Magistrale James Taylor in Bozar, Brussel

De Brusselse Bozar was, op een paar plaatsen na, volledig uitverkocht voor de bekende Amerikaanse singer-songwriter James Taylor. James had het veel te grote podium voor zijn 'One man Band' (Larry Goldings on Keyboards) sfeervol laten inkleden, zodat het er een beetje als een gezellige huiskamer uitzag. Taylor zette meteen de toon met een smaakvol 'Something In The Way She Moves', het nummer dat in 1968 door Paul McCartney en George Harrison goed genoeg werd bevonden om Taylor meteen een contract op hun splinternieuw 'Apple' label onder de neus te duwen . 'Never die Young, Never Grow Old' zong Taylor vervolgens, "dat laatste is me niet gelukt", voegde de zanger er nuchter aan toe. Doorheen heel het concert kregen we geprojecteeerde beelden te zien uit het rijke verleden van James Taylor. De verhalen die hij erbij vertelde waren soms ontroerend, vaak hilarisch en altijd sterk zelfrelativerend. Toen hij bijvoordeeld een foto van zijn eerste (hippie)bandje toonde, vertrouwde de zanger ons toe: "That's how people looked in those days. And that's what you get when people don't have access to mirrors..." Maar we waren natuurlijk in eerste plaats gekomen voor de muziek en ook daarin blonk de Amerikaan uit. Prachtige versies van parels als 'You've Got A Friend', 'Sweet Baby James', 'Steamroller Blues' en 'Country Road', afgewisseld met minder bekend werk. Dit alles zo perfect gezongen en gespeeld, dat de zaal er muisstil van werd. Een speciale vermelding krijgt Taylor nog voor zijn origineel geknutselde 'drummachine', die James het podium opsleurde om zijn 'One Man Band' ritmisch te versterken. Het dolenthousiaste publiek schreeuwde de singer-songwriter nog verscheidene malen terug. Uit de bissen onthou ik vooral nog een overheerlijk 'Copperline'. Topavond. (Meer foto's hier)