SARAH McQUAID - I WON’T GO HOME ‘TIL MORNING

Sarah McQuaid werd geboren in Spanje, groeide op in Chicago met een dubbele Amerikaans-Ierse nationaliteit. Ze woonde in Ierland van 1994 tot 2007 en verhuisde onlangs naar het zuiden van Engeland, waar ze haar intrek nam in het huis waar haar ouders ooit woonden. Een paar maanden geleden was deze artieste nog te bewonderen in Toogenblik in Haren en verder maakte ze ook recent een tournee door Nederland. Haar debuutalbum ‘When two Lovers Meet’ verscheen in 1997 en bevatte vooral traditionele Ierse folksongs. Haar nieuwe plaat is volledig opgedragen aan haar Amerikaanse moeder, die enkele jaren geleden overleed. Muzikaal zoemt McQuaid vooral in op de ‘Appalachian Folk’, die haar wortels kent in de muziek die door de Schotse, Engelse en Ierse immigranten werd meegebracht naar het oosten van de Verenigde Staten. De traditionele songs op dit album leerde McQuaid van haar moeder, die net als zijzelf ook zong en gitaar speelde. Zo treffen we hier mooie versies aan van onder andere ‘In The Pines’ en ‘East Virginia’. McQuaid’s heldere, warme stem brengt de traditionals met een grote waardigheid. Soms klinkt er een zekere droefheid of melancholie in haar stem, maar ze laat zich nooit door haar emoties overmannen. Een paar keer zingt McQuaid volledig a capella, zoals in ‘The Wagoner’s Lad’ en ook dat is zondermeer indrukwekkend. Hier worden we echt stil van. De enige cover waarvan de auteur bekend is, is ‘Ode To Billie Joe’ van Bobby Gentry waarvan Sarah een slepende versie neerzet, die onder meer opgefleurd wordt door spaarzaam werk op de slide gitaar van Gerry O’Beirne. Twee nummers werden door McQuaid zelf geschreven. ‘Only An Emotion’ gaat over ‘droefenis’ en hoe deze door dokters als een ziekte wordt beschouwd die kost wat kost met pillen moet genezen worden. En in ‘Last Song’ verwijst Sarah een laatste keer naar haar moeder die toen ze nog kind was songs voor haar speelde, net voor het slapengaan. Nu McQuaid zelf jonge kinderen heeft, zet ze deze traditie voort als een liefdevolle nagedachtenis voor haar overleden moeder. ‘I Won’t Go Home ‘Til Morning’ is een rustige, sfeervolle folkplaat van een artieste die vooral maturiteit en waardigheid uitstraalt. Zo moesten er meer zijn. (Deze recensie die ik schreef voor Rootstime is nu ook in vertaling te lezen op McQuaid's eigen website)