Het Paleis voor Schone Kunsten was niet helemaal uitverkocht gisteren voor het concert van Emmylou Harris. Wel verwonderlijk, gezien het feit dat The Queen of Country net één van haar allerbeste platen (All I Intented To Be) uit haar lange carrière had uitgebracht. Omstreeks 21u00 startte Emmylou met een toepasselijk ‘Here I Am’, dat jammer genoeg nog niet helemaal uit de verf kwam. Dat was ook het geval voor ‘Orphan Girl’ en ‘My Songbird’; niet slecht maar we wisten dat de Amerikaanse Engel beter kon. Het eerste nummer dat meteen goed zat was het van Gram Parsons geleende ‘Return Of The Grievous Angel’. Dit soort muziek deed ons dromen over Amerikaanse roads and highways en alles wat daar te beleven valt. De verwijzingen naar Elvis in de tekstregels deden ons nog meer dromen. De vijfkoppige band die Harris had meegebracht bestond enkel uit rasmuzikanten, waaronder stergitarist Colin Linden. Er volgde een rechttoe rechtaan cover van de Townes Van Zandtklassieker ’Pancho & Lefty’. Andere hoogtepunten waren het oersimpele, maar nog steeds efficiënte 'If I Could Only Win Your Love’, een knallend 'Born to Run’ en een diep snijdend 'Not Enough’. Na een staande ovatie verwende Mrs. Harris haar publiek met 'One Of These Days’ en nam tenslotte afscheid met 'When We’re Gone Long Gone’. Misschien niet het allerbeste concert dat ik ooit van Emmylou Harris zag, maar toch eentje om te koesteren. vrijdag, september 26, 2008
Zalige Emmylou Harris in Brussel
Het Paleis voor Schone Kunsten was niet helemaal uitverkocht gisteren voor het concert van Emmylou Harris. Wel verwonderlijk, gezien het feit dat The Queen of Country net één van haar allerbeste platen (All I Intented To Be) uit haar lange carrière had uitgebracht. Omstreeks 21u00 startte Emmylou met een toepasselijk ‘Here I Am’, dat jammer genoeg nog niet helemaal uit de verf kwam. Dat was ook het geval voor ‘Orphan Girl’ en ‘My Songbird’; niet slecht maar we wisten dat de Amerikaanse Engel beter kon. Het eerste nummer dat meteen goed zat was het van Gram Parsons geleende ‘Return Of The Grievous Angel’. Dit soort muziek deed ons dromen over Amerikaanse roads and highways en alles wat daar te beleven valt. De verwijzingen naar Elvis in de tekstregels deden ons nog meer dromen. De vijfkoppige band die Harris had meegebracht bestond enkel uit rasmuzikanten, waaronder stergitarist Colin Linden. Er volgde een rechttoe rechtaan cover van de Townes Van Zandtklassieker ’Pancho & Lefty’. Andere hoogtepunten waren het oersimpele, maar nog steeds efficiënte 'If I Could Only Win Your Love’, een knallend 'Born to Run’ en een diep snijdend 'Not Enough’. Na een staande ovatie verwende Mrs. Harris haar publiek met 'One Of These Days’ en nam tenslotte afscheid met 'When We’re Gone Long Gone’. Misschien niet het allerbeste concert dat ik ooit van Emmylou Harris zag, maar toch eentje om te koesteren. 
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten