Yael Naim won enkele weken geleden de 'Victoire de la Musique', zeg maar de Franse Grammy voor beste vrouwelijke artieste en na haar magistrale concert in de AB begrepen we ook waarom. Helemaal een Française kan je haar echter niet noemen want Naim is weliswaar in Parijs geboren uit Tunesische ouders, maar na haar vierde levensjaar verhuisde ze naar Israël. Daar werd de jonge Yael in het Hebreeuws opgevoed en groeide ze op tot volwassen vrouw. Pas de voorbije jaren keerde Naim terug naar haar geboorteland Frankrijk en kreeg ze langzaam maar zeker wat bekendheid. Een meevaller op weg naar de roem was zeker het feit dat haar liedje 'New Soul' door Steve Jobs gekozen werd als soundtrack voor de commercial voor de nieuwe Apple MacBook Air. We waren dan ook zeer benieuwd naar dit concert.
Eerst maakten we nog kennis met Mariama, een uit Sierra Leone afkomstige, maar inmiddels in Keulen residerende zangeres, die voor de gelegenheid de avond mocht openen. Deze jonge, levenslustige artieste is gezegend met een aangename, soulvolle stem en brengt haar catchy songs in alle eenvoud op de akoestische gitaar. 'No Way' klonk alvast jazzy op een plezante manier en in 'Easy' stelden we met plezier vast dat deze zangeres vocaal heel sterk voor de dag kwam. Afsluiter 'Underground' noodde zelfs tot ritmisch meeklappen waardoor Mariama makkelijk de zaal op haar hand kreeg. De sympathieke jongedame had zich vast geen beter Belgisch debuut kunnen dromen.
Te midden van een speels decor waarin omgekeerde parasolletjes sfeervol oplichten verschijnt Yael Naim ten tonele. De zangeres begint sober maar intens met 'My dreams', een song uit haar schitterende cd 'She Was A Boy' die ze tijdens dit optreden praktisch integraal live zal performen. Toch kiest ze ervoor om als tweede nummer met een cover uit te pakken, het beklijvende 'Umbrella' (Rihanna) is een perfect excuus om vocaal flink uit te halen. Daarna wordt de sfeer wat luchtiger. Haar vierkoppige begeleidingsband waarin ook een paar Belgische muzikanten figureren
en die onder leiding staat van Naim's muzikale rechterhand David Donatien (cajon, drums, percussie) trekt op feestelijke wijze alle registers op in 'Come Home' met een groots meezingmoment van het publiek tot gevolg.
Daarna neemt Yael wat gas terug met het bluesy 'Never Change', opgeluisterd door schitterend werk op dobro en vocaal herinneringen ophalend aan Billie Holiday of recenter werk van Madeleine Peyroux.
Het geheel in het Hebreeuws solo gezongen 'Paris' verwijst uiteraard naar haar persoonlijke levensloop, waarna het diepsnijdende, aan de piano gebrachte 'Today' een filosofische reflectie markeert op het leven en de liefde van een vrouw die om zich heen kijkt en vaststelt dat vele dingen niet meer zo éénduidig zijn als verwacht.
'I Try Hard' draagt de zangeres op als een ode aan de diversiteit, die de angst voor het 'onbekende andere' kan overwinnen.
Daarna stort Yael Naim zich opnieuw met volle overgave in uptempo nummers.
Via een bruisend 'Go To The River', het flamboyante 'Mystical Love' en het van heuse vaudeville danspasjes voorziene 'Stupid Goal' uitmondend in een heuse jamsessie brengt zangeres & band heel de Ancienne Belgique op het kookpunt.
Het duurt even vooraleer de zangeres terug op adem komt om daarna nog ingetogen af te sluiten met de in Oosterse klanken gehulde prachtsong 'Man of Another Woman' en tenslotte het toepasselijke 'The Game is Over'.
Het laaiend enthousiaste publiek schreeuwt om meer en krijgt dit ook onder de vorm van wat we bijna zouden noemen speelgoedversies (met behulp van ukelele, klokkenspel, mini-pianootje, percussie, mandoline,...) van 'Puppet' en haar grootste hit 'New Soul'.
Dat Yael Naim flink op weg is een artieste te worden van wereldformaat is voor ons zonneklaar. Wie zich geroepen voelt om dit zelf eens met eigen oren en ogen vast te stellen verwijzen we graag naar de festivals 'Un Soir Autour du Monde' (Villers-la-Ville) of 'Couleur Café' (Brussel). A Splendid time is guaranteed for all!
(Meer foto's)
Shake
Beady Eye speelde afgelopen dinsdag in de AB - tot spijt van wie 't benijdt - een magistraal concert. De mythe dat Oasis ooit zoveel was, houdt wat ons betreft weinig steek. De nieuwe groep van Liam Gallagher heeft het speelplezier teruggevonden en nummers als 'Beatles and Stones', 'The Roller', 'Millioniare' en vooral 'Bring The Light' komen live zelfs nog beter uit de verf dan op plaat. De kritiek dat er (te)veel inspiratie wordt gehaald bij groepen als The Beatles, The Stones en The Who is wat ons betreft zelfs een sterktepunt. Er wordt gezwaaid met termen als 'retrorock' maar als dat goede rock is, wat is dan het probleem? Dylan maakte misschien ooit retrofolk en Neil Young brengt zelfs af toe nog retro country en wie verwijt hen wat?