Jerry Lee Lewis - Mean Old Man

Wie erin slaagt om drie Stones, één Beatle en daarnaast een heleboel andere muzikale grootheden waaronder Eric Clapton, James Burton, Willie Nelson, Kris Kristofferson en John Fogerty als gastmuzikanten op zijn nieuwste plaat te strikken, heeft per definitie al enige status opgebouwd in de wereld van zowel de country als de rock’n’roll. De man die dit voor mekaar kreeg, Jerry Lee Lewis, maakte mede het genre groot door zijn flamboyante stijl, zijn rebelse houding en vooral oneindig veel talent.
‘Mean Old Man’ is de meer dan waardige opvolger van ‘Last Man Standing’ uit 2006, misschien zelfs een betere, waarin de bijna 75-jarige Jerry Lee nog één keer (voor het laatst?) al zijn trucs uit de kast haalt. Misschien is één en ander te vergelijken met de laatste American albums van generatiegenoot Johnny Cash, maar Jerry Lee doet het natuurlijk wel helemaal in zijn eigen stijl, gaande van pure rock’n’roll over boogie woogie tot heerlijke country. Net zoals bij Cash op zijn laatste platen horen we hier een oudere zanger met een stem die autoriteit uitstraalt, ook al klinkt ze soms breekbaar. In de duetten hoor je meteen wie de meester is en wie de leerling. Jong grut als Kid Rock (‘Rockin My Life Away’) doet er alles aan om als een echte rockheld te klinken, maar als je dan even later Jerry Lee hoort zingen, weet je het wel. Zelfs Mick Jagger houdt zich eerbiedig op de achtergrond op ‘Dead Flowers’, maar zijn hyena-achtig gejank past wel perfect bij de killerstem van Jerry Lee.
De plaat begint trouwens schitterend met de titelsong waarbij Lewis van zalig gitaarwerk wordt voorzien door niemand minder dan Ron Wood. En nu we het toch over gitaarwerk hebben moet u maar eens luisteren naar wat Burton en Clapton laten horen op het heerlijk rockende ‘You Can Have Her’absoluut één van de pareltjes op dit album ook al duurt het nummer niet eens drie minuten. Op de countryballad ‘Middle Age Crazy’ klinkt de killer een stuk meer ingetogen en dat is ook het geval in ‘I Really Don’t Want To Know’ waarbij de onvolprezen Gillian Welch een akoestisch gitaarhandje toesteekt. Maar de mooiste ballad op deze collectie is zeker de hartverscheurende Kristofferson klassieker ‘Sunday Morning Coming Down’ die ons erg aan de oude Johnny Cash doet denken, ook al blijft Jerry Lee ook hier helemaal zichzelf.
Naast een paar min of meer overbodige tracks (‘Please Release Me’ en ‘You Are My Sunshine’) biedt dit album nog vele mooie tot onvergetelijke momenten. Vooreerst is er geniale Stones-cover ‘Sweet Virginia’, dat met enige hulp van Keith Richard van ons een vijfsterren notering meekrijgt, vervolgens een pakkend gospel-country duet met Solomon Burke dat luistert naar de naam ‘Railroad To Heaven’ en verder een hartstochtelijke versie van ‘Will The Circle Be Unbroken’ waarin Mavis Staples mede voor het schone weer zorgt. Ringo Starr mag verder even achter de drumkit plaatsnemen tijdens ‘Roll Over Beethoven’ terwijl John Fogerty in samenspel met Jerry Lee zijn ‘Bad Moon Rising ‘in de strijd gooit. En vergeten we tenslotte de briljante dronkemanshymne ‘Whiskey River’ (samenzang met Willie Nelson) en het solo aan de piano gebrachte ‘Miss The Missississippi’ niet. Heerlijk trouwens hoe Lewis over heel deze plaat de piano beroert en dat brengt ons tegelijk bij de eindconclusie: Nobody sings & plays Jerry Lee Lewis like Jerry Lee Lewis. Een beetje hulp van de vrienden is op ’s mans leeftijd welgekomen maar de ster op dit album blijft in eerste plaats de killer zelve.