Bob Dylan, Amsterdamse Avonden (part 2)

Na mijn recensie, gepost op dinsdag 14 april, hieronder nog een andere mening nav de Amsterdamse concerten van Bob Dylan, namelijk deze van 'The impeccable' Duke J.

"Er zijn redenen te bedenken om niet naar een concert van Bob Dylan te gaan. Bijvoorbeeld, uit solidariteit met 's mans buren die af te rekenen hebben met -naar zij zeggen- een verschrikkelijke stank afkomstig van een draagbaar toilet dat ergens tussen de composthoop en de bougainvilla's staat. Of omdat u het zo fijn vindt als een artiest tussen twee liedjes vanop een barkruk gezellig een eind weg keuvelt. Of nog omdat u helemaal week wordt van een zoete stem die live perfect weet te reproduceren wat eerder in de studio opgenomen werd. Nog redenen? U kickt op lightshows en slaat een fijn stukje jazz-balet nooit af. Ah, en dan die showtrap, die geprojecteerde videoclips zo mooi synchroon, hoe doen ze dat toch? Bij Bob Dylan niets van dit alles. Dylan komt op, doet zijn ding, stelt de band voor, neemt het applaus in ontvangst en verdwijnt. En dat doet hij zo al jaren aan een stuk. Van zijn generatie is er niemand die nog zo vaak speelt. Dylan's concerten zijn te nemen of te laten, zo voelt het aan. You win some, you lose some. In Amsterdam was het een gelijkspel, maar er zijn geen rode kaarten of gekwetsten gevallen en dus is er vooruitzicht op winst in Brussel! De vraag die ons na afloop van zo een concert soms bezighoudt, is welke indruk dit nu allemaal zou maken op iemand die Dylan's oeuvre veel minder goed kent, iemand die volledig onbevangen de zaal binnenstapt, iemand die zijn mantel der liefde niet klaarhoudt om de minste geringste faux-pas mee te bedekken. Want, zoals buddy Shake het ook al zegt, Dylan schuift hier en daar uit. Ik heb zijn stembanden onlangs nog vergeleken met draadjes uit een iets te lang gegaard stukje stoofvlees. De rek is daar volledig uit. Bovendien valt te denken dat Dylan weer behoorlijk aan de sigaret zit, of hoe anders te verklaren dat hij bij momenten klinkt als een vel schuurpapier waarmee je een volledige olietanker kan decaperen. Zo rauw. Tom Waits lijkt bij vergelijking een koorknaap. Maar, dat zal men moeten toegeven, Dylan doet met wat hem aan stem rest zijn uiterste best om te communiceren. In de parlando's en het gegrom zit wel degelijk intensiteit, er wordt gearticuleerd, er klinkt betrokkenheid in door. En soms laait het vuur echt nog wel op, getuigen 'Workingman's Blues #2', 'High Water (For Charley Patton)' en 'The Lonesome Death Of Hattie Carroll'. In de songs waar hij in overdrive gaat (bv. 'Highway 61' en 'Honest With Me') voel je dat hij een beetje tegen een limiet aanbotst. En in een niet-aflatende poging om zichzelf steeds opnieuw uit te vinden verdwaalt Dylan soms in zijn eigen songs. Dan stoot hij bijvoorbeeld schijnbaar toevallig op een orgelriedeltje -Dylan speelt tegenwoordig nog maximum een song per concert op een gitaar- en gaat hij dat nazingen. Soms is dat kunst, maar soms helaas ook kitsch. Maar de vraag was dus, wat doet dit alles met een leek? Heeft zo iemand iets aan een hedendaags Dylanconcert? Ik denk zeer zeker van wel. Om te beginnen brengt Dylan een mix waarin relatief veel recente songs zitten. Driekwart van de songs uit zijn recentste plaat ('Modern Times') kwamen over twee van de Amsterdamse concerten verspreid aan bod en meer dan een derde van alle gespeelde songs kwamen uit een van de laatste drie albums. Met die nummers wordt weinig geëxperimenteerd. Wie Dylan dus recent 'ontdekte', krijgt gewoon prettige live-versies te horen van die zondermeer sterke songs. Blijven over: een aantal klassiekers en een handvol herwerkte, minder courante songs. De klassiekers ('Like A Rolling Stone', 'Blowin' In The Wind', 'All Along The Watchtower', 'Highway 61', 'Just Like A Woman', 'Mr. Tambourine Man') worden vakkundig gebracht. Voor elk van die songs kan elke Dylan-aficionado wel een jaartal opnoemen waarin de versie toch nog wel net iets beter was. Zet twee aficionado's bijeen en ze kunnen uren debatteren over welk jaar de beste versie inhield. Maar maakt dat de zaak van de newbie? Allerminst. Dat zal hem aan de derriere roesten. Elk van de klassiekers stond er als een huis, soms met een beetje afbladderende verf aan de raamkozijnen, maar nooit een fermette. Per concert bleven er zo een vijftal songs waar Dylan de neofiet uitnodigde op glad ijs. We hebben vreemde pirouettes gezien bij 'Watching The River Flow', ook met 'Boots Of Spanish Leather' kan je je beter niet op het ijs begeven en zo zijn er nog wel een paar songs die een betere behandeling verdienden dan ze kregen van hun schepper. Maar 'Tough Mama' was dan weer wél raak. Conclusie. Dylan is een blijft een uniek artiest met een oeuvre om U tegen te zeggen. Hem dat zien en horen brengen blijft een (historische) belevenis. Live heeft hij in de recente geschiedenis hogere toppen gescheerd in de jaren dat hij geflankeerd werd door Larry Campbell, Charlie Sexton, Freddie Koëlla of Bucky Baxter, om er maar een paar te noemen. En toch kan ik mij geen betere avond live-muziek voorstellen dan in het gezelschap van Bob Dylan en zijn band. "