers met koppen sloeg.
In haar bindteksten kon de Amerikaanse haar publiek blijvend boeien. Zo vertelde ze dat ze er ooit op uitgestuurd werd om Martin Luther King wakker te maken met een lied, terwijl deze in een kamer lag te slapen en niemand de durf had om hem te wekken. De goede King ontwaakte tijdens het lied slechts half, menende dat hij een engel hoorde zingen! Na dit sterke verhaal zong Baez hetzelfde lied voor ons, a capella en zonder microfoon: ‘Swing Low, Sweet Chariot’, een kippenvelmoment.
Uit haar laatste cd ‘Day After Tomorrow’ pikte Baez ‘Scarlet Tide’ en ‘God Is God’ van Steve Earle (die ze een tweede maal eerde met de slotsong ‘Jerusalem’).
De enige minder sterke momenten waren het flauwe ‘Just The Way You Are’ (“geschreven door iemand in de band”) en een minder geïnspireerd ‘Gospel Ship’. Voor de rest niets dan goed over deze grote dame die nog steeds op het podium staat met een enorme uitstraling naar het publiek toe.
Die rode sjaal rond haar nek droeg ze zichtbaar met trots en stond haar trouwens beeldig (Caroline G.,neem hier eens een voorbeeld aan!). Feit is dat deze dame, na bijna vijftig jaar, nog steeds symbool staat voor motivatie, persoonlijkheid en artistieke integriteit. Voor zover we weten doet bijna niemand haar dit na.
Waar zijn de (nobel)prijzen? (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten