Chuck Prophet speelt gitaar opnieuw als troef uit

Sinds het uitbrengen van zijn allereerste soloplaat ‘Brother Aldo’ (1990) zagen wij Chuck Prophet met de regelmaat van de klok live aan het werk en, het moet gezegd, nooit noteerden we één slecht optreden van de man. Ook zijn laatste doortocht in de AB Club, in het gezelschap van zijn vaste band The Mission Express, zullen wij ons nog lang blijven herinneren. Alleen de opkomst voor dit concert (een kleine 100tal aanwezigen) viel misschien een beetje tegen, maar zelfs daar was een reden voor. De vaste fans uit de Lage Landen stonden dit jaar verdeeld tussen Antwerpen, Brussel en diverse optredens in Nederland.
Chuck begon met een korte Stonesachtige gitaarintro en barstte daarna los met ‘Sonny Liston’s Blues’, een ode aan de Amerikaanse zwaargewicht bokser uit de jaren ’60 die veel te vroeg aan zijn einde kwam. Het viel meteen op dat Chuck, meer dan hij de laatste jaren gewend was, extra aandacht schonk aan zijn gitaar. Doorheen het concert liet Prophet zijn stratocaster vaak voor zichzelf spreken en dat deed hij met de klasse van een echte gitaargod. ‘I Bow Down For Every Woman I See’ zat in hetzelfde bluesbootje als Dylan’s ‘Obviously Five Believers’, hetgeen wij uiteraard luidkeels konden smaken. Na ‘Always A Friend’ maakte Chuck het even stil en verzocht de mensen die ‘illegale’ opnames maakten van zijn concert plechtig … vooral ook zijn laatste nieuwe song te registreren. Alvast niet de laatste keer dat Chuck zijn publiek op het verkeerde been zou zetten. Maar tussendoor bleef hij briljant musiceren. Zo sneed de zanger-gitarist dwars door het hart met de aan Elvis opgedragen ballad ‘Would You Love Me’ en scoorde hij wat later met ‘Doubter Out Of Jesus’ een andere absolute voltreffer. Chuck bleek hierin niet schuw van allerlei gitaareffecten en slaagde er later op de avond zelfs ei zo na in om één van zijn versterkers op te blazen. De titelsong van de in Mexico opgenomen nieuwe cd ‘Let Freedom Ring’ transformeerde de Club even in een jubelende feesttent.
Naast Prophet bleken ook de overige bandleden in bloedvorm te verkeren. Zo pakte vaste gitarist James Deprado tijdens ‘For You’ en ‘Holding On’ uit met mooie solo’s op de Twin (of double-neck) gitaar (het was van The Eagles geleden dat we zulk een instrument nog eens op een podium zagen). Vrouwlief Stephanie Finch mocht, in duet met haar man, vocaal uitblinken in de Seals/Fritts-klassieker ‘We Had It All’, een nummer ooit nog mooi opgenomen door Green On Red.
Na een akoestisch intermezzo met onder meer ‘Summertime Thing’ en een sneer naar de Texanen (die volgens de zanger zelfs wafels serveren in de vorm van hun Staat), haalde Prophet fel uit met een briljante versie van ‘Automatic Blues’. Het droefgeestige ‘Barely Exist’, geïnspireerd door de Mexicanen die illegaal in de Verenigde Staten verblijven, was doordrongen van empathie voor deze bevolkingsgroep.
Song na song bouwde Prophet zijn set verder op naar de ultieme climax. Eerst ontpopte het indrukwekkende ‘A Woman’s Voice’ zich langzaam tot een soort van psychologische thriller. ‘You Did’ kreeg een fijne Neil Young-achtige outro mee en het uptempo ‘Good Time Crowd’ sloot de set feestelijk af. Na de 90 minuten reguliere speeltijd volgde er nog wat extra time in de vorm van enkele gedreven bisnummers. Maar de wedstrijd was al lang gewonnen. Chuck Prophet mag wat ons betreft naar de Champions League of Rock'n'Roll. (Meer foto's)