Ten Years After serveert tijdloze bluesrock

Het Centre Culturel René Magritte in het Waalse grensstadje Lessines kon vorige week vrijdag opnieuw uitpakken met een interessante affiche. De legendarische Britse band Ten Years After speelde er voor de tweede keer in een paar jaar tijd voor een bomvolle zaal doorwinterde fans van de betere bluesrock. Ten Years After, gesticht in 1966 en met de groepsnaam verwijzend naar Elvis Presley die de rock'n'roll tien jaar eerder in gang zette, treedt al bijna een decennium lang op in de originele bezetting minus zanger en gitarist Alvin Lee die zelf aan een solo carrière is begonnen. Lee wordt sinds 2003 waardig vervangen door de nieuwe stergitarist Joe Gooch die misschien vocaal iets minder uit de verf komt maar als instrumentalist toch dicht in de buurt komt van Lee. Gooch was weliswaar nog niet geboren toen de groep haar hoogtepunt bereikte met optredens eind jaren 60 en begin jaren 70 op onder meer Woodstock en The Isle of Wight. De band teert tot op de dag van vandaag voor eens stuk nog steeds op de naambekendheid die ze wist te verwerven via deze historische optredens en bewaard bleven dankzij diverse audio opnames en filmbeelden die dit momentum voor de eeuwigheid vastlegden. In Lessines kreeg een Waalse trio dat opereert onder de naam 'Cheap Killers' eerst de kans om zich langs hun beste (blues)kant te laten kennen. Zij kweten zich prima van hun taak en kregen daarvoor meer dan wat beleefdheidsapplaus.The Blues leeft nog in Wallonië, zoveel in duidelijk en laten we dit gegeven vooral meenemen tijdens de lopende communautaire gesprekken. We stelden overigens met plezier vast dat zowel Vlaamse als Waalse muziekliefhebbers zich prima thuis voelden in Lessines. Tegelijk een prima gelegenheid om spontaan met mekaar de dialoog op te zoeken. Leve België! Luid toegejuicht stappen de Woodstock veteranen wat later op de avond het podium op en barsten los met het welbekende 'I'm Coming On' dat meteen de toon zet. Wie gedacht had dat de groep more than forty years after Woodstock op sterven na dood was, moet zijn mening dringend herzien. De muziek die deze mannen brengen heeft nog steeds iets van klankgeworden vuurwerk. 'King of the Blues' bevestigt dit en de groep gaat verder op hetzelfde elan. Ten Years After brengt anno 2011 nog steeds bluesrock om duimen en vingers van af te likken. 'Hear Me Calling' (gespeeld in Bethel en later nog gecoverd door Slade) is ook zo'n sterk nummer dat deze band op zijn actief heeft staan en het licht psychedelische '50.000 Miles Beneath My Brain' trekt de geest van de Woodstock generatie helemaal naar zich toe. Ondertussen werpt de fijnbesnorde bassist en stichtend lid Leo Lyons zich een beetje op als de leider van het gezelschap en neemt als dus danig de meeste aankondigingen voor zijn rekening. De slepende blues 'Angry Words' waarin keyboardspeler Chick Churchill dankbaar met enkele riedelende solo's mag rondstrooien, behoort tot het meer recentere werk van de groep. Het daaropvolgende 'Big Black 45' drijft het tempo ineens weer op. Dit donderende, van pompende bas en fijne gitaarriffs voorzien nummer doet vaag denken aan een koppel dampende motoren die over een highway snellen. Tijdens 'The Hobbit' komt bandlid Ric Lee letterlijk en figuurlijk in de spotlights te staan om zijn kunstjes op het slagwerk te tonen. Afwisselend streelt en geselt Lee zijn trommels en bekkens dat het een lieve lust is, waarna hij achteraf zwaar bezweet het enthousiaste publiek uithijgend bedankt. Andere hoogtepunten volgen dankzij stomende versies van 'Love Like A Man', 'I'd Love To Change The World' (aangekondigd met verwijzingen naar wat er tegenwoordig in de wereld zoal gaande is) 'Good Morning, Little Shoolgirl' en natuurlijk het piece de résistance 'I'm Going Home'. Gitarist Joe Cooch blijft heel het concert lang sierlijk en geïnspireerd soleren zonder zijn ego teveel naar voren te schuiven. We kunnen ons voorstellen dat de overige groepsleden ontzettend tevreden zijn over de vervanger van boegbeeld Alvin Lee ook al mist Cooch wel een beetje het charisma van zijn voorganger. Het publiek schreeuwt en krijst om meer en krijgt dit in de vorm van het recentere 'Reasons Why' en de klassieker 'Choo Choo Mama' waarmede Ten Years After in schoonheid afscheid neemt. Na het concert blijken de sympathieke heren nog bereid om gewillig te signeren en/of op de foto te gaan met hun fans. Bedankt mannen en bedankt organisatoren van Lessines om dit feestje mogelijk te maken. (Shake)