woensdag, augustus 11, 2010

Alice Cooper springlevend in ’Theater des Doods’

Voor het eerst stond er op de Lokerse Feesten een heuse metaldag op het programma. Drie groepen (Anthrax, Papa Roach, Life of Agony) lieten we gewillig aan ons voorbijgaan, maar voor goede ouwe Alice Cooper wilden we wel nog graag onze aandacht helemaal op scherp stellen. Het formidabel concert dat de shockrocker vorig jaar gaf in Zottegem zat immers nog fris in het geheugen. Een beetje vreesden we om krék dezelfde show te zullen meemaken als toen, maar dat bleek gelukkig niet het geval.
Om de show die de man opvoert is het natuurlijk deels te doen, maar wie denkt dat dit volledig ten koste gaat van de muziek is slecht geïnformeerd. Cooper weet zich de laatste jaren immers te omringen met een horde jonge muzikanten die spelen met de gretigheid van hongerige wolven die bloed ruiken (wat in het geval van Alice Cooper wel eens zou kunnen, al zal het hier dan wel om namaakbloed gaan). Moord en doodslag blijft immers hét centrale thema in Alice’s ‘Theatre of Death’ tour. Maar terwijl Cooper tijdens zijn beginjaren hiermee de mensen echt nog kon shockeren, is het nu allemaal vaudeville geworden, doorspekt met humor. Het belangrijkste blijft echter wel dat het werkt en dat is zeker het geval want vervelen doe je je geen moment.
Cooper, bijzonder goed bij stem in Lokeren, opende sterk met ‘School’s Out’, dat gezien de tijd van het jaar op veel meeval van het jeugdig publiek kon rekenen. ‘No More Mr. Nice Guy’ dat daarop volgde, maakte meteen de levensfilosofie van de Amerikaan duidelijk: ‘Hoera, vanavond mag ik de ondeugende zijn!’ ‘I’m Eighteen’, een leugentje om bestwil zullen we maar denken, zong Alice met de overtuiging van een rebelse tiener. De aanwezige jeugd in Lokeren scandeerde de song met opgestoken duivelshandjes uit volle borst mee. Omdat stout zijn gestraft dient te worden en schuld onvermijdelijk tot boete leidt, werd de zanger met grote gebaren in een dwangbuis geduwd. Het zingen lukte tijdens ‘Wicked Young Man’ en ‘Ballad of Dwight Fly’ echter nog wonderwel en onze held slaagde er zelfs in om zich uit zijn benarde positie te bevrijden, daarna een vrouw (gespeeld door zijn dochter, Calico) te mishandelen en deze later ook te wurgen (‘Only woman Bleed’). Omwille van al deze fratsen diende onze sympathieke rocker te worden veroordeeld tot de dood op het schavot. Na enkele glanzende gitaarsolo’s (die er mochten zijn) van zijn meestergitaristen Chuck Garric, Damon Johnson en Keri Kelli verrees de zanger een tijdje nadien gelukkig weer uit den dode om later in de show nog eens te worden doodgespiest, te sterven aan de galg of doorboord te worden door een reuze injectienaald. ‘I Love The Dead’ klonk het feestelijk door de boxen en we moeten toegeven dat sterven nooit zo sexy oogde dan op Alice’s manier. Er zit bij de zwaar geschminkte rocker misschien meer dan één vijs los, maar daar is in feite niks mis mee, integendeel.
Maar moest het alleen maar om theater gaan, konden we beter naar de schouwburg trekken. Gelukkig trakteerde Cooper, tussen het doodgaan door, ook nog op enkele van zijn meest onweerstaanbare klassiekers. Zo smaakte gif nog nooit zo zalig als in het massaal meegebrulde ‘Poison’. ‘Billion Dollar Babies’ daverde als een zware fiets op kinderkopjes, wat eveneens het geval was bij ‘Feed My Frankenstein’.
Maar Alice Cooper haalde pas helemaal zijn slag binnen tijdens het ijzersterke ‘Elected’, waarbij hij volledig gekleed in een ziveren glitterpak, wild met de Belgische driekleur zwaaide. ‘I Know there are troubles in Brussels and Antwerp, but you know what? I don’t care!’ liet Alice tussendoor ook even weten in zijn verkiezingsspeech. Daar konden De Wever en Di Rupo nog eens een puntje aan zuigen! Een enthousiast onthaalde herneming van ‘School’s Out’ sloot het concert op vlammende wijze af. Alice Cooper blijft een uniek stukje muziektheater dat we iedereen durven aanraden. (Meer foto's)

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Goede review, maar dat was niet Calico, maar tiffany Lowe, werd toch duidelijk gezegd!

Shaketownman zei

Bedankt voor je reactie, ik moet zeggen dat ik ook twijfelde maar iemand naast mij beweerde dat het toch Calico was. Thx om dit recht te zetten.