Er zijn zo van die dingen waar een mens geen seconde over hoeft te twijfelen; een concert van John Hiatt én Lyle Lovett samen in de AB bijvoorbeeld. Vrieskou en smeltende sneeuw dienden zich aan als mogelijke spelbrekers, maar niet tegenstaande the poor weather zat de beste concertzaal van het land toch afgeladen vol met fans van beide heren.Elk van akoestische gitaar en stoel voorzien en slechts gewapend met hun beste songs gingen Hiatt & Lovett de confrontatie met het publiek aan. Wie gehoopt had op veel muzikale interactie tussen deze legendes was eraan voor de moeite. Eenieder speelde gewoon beurtelings een nummer terwijl de ander aandachtig en goedkeurend zat mee te luisteren. Daarna volgde vaak een verbale dialoog die veel weg had van stand up comedy, maar dan al neerzittend. Aan humor ontbreekt het dit duo zeker niet.
Hiatt kreeg de eer het concert op gang te trekken met een prima uit het hout geneden ‘Perfectly Good Guitar’. Lyle probeerde achteraf even een uitspraak over gitaar smasher Pete Townsend uit te lokken om daarna koelbloedig in te zetten met ‘Father Down The Line’. ‘Buffalo River Home’ gold als tweede Hiatt song. Er volgde een grappig gesprekje waarin Lovett zijn maatje ondervroeg over diens favoriete rivieren in de staat Tennessee. En het bleef lachen geblazen. Lovett’s ‘Natural Forces’ (met de zinsnede “Home is where my horse is” werd aangekondigd als geïnspireerd door een commercial voor een bekend biermerk.
“Deze zaal doet me denken aan de film Jailhouse Rock’ opperde Hiatt terwijl hij tuurde naar het enthousiaste publiek op de etages van de AB zaal. Na een wervelende versie van Hiatt’s ‘Tennessee Plates’ en een dito dialoog over nummerplaten werd er tijdens Lovett’s ‘I Will Rise up’ een poging ondernomen tot enig samenspel op de gitaar. Van samenzang was er lang geen sprake, misschien lag dat ook wel aan de contrasterende stemmen van de protagonisten. Lyle klinkt over het algemeen glashelder en legt wat trillende vibrato in zijn stem terwijl Hiatt’s machtige schorre schreeuw veel meer soulvol en bluesy overkomt.
“Cowboy Man” leek Lovett op het lijf geschreven en ‘Your dad did’ gold als eerste track uit Hiatt’s legendarische ‘Bring The Family’ plaat, waaruit hij later op de avond nog meer zou plukken. Maar eerst was er het diep in de ziel snijdende ‘Ain’t Never Going Back’ dat absoluut tot de hoogtepunten mag gerekend worden. Hier zette Lovett dan weer een fijn ‘L.A. County’ tegenover. John’s ‘Master of Disaster’ werd opgedragen aan de vorig jaar overleden producer Jim Dickinson die de fijne oneliner “I’m not gone, I’m just dead" op zijn grafsteen heeft laten beitelen.
En zo speelden onze beiden helden nog de ene troefkaart na de ander uit. Hiatt haalde zijn slagen binnen via schitterende versies van onder meer ‘Thunderbird’ en ‘Memphis In The Meantime’ terwijl Lovett uitblonk met ‘She’s No Lady’ en vooral ‘My Baby Don’t Tolerate’. ‘Thing Called Love’ namen beide zangers afwisselend samen voor hun rekening. Het bluesy ‘Like A Freight Train’ speelde John Hiatt als teaser voor zijn nieuwe cd ‘The Open Road’ die begin volgende maand verschijnt.
Tijdens de bisronde werd ietwat voorspelbaar uitgepakt met greatest hits ‘Have A Little Faith In Me’ en ‘If I Had A Boat’. Afsluiten deed het tweetal als volwaardig duo met de Texas Traditional ‘Ain’t No More Cane’ waarin er dit keer wel voluit kon worden samen gezongen.
Achteraf kaartte men nog druk na over wie nu de strafte van beide artiesten mocht genoemd worden. Geen mens echter die het erover eens geraakte. Wij houden het op een spectaculair gelijkspel. Zelden zagen wij twee headliners zo geïnteresseerd en respectvol naar mekaar kijken. Dit prachtige concert leverde het bewijs dat muzikale vriendschap (gelukkig nog) bestaat. (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten