'Eigenlijk had ik in het hotel moeten blijven', vertrouwde Mavis ons toe met een beetje een schorre stem, 'maar ik wilde liever bij m'n vrienden (lees: mijn publiek) zijn'. Het klonk gemeend. Die stem speelde haar enigszins parten, maar Mavis maakte dit, zuiver op wilskracht en emotie, dubbel en dik goed gedurende de avond. Gesteund door een uitstekende, zeskoppige band (waaronder 3 backing vocalisten) piekte Mevrouw Staples meteen met 'Eyes on the Prize', wat later gevolgd door een overheerlijke versie van 'The Weight' (The Band). Daarna volgde oa nog 'Down in Mississippi', 'Turn Me Around' en een spetterende reeks soulcovers -Aretha was nooit ver weg. Tussendoor vertelde de zangeres over haar papa Roebuck 'Pops', over Dr. M. Luther King en ook -wat dacht je- ene Obama kwam even ter sprake. Mavis draagt geschiedenis met zich mee, zoveel is duidelijk. Nadat ook de bandleden open doekjes kregen voor hun kunnen, volgden de bissen. Tenslotte deed de soul- & gospeldiva de hele zaal 'We Shall Not Be Moved' meezingen. Een song die we voor de rest van de avond niet meer uit onze kop kregen. Game, Set & Match: Mavis Staples!(Meer foto's hier)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten