Het afscheidsconcert van The Stray Cats in de AB was al maandenlang uitverkocht. Iedereen voor wie 'Old School Rock'n'Roll' nog iets betekende wilde deze koningen van de Rockabilly toch nog eens een laatste keer live aan het werk zien. (Dank aan Gary voor de kaart!)Hot Rod Lincoln werd als voorprogramma geserveerd. Hun schitterende gitarist Buzz Campbell was alvast een ontdekking. Omstreeks kwart voor negen verschenen The Cats op het podium en trapten af met 'Rumble in Brighton'. Het werd meteen duidelijk dat het publiek er een feestje van wilde maken: daverend applaus en gebalde vuisten in de lucht. Brian Setzer, die er in zijn grijze pak een beetje uitzag als een quizmaster op de VTM (maar dan met een vetkuif), genoot zichtbaar van de Brusselse adoratie. Ook hij wilde graag feestvieren en toen wat later enkele heethoofden in het publiek met mekaar op de vuist dreigden te gaan, repte Brian zich om deze Boys tot bedaren te brengen. Het moest plezant blijven. Ondertussen waren The Cats begonnen hun troefkaarten uit te spelen: 'Stray Cat Strut', 'Runaway Boys' en een massaal meegebrulde versie van 'Gene & Eddie'. Bassist Lee Rocker trok zijn instrument bijna aan flarden en de charismatische Jim Slim Phanton (zowat de vleesgeworden Phil Ijzerdraad) gaf er als vanouds een ferme lap op. Het publiek kreeg wat het verwacht had: 'Sexy + 17', 'Fishnet Stockings' en natuurlijk het onvermijdelijke 'Rock This Town' in XL-versie. We voelden ons allemaal terug 18, al was het maar voor een moment (grijns). De verdwaalde katten kwamen na fel aandringen van de Brusselse aanhang nog tweemaal terug en sloten uiteindelijk (definitief?) af met een fel gesmaakt 'Something Else'. Meer dan anderhalf uur lang speelden Brian, Lee en Jim met de energie alsof het de allerlaatste keer was. Maybe The Last Time, I Don't Know. Misschien zouden meer groepen dit ooit eens moeten proberen... (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten