Jerry Lee Lewis houdt het kort maar krachtig

Rock'n'Roll monument Jerry Lee Lewis was de laatste jaren meermaals in ons land aan het werk te zien. Het laatste geplande optreden op Blues Peer werd om gezondheidsredenen echter afgelast en mogelijk zou dit een verklaring kunnen zijn waarom het balkon van de Antwerpse Elisabethzaal afgelopen zaterdag helemaal leeg bleef. Zelf op de Parterre en de Corbeille bleven er nog lege plekken over. De afwezigen begingen hiermee echter een historische vergissing want The Killer speelde in Antwerpen één van zijn beste concerten van de huidige tour.

Niemand minder dan Linda Gail Lewis, de twaalf jaar jongere 'little sister' had de eer de avond te openen. Deze artieste, die net als Jerry Lee als een bezetene tekeer gaat op de piano en daarenboven gezegend is met een heerlijk southern accent in haar stem, kreeg muzikale steun van een fijn groepje waaronder backing vocaliste Annie Marie Dolan, alias de dochter van de zangeres en dus het volle nichtje van Jerry Lee. We hoorden veelal rock'n' roll- en countryklassiekers die grote broer ook al eens opnam. Met songs als 'Rip It Up', 'Let's Have A Party', 'Good Golly, Miss Molly', 'Jambalaya (On The Bayou) en 'Blue Suede Shoes' neem je natuurlijk weinig risico maar in dit geval voelde je dat de inmiddels al 63-jarige zangeres de geheimen van deze songs, samen met haar big brother, al een leven lang met zich meedroeg en dit gaf dit optreden toch een zekere authenticiteit. Het publiek kon dit duidelijk appreciëren. Linda Gail Lewis mag dan misschien niet meer ogen als een moordgriet, het killer instinct zit haar duidelijk in de genen. Zo schrikt ze er niet voor terug om, naar het klassieke voorbeeld van haar fameuze broer, de pianotoetsen met haar hiel te beroeren.

Een dame uit het publiek die gedreven door innerlijk enthousiasme spontaan aan het dansen sloeg werd tot tweemaal toe door zaalwachten manu militari de zaal uitgezet. Tijdens de pauze deden twee politieagenten deze ongelukkige vrouw uitgeleide. Wij dachten dat een grootstad als Antwerpen andere (criminele) katten te geselen had. Helaas moesten we vaststellen dat dansen tijdens een rock'n'roll concert hier schijnbaar nog tot de misdaden der burgers behoort. Een smet op een overigens prima georganiseerd concert.

Zoals gebruikelijk startte het tweede deel met enkele nummers gebracht door Jerry Lee's band, bestaande uit een verzameling ouwe landrotten onder leiding van de immer vriendelijke gitarist Kenny Lovelace. De groep spartelde zich door nummers als 'I've Got A Woman', 'Kansas City' en 'Wolly Bully' maar het bleef wachten tot de komst van The Killer zelf voor de vlam echt in de pan sloeg.

De inmiddels vijfenzeventig jarige zanger, perfect gecoiffeerd en losjes in het maatpak, begon ietwat aarzelend met rammelende versie van 'Down The Line', een stokoud nummer dat dit rock'n'roll icoon ooit nog in de beroemde Sun Studio's opnam. Het al even antieke 'You Win Again' zat meteen goed en dat was onder meer te danken aan de schitterende pianoriedels die The Killer ten beste gaf. Heel de avond zou Lewis overigens briljant wezen op z'n instrument en het leek bij momenten zelfs dat zijn vingers twintig jaar jonger waren geworden sinds zijn laatste doortocht in de Benelux. Daarenboven gaf de meester blijk van vocale kracht tijdens nummers als 'Before The Night Is Over' en 'Don´t Put No Headstone On My Grave'. Akkoord, goede ouwe Jerry Lee durft nu en dan wel eens wat te murmelen in de microfoon maar dat doet Bob Dylan al zijn leven lang. Het is de kracht en de passie (en dit nog na zovele jaren) die je bij het nekvel grijpt. Country, Blues, Boogie Woogie en pure rock'n'roll vermengden zich tot een ontvlambare cocktail ouderwets muziekplezier. 'Rockin´ My Live Away' rockte als de beesten wat onder meer ook het geval was voor 'Roll Over Beethoven'. Hoewel beide laatsgenoemde songs in herwerkte versie te vinden zijn op 's mans meesterlijk nieuwe album 'Mean Old Man' was het toch betreurenswaardig dat Jerry Lee geen andere nummers uit deze plaat speelde. Maar dit kon echter de pret niet deren. Zeker niet wanneer The Killer uitpakte met twee van zijn signature songs, met name het nog steeds onweerstaanbare 'Great Balls Of Fire' en de sublieme afsluiter 'Whole Lotta Shakin´ Goin´ On', waarbij hij als vanouds flink natrapte tegen zijn pianokruk.

Niet langer dan vijftig minuten had The Last Man Standing op het Antwerpse podium achter zijn piano gezeten, waarna hij rechtopstaand plechtig het publiek dankte en voorgoed in de coulissen verdween. Het zullen echter vijftig muzikale minuten zijn die wij ons nog lang zullen herinneren.

Achteraf spraken we enkele mensen die Jerry Lee van stad tot stad volgen en deze bevestigden de unieke kwaliteit van het Antwerpse optreden. Het doet ons nu al dromen van een spoedige terugkeer naar onze contreien. Gezien de hoge leeftijd van deze artiest is dit echter niet evident. (Meer foto's)

Shake