Brussel is zeker geen onbekend terrein voor Tish Hinojosa, de Amerikaanse singer-songwriter met Mexicaanse roots die naar eigen zeggen al een keer of zes onze hoofdstad bezocht. Deze grote dame (en dan bedoelen we niet zozeer haar gestalte maar eerder haar verdiensten omwille van de kwaliteit van haar omvangrijke oeuvre dat nu toch al een 15-tal albums omvat) liet ook al eerder sporen na in Toogenblik. Getuigen hiervan zijn enkele vergeelde posters die tot op de dag van vandaag de muren van deze schitterende Harense muziekclub sieren."My sets are very relaxed," glimlacht Tish hetgeen het Toogenblikse publiek dat vanavond eerder uit aandachtige luisteraars dan uit onstuimige tafelspringers bestaat meteen geruststelt. Met de akoestische gitaar in de aanslag en de capodastro op de juiste plaats trapt de Texaanse af met ‘Aquella Noche’, een Spaanse ballad die al zo'n twintig jaar tot haar oeuvre behoort. Daarna kiest ze voor de titletrack uit haar meest recente cd 'Our Little Planet'. Deze van levenslust bruisende uptempo song met duidelijke tex-mex en bluegrass invloeden schreef ze samen met haar producer Marvin Dykhuis. Vervolgens neemt Hinojosa wat gas terug met het zachtjes wiegende "Mountain Lullaby", een 30 jaar oud Nashville-achtig nummer dat ze onlangs wist af te werken.
Na deze eerste drie zeer verschillende nummers stellen we met vreugde vast dat deze rijpere Tish nog niets van haar vocale kracht verloren heeft. Integendeel, qua stem mag ze zich gerust met de besten uit haar categorie meten. Het enige wat we een beetje missen is het groepsgeluid van haar platen, al begrijpen we heel goed dat een toernee met extra muzikanten voor haar een financiële strop zou betekenen. Maar hey, we willen niet klagen. Ook van dit solo optreden valt met volle teugen te genieten.
'Mi Pueblo', geschreven met de in Nederland residerende Mexicaanse Texaan David Rodriguez dompelt ons helemaal in het Centraal-Amerikaans cultureel erfgoed, terwijl het uptempo 'Sign of Truth', een reflectie over tijd en hoe deze voorbij glijdt, weer put uit de rijke Amerikaanse country & folk traditie. Het skippen tussen de het Spaans en het Engels, de Mexicaanse en Texaanse stijl en de grote mix hiervan is precies wat deze artieste groot maakt.
Niet toevallig ook dat ze enkele songs covert van Lydia Mendoza, ster van de Tejano Music en meer dan waarschijnlijk nog steeds een rolmodel voor haar.
En dan de hoogtepunten van set 1. "Pajarillo Barranque" bijvoorbeeld, een oud Mexicaans nummer dat Tish in duet met Joan Baez zong op het album 'Ring The Bells'. De song trekt als een feestje voorbij, al missen we ook hier een accordeon om de zaak eens deftig uit zijn voegen te laten barsten. Misschien dan nog liever 'In The Real West', een onbeschaamde lap American country om Emmylou Harris jaloers te maken. Evenals het geniale 'Taos To Tennessee', een roadsong waarin je de wijdse landschappen zo aan je ziet voorbijtrekken. En tenslotte de door Linda Ronstadt gecoverde tearjerker 'Donde Voy', een grenzeloos mooie song over grenzen (tussen Mexico en The USA) en de schade die deze veroorzaken in het leven van gewone burgers. Veel mooiere liedjes over hoop, (lots)bestemming en de eindeloze zoektocht naar geluk staan zelden op een playlist.
Na het nuttigen van enkele verfrissende Orvals voelen we ons helemaal klaar voor de tweede set, ingeleid door 'Master of Ceremony' Luc G., werkkracht en bezieler van Toogenblik in the past, the present & the future.
Tish pakt eerst uit met een trilogie over de machtige Rio Grande, een rivier die ontspringt in Colorado, door New Mexico stroomt en in Texas voor een stuk de natuurlijke grens bepaalt tussen de Verenigde Staten en de Mexicaanse replubliek. 'By The Rio Grande', 'Mona Lisa by the Rio Grande' en 'Riendo El Rio Corre' tekenen stuk voor stuk als gezongen verhalen over menselijk verlangen binnen het stroomgebied van de eeuwige rivier.
'Noche sin Estrellas' zingt onze uit San Antonio afkomstige nachtegaal als een gebed voor vrede in dit universum. Daarna krijgt het publiek de kans om verzoeknummertjes aan te vragen. Eentje luistert naar de naam 'I Hope Forever You'll Be Mine' en ontpopt zich als een rechttoe rechtaan countrysong. Dit feestje gaat nog een tijdje door en het publiek lijkt zich best te amuseren, klapt soms mee en beloont Tish keer op keer met welgemeend applaus. Tijdens de bisronde volgen nog de country ballad 'Roses Around My Feet' en de Irving Berlin cover 'Always' waaraan Hinojosa, vrij als ze is, nog wat Spaanse lyrics toevoegt. Zo is het mooi geweest. Bedankt Tish voor je muziek en je verhalen.
Aangezien er geen tequilla voorhanden was zochten wij verdere troost bij een smakelijke stroom Orval, terwijl we mijmerden over Cowgirls, Mexicaanse zonsondergangen en wijdse rivieren. Helaas kwamen we in real life niet veel verder dan de Zenne. Let’s call it fate.
Shake
