U2 opent in Turijn met wereldklasse

Wie zoals wij van muziek houdt én graag reist, krijgt af en toe de kans om een dubbelslag te slaan en aangezien onze vakantiewegen dit jaar de schitterende Italiaanse stad Turijn doorkruisten, konden we niet aan de drang weerstaan om het eerste U2 concert mee te maken van de third Leg of the 360° tour. Het integrale tweede deel van de tour werd door de groep gecancelled omwille van gezondsheidproblemen van zanger Bono. De brave man sukkelde namelijk met een serieuze hernia, die hij had opgelopen de dag na zijn vijftigste verjaardag. Dit zette de groep maandenlang op non-actief, tot grote wanhoop van tienduizenden fans die de Amerikaanse concerten van de Ierse groep op hun buik konden schrijven.
Er werd dan ook aardig gespeculeerd over wat de band er in Turijn zou van bakken. Zou Bono wel fit genoeg geraken voor een nieuwe Europese tournee? Klopte het dat de groep nieuwe nummers had ingestudeerd? Wat mochten we eigenlijk nog verwachten van U2, nu Bono de kaap van de vijftig voorbij is? Zou Turijn een afgang worden en lag de lijkwade voor Bono al klaar? Bewust van dit soort vragen waar het internet dagenlang van gonsde, bereidde de groep zich bijzonder goed voor op dit openingsconcert. Met de regelmaat van de klok berichtten fans die kampeerden voor het Stadio Olympico (de thuisbasis van zowel Juventus als FC Torino) over grote U2 bedrijvigheid en lange repetitierondes. Op de vooravond van de grote dag werden deze trouwe fans na de ultieme repetitie trouwens door Bono & Co getrakteerd op zowel pizza als op handtekeningen van zichzelf en de andere groepsleden, hetgeen scènes opleverde die op de morgen van de zesde augustus zowat alle Italiaanse kranten sierden.
De Britse groep Kasabian kreeg dit keer het voorprogramma toebedeeld. De band die in Engeland al een paar jaar lang brokken maakt (onder meer als winnaar van diverse muziekprijzen zoals de Brit Award voor ‘beste groep’) en in de UK stilaan Oasis naar de kroon steekt, deed het meer dan behoorlijk in Turijn. Lefgozer Tom Meighan bewees (net zoals hij in de AB enkele maanden geleden liet zien) dat hij weet hoe hij een (groot) publiek moet bespelen. Bovendien heeft Kasabian met Sergio Pizzorno een klassebak van een gitarist in huis. Met song als ‘Where Did All The Love Go?’, ‘Vlad The Impaler’ en vooral ‘Fire’ (door MOJO nog verkozen tot song van het voorbije jaar) oogstte Kasabian bij de Italianen net iets meer dan het gebruikelijke beleefdheidsapplaus, wat op zich geen slecht resultaat was want iedereen wachtte natuurlijk op de supergroep uit de Ierse Republiek.
U2 liet op zich wachten tot op het moment van volledige duisternis. Op de tonen van Bowie’s ‘Space Oddity’ beklommen Bono, The Edge, Adam Clayton, Larry Mullen Jr. het immense podium en zetten meteen een splinternieuw instrumentaal nummer in, waarvan we later horen dat het ‘Return of the Stingray Guitar’ heet. 42.000 uitzinnige Italianen juichen de zwartlederen, uitdagend dansende Bono luidkeels toe. De eerste rijen vormen met honderden groen , wit, oranje gekleurde papiertjes de wapperende Ierse vlag. Wat verder zwaaien dolenthousiaste mensen met ontelbare rode ballonnetjes, duizenden fotoflitsen verlichten het stadium, kortom: feest! ‘To-ri-noooo’ schreeuwt Bono en meteen daarna jaagt The Edge de intro van ‘Beautiful Day’ het universum in, waarop het stadium even later bij het refrein helemaal op zijn grondvesten davert. Werkelijk iedereen klapt en zingt mee, quasi onmogelijk om hiervan niet onder de indruk te geraken. ‘What Time Is It In The World?’ wilde Bono retorisch weten. Het daarop volgende ‘Magnificent’ is opnieuw een schot in de roos. The Edge laat zijn gitaar stotteren en stuiten, Adam en Larry houden het ritme strak, het ‘Only Love’-stukje krijgt opnieuw een massale samenzang. …
Zo davert de U2 pletwals onverstoort verder over het nachtelijke Turijnse Stadio Olympico . Klassenummers als ‘Mysterious Ways’ en ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ zetten de plek eens te meer in vuur en vlam. Tussendoor laat Bono de Italianen eventjes ‘Happy Birthday’ zingen voor de pas twee dagen later jarige The Edge (49). Even later vraagt de zanger onze onverdeelde aandacht voor een nieuwe song, ‘Northstar’ genaamd. Stadiumverlichting gaat uit en duizenden aanstekers en mobiele lichtjes zijn een tijdlang de enige verlichting in de arena. Het nummer zelf is een akoestisch pareltje dat moeiteloos zijn weg naar de sterren vindt. Alsof dat nog niet genoeg is trakteert U2 ons daarna nogmaals op een splinternieuw nummer dat de titel ‘Glastonbury’ meekreeg, opgedragen aan het bekende muziekfestival (waarop zowat alle bekende artiesten ooit hebben gestaan, behalve U2 zelve). ‘Glastonbury’ blijkt een oerstevige rocksong van typische U2-signatuur (genre ‘Vertigo’) en stevent ongetwijfeld af op een mooie (Live) toekomst. Tot zover de primeurs, dachten Bono en zijn orkestje die daarna weer overschakelden op bekend materiaal
We onthouden vooral het aardige ‘In A Little While’, begeleid met videobeelden van ‘onze’ Frank De Winne, het deels in het Italiaans gezongen ‘Miss Sarajevo’, het wonderschone ‘City Of Blinded Lights’ en het onvermijdbare ‘Sunday Bloody Sunday’. Bono, de wereldverbeteraar maakte ook nu weer wat welgemeende promotie voor Amnesty International en via een videoboodschap van de Zuid-Afrikaanse Bisschop Desmond Tutu leerden we dat we ons als ‘ONE’ moesten gedragen, hetgeen dan weer een goede aanleiding bleek om de song met dezelfde titel de arena in te sturen. Vermelden we tenslotte nog ‘With Or Without You’ en ‘Moment of Surrender’ als ultieme orgelpunten van een concert dat ons nog lang zal bijblijven. We konden niet anders dan concluderen dat U2, met een magnetiserende frontman als Bono , een vlijmscherpe gitarist als The Edge en last but not least een ijzersterke ritmesectie als die van Clayton en Mullen absolute wereldklasse blijft.
Tijdens het verlaten van de Italiaanse voetbaltempel bemerkten we alleen maar tevreden gezichten. De niet officiële merchandising die overal in de straten van Turijn werd aangeboden verkocht nog tot diep in de nacht als zoete broodjes. De volgende morgen blokletterde ‘La Stampa’: ‘U2 a Torino, concerto leggenda per i santi rockettari’. Geen woord van gelogen.
Toch geven we nog graag deze uitgeleide mee: wie sowieso allergisch is voor dit soort megaconcerten, blijft in september best weg uit het Koning Boudewijnstadium. Maar voor anderen, die niet schuw zijn voor uitvergrote showelementen, genre The Rolling Stones op Werchter, is deze 360° tour van U2 een stevige aanrader.
(Meer Foto's of Lees)