Herbie Hancock: goede bedoelingen, beperkte fun

Wie het werk van Herbie Hancock de laatste 15 jaar een beetje gevolgd heeft kan niet anders dan vaststellen dat dit icoon van de jazz in deze periode van het één project naar het andere laveerde. Zijn meest recente album 'The Imagine Project' kwam hij afgelopen zaterdag in Bozar voorstellen.

De boodschap die Hancock via deze plaat en de daarbij behorende tournee de wereld instuurt is dat een respectvolle samenwerking van mensen van verschillende rassen, culturen en nationaliteiten de wereld in de 21ste eeuw beter kan maken. Zelf geeft Hancock daarbij graag het voorbeeld door binnen dit project muzikaal uit verschillende (wereld)vaatjes te tappen. Hij maakt daarbij gebruik van een groot aantal muzikanten uit alle werelddelen. De opnames van dit album werden daarenboven in zeven verschillende landen gemaakt.

In Bozar hield Herbie het echter bij een quartet aangevuld door de knappe zangeres Kristina Train. Nu en dan vulde hij deze beperkte bezetting aan door wat 'extra muzikanten' uit zijn hard disk op te rakelen. "Dit is toch de 21ste eeuw, nietwaar?" maakte Hancock zich er wat goedkoop vanaf.

Dat een mooie achterliggende boodschap niet altijd garant staat voor een sterk optreden hebben al ontelbare concertgangers aan den lijve ondervonden. En ook hier weer misten de covers van 'Imagine', 'Don't Give Up', 'The Times They Are A- Changin'', allen gezongen door Kristina Train de kracht van het origineel om echt te kunnen bekoren. Train is weliswaar een goede zangeres (genre Norah Jones) maar echt doorleefd kon je haar vertolking niet noemen. Toetsenman en zanger Greg Philliganes zorgde voor een aanvaardbare versie van 'A Change Is Gonna Come', maar meer ook niet. Op deze momenten bleef Hancock's rol eerder beperkt tot begeleider en dat was gezien de status van dit heerschap net iets te min.

Neen, Hancock is pas écht goed als hij, hetzij als begenadigd pianist, hetzij als uitvoerder van zijn typische mengelmoes van jazz, pop, elektrofunk en rock, voluit improviserend kan uitpakken. Flarden 'Watermelon Man', 'Canteloupe Island', en 'Chameleon' maakten het concert alsnog de moeite waard. En als Herbie tenslotte de formidabele eighties klassieker 'Rockit' uit zijn synth perste, ging het tamelijk statische Bozar publiek in extremis toch nog enige momenten flink uit het dak. Imagine all the people...
(Meer foto's)

Shake