Roland en The Golden Glows brengen gevangenisliedjes met glans

Een goed gevuld avondje Alan Lomax bracht vorige zaterdag heel wat belangstellenden naar de Brusselse muziektempel. AB-opperhoofd Jari Demeulemeester mocht in de Club hoogstpersoonlijk het programma inleiden met zijn lezing ‘Alan Lomax was niet alleen’. Jari, altijd al een bezield verteller geweest, had helaas wat last van enige technische mankementen maar dat zal bij Lomax en de andere muzieketnologen ongetwijfeld ook wel ooit het geval geweest zijn, zodat niemand van zijn toehoorders zich er echt aan stoorde.
Een uurtje later begon in de grote zaal onze Vlaamse blueslegende Roland aan zijn concert. Gewapend met een koppel gitaren mocht deze een eerbetoon brengen aan die andere blueslegende uit de Verenigde Staten, genaamd Lead Belly (doorgaans fout gespeld als Leadbelly). Huddie William Ledbetter een blueslegende noemen is natuurlijk maar de halve waarheid vertellen, ‘folk & blueslegende’ zou correcter zijn. Daarenboven bracht deze man omwille van allerlei criminele feiten (waaronder moord en poging tot moord) verschillende jaren in de staatsgevangenis door. Het was trouwens daar dat vader en zoon Lomax de ‘zingende’ gevangene Lead Belly ontdekte.
Roland kweet zich prima van zijn taak en je merkte meteen dat hij dit met de grootste liefde deed. Niet de nummers klakkeloos naspelen maar er iets persoonlijks van maken, bleek nog maar eens het handelsmerk van de bluesman uit Gent. Het ene nummer vloeide vaak medley-gewijs in het andere over, als viste Roland uit één en dezelfde grote grabbelton waaruit zowel bekende als minder bekende songs naar boven werden gehaald. Klassiekers als ‘Alabama Bound’ en ‘Midnight Special’ verschenen al vroeg in de set en zorgden voor enige herkenning. Het folky ‘Keep Your Hands Off Her’ (ooit door Lead Belly opgenomen samen met Woody Guthrie) kabbelde amusant en speels voorbij. ‘Good Morning Blues’ bleek Roland geheel op het lijf geschreven, alsook het pre-dylaneske ‘We Shall Be Free’.
In de finale pakte Van Campenhout uit met kleppers als ‘Where Did You Sleep Last Night?’ (vooral bekend van de Nirvana Cover) en de evergreen ‘Good Night Irene’ waarin hij graag nog eens zijn kunstjes met ‘den ijzeren vinger’ demonstreerde. Het applaus voor de (veel te)bescheiden Roland, die ook nu weer muzikaal topwerk afleverde, was dan ook helemaal verdiend.
De Antwerpse Golden Glows bestaan uit zanger gitarist Bram Van Moorhem en zangeressen Nel Ponsaers (Alto) en Jyoti Singh (Sopraan). De groep verwierf een zekere bekendheid omwille van de lofbetuigingen van niemand minder dan Stef Kamil Carlens. Dit resulteerde in een goede reputatie en een trouwe schare fans.
Na de pauze mocht dit trio, voor de gelegenheid versterkt met een (dobro) gitarist, een drummer en zes mannelijke vocalisten, enkele door Alan Lomax geregistreerde Prison Songs uit de jaren ’30, ’40 en ’50 van vorige eeuw een nieuw leven in blazen.
In schril contrast met de bajesklanten in streepjespak die af en toe op de achtergrond werden geprojecteerd, zagen de Golden Glows en hun secondanten er op hun paasbest uit. Zes maanden hadden ze aan dit programma gewerkt dat helaas maar één keer voor publiek zou worden uitgevoerd. Dat dit bijzonder jammer is werd al gauw duidelijk.
De grote verdienste van de Golden Glows is dat ze historische Prison Songs als ‘Jumpin’ Judy’ of ‘jilted Black Woman’ serveren in een beklijvende hedendaagse versie, maar tegelijk de ziel van deze bijzondere liederen weten te behouden. Het ensemble slaagde er tevens in voldoende te variëren; bepaalde nummers werden a capella gezongen, andere songs kregen muzikale ondersteuning van drums, dobro en/of gitaar.
Mooi waren ook de verhalen die aan bepaalde Prison Songs vastkleefden, zoals dat van gevangene Bama die een varken eerst dronken voederde om het daarna te kunnen stelen. De ‘Black Betty’ uit de bekende bam-a- lam song bleek zelfs geen schone zwarte madame, maar een metafoor voor een zweep of misschien zelfs een gevangeniskarretje.
Naast ritmische Work Songs zongen de gevangen onder meer ook nog vocale gebeden als ‘No More My Lord’ en ook daarin slaagden The Golden Glows om er iets moois van te maken.
Maar het nummer dat het meest bleef hangen was misschien toch wel het fantastische ‘When I Went To Leland’, dat tot onze vreugde in de bissen werd hernomen. Even later pakte de groep nog uit met het indrukwekkende ‘Go Down Ol’ Hannah’, een smeekbede aan de zon om onder te gaan zodat het gedwongen slavenwerk –eindelijk- zou stoppen. The Golden Glows sloten hun prachtig concert af met een denderende versie van ‘Pick A Bale Of Cotton’.
Absoluut zonde van de eenmaligheid van dit concert.