Eilen Jewell: Een juweeltje van de rootsmuziek

Het nieuwe concertseizoen in het Harense Toogenblik heeft de start niet gemist. Vrijdagavond was het weer genieten in één van de beste clubs van het land.
Met de twee cd’s, ‘Letters From Sinners & Strangers’ en haar laatste ‘Sea Of Tears’ gooide Eilen Jewell hoge ogen bij recensenten en liefhebbers van rootsmuziek en we waren dan ook zeer benieuwd om deze zangeres en haar band, bestaande uit Jason Beck (drums, zang), John Sciascia (staande bas) en Jerry Miller (gitaar), live aan het werk te zien. De rijzende ster Eilen Jewell wordt onder meer vergeleken met Lucinda Williams, Madeleine Peyroux en Gillian Welch.
Geheel in het zwart gekleed doet haar verschijning een beetje denken aan die van een filmpersonage uit de jaren ’40 die wat op de achtergrond acteert, maar gaandeweg meer en meer opvalt. Maar het was meteen duidelijk dat de zangeres zich als een vis in het water voelt op een podium.
"There's only one constant in this old world /And that's 'Nothing ever stays the same'Someday my life will be over/And no one will remember my name” zingt Jewell in het openingslied ‘Rain Roll In’ en dit stukje tekst geeft meteen al aan dat deze artieste in staat is tot enige zelfrelativering. Misschien is het wel daarom dat ze zo natuurlijk en ontspannen overkomt bij haar publiek.
‘Sea Of Tears’, de titeltrack van haar nieuwe plaat, schoot lekker uit de startblokken en werd opgefleurd door het ronduit sublieme gitaarwerk van Jerry Miller die overigens de rest van de avond zou blijven schitteren. Wat een geweldige muzikant is dit! Ronduit indrukwekkend wat voor subtiliteit deze man uit de snaren van zijn Gretsch toverde. Het gaf de muziek net die klank mee die wij associëren met de late 50ties / early 60ties periode. We moesten dan ook vaak denken aan de beginjaren van Johnny Cash en hoorden nu en dan echo’s van Eddie Cochran in Miller’s gitaar.
‘Fading Memory’ had ook zoiets van een wiegeliedje uit lang vervlogen tijden. De strakke ritmesectie van Beck & Sciascia genereerde een country / rockabilly sound tijdens ‘Mess Around’, terwijl de fantastische Loretta Lynn cover ‘The Darkest Day’ refereerde naar de hoogdagen van de Amerikaanse country. Tijdens het bluesy ‘Fine And Mellow’ klonk Jewell zelfs even als Billie Holiday. Net als deze grote dame bezit ze immers een goed gevoel voor timing en frasering.
De in Boston residerende zangeres deelde als introductie van haar song ‘Where They Never Say Your Name’ terloops mee dat deze song door het modemerk Ralph Lauren gebruikt werd in een promovideo. Misschien zou haar dit toch nog enige dollars opleveren… De Rev. Gary Davies gospelsong ‘Twelve Gates To The City’ die Jewell opnam met een andere combo onder de naam The Sacred Shakers, mocht het eerste deel van haar concert feestelijk afsluiten.
Na de pauze gingen Jewell & Co verder op hun elan. ‘Everywhere I Go’, waarin Eilen aan de slag ging met de sambaballen, shakete dat het een lieve lust was. ‘John The Revelator’ (The Sacred Shakers), met drummer Jason Beck on lead vocals en opnieuw schitterend gitaarwerk van Miller zouden we bijna psycho-gospel durven noemen. Jewell daagde het publiek uit enkele verzoeknummers te roepen en de durvers werden op hun wenken bediend. Verder bleef het genieten van ‘I’m Gonna Dress In Black’ (een Them-cover, jawel), ‘Taggin’ Along With Jesus’ en ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’.
Maar het hoogtepunt van de avond moest er nog aankomen. De cover van de Johnny Kidd klassieker ‘Shakin’ All Over’, met Jewell opnieuw aan de sambaballen, zorgde voor warme en koude rillingen (in het bijzonder bij ondergetekende). Er volgden nog enkele bisnummers maar wij waren al lang verkocht. Een juweeltje van een concert! (Meer foto's)