"Play it, James" was het afgesproken sein waarop leadgitarist
James Burton, tijdens de meer dan duizend concerten die hij aan de zijde van Elvis Presley stond, wist uit te pakken met één van zijn sublieme gitaarsolo's. De naam van deze supergitarist zal dan ook ten allen tijde verbonden blijven met The King of Rock'n'Roll. Maar Burton was en is nog steeds veel meer dan enkel de sidekick van Presley. Meer zelfs, we kunnen ons niet meteen een andere gitarist voor de geest halen die met zovele grootheden uit de muziekgeschiedenis heeft samengespeeld en/of opgenomen. Ricky Nelson, Johnny Cash, Frank Sinatra, Gram Parsons, Roy Orbison, Bruce Springsteen, Emmylou Harris, Jerry Lee Lewis, John Denver, The Monkees, Elvis Costello, Joni Mitchell, Merle Haggard, ... het zijn maar enkele indrukwekkende namen van een haast eindeloze lijst artiesten waarmee James Burton ooit samenwerkte.
De "masterclass" georganiseerd door het Antwerpse Toneelhuis waarin James Burton een avond lang centraal stond dekte qua concept en benaming dan ook volledig de lading. Als opening van de reeks 'Soirées Olympique' markeerde deze eerste avond meteen het eerste schot in de roos en maakt het ons benieuwd naar het verdere verloop van deze ontmoetingen met muzikale inslag.
Het eerste deel van de avond bestond uit een gezellig onderonsje tussen James Burton, journalist Marc Didden, zanger-gitarist Geert Hellings (Stanton) en acteur Ben Segers. Alleen Didden had zijn gitaar niet meegebracht, logisch want hij is in tegenstaande tot de andere drie immers zelf geen gitarist. De vragenronde, geleid door Didden, leverde het publiek niet alleen meer info op over de lange carrière van Mister Burton, maar bracht ons tevens enig inzicht in 's man fameuze chicken pickin' gitaartechniek. Eén en ander werd door de meester zelve ter plekke gedemonstreerd. Verbazend om te zien hoe James de ene na de andere klassieke solo met het grootste gemak uit zijn mouw schudde, terwijl dezelfde gitaarpartijen voor de aanwezige 'leerling'gitaristen net een vrij zware opgave bleken te zijn. Op Didden's vraag wat we nu eigenlijk moesten denken over Gibson en Fender gitaren antwoordde James Burton laconiek dat dit enkel betekende dat er nu eenmaal 'lots of guitars' in de wereld zijn.
Na de pauze volgde het eigenlijke concert van Burton met zijn Hollandse gelegenheidsband Mufkin Tass. Met deze groep trok de legendarische gitarist in het voorjaar door Nederland wat ervoor zorgde dat één en ander reeds voldoende ingespeeld was. Mufkin Tass, dat dit jaar het debuutalbum 'Live And Love Between Passion And Persistence' uitbracht, kunnen we misschien het best omschrijven als een rootsy country-neder-pop-rock septet onder leiding van de tweelingsbroertjes Mark en Ralph Schraven. Stel je Tom Petty en zijn heartbreakers voor onder een vette laag kaasfondue en je komt aardig in de buurt van wat je je hierbij moet voorstellen.
De playlist bestond uit bekende en minder bekende songs waarop James Burton ooit zijn stempel had gedrukt. Een logisch startmoment was dan ook 'Suzie Q', de Dale Hawkins song die vooral bekendheid geniet omwille van de onsterfelijke catchy gitaarriff bedacht door -jawel- James Burton zelve. Nog zo'n onweerstaanbare klassieker waarin James het mooie weer maakte luistert naar de naam 'Hello, Mary Lou' en kennen we vooral van de Ricky Nelson versie uit 1961. De vertolking van deze hits door Mufkin Tass bood gelukkig voldoende ruimte voor Burton om uit te pakken met meesterlijk gitaarwerk op zijn vlammende signature Fender Telecaster.
In het minder bekende 'Brand New Dance', origineel een duet tussen June Carter en Johnny Cash, bleef James bijdrage vrij beperkt. Dat was ook het geval bij 'Love Hurts' in de versie van Emmylou Harris. Neen, dan klonk 'Mama Tried' (Merle Haggard) een stuk spannender, net als het van Elvis' bekende 'Burning Love', een song die Burton honderden keren moet gespeeld hebben.
Verder hoogtepunten waren onder meer het huppelende 'Ooh, Las Vegas' (Emmylou H.), het crountryvolle 'Boulder to Birmingham' (Gram Parsons), de oer-rocker 'Johnny B Goode' en het nagespeelde verschroeiende gitaarduel in 'Pretty Woman' in de versie van het 'Black & White Night' live video/album van Roy Orbison.
Na nog meer dan een handvol klassiekers en met Jerry Lee Lewis' 'Whole Lotta Shakin' Goin' On' aan de staart van deze indrukwekkende reeks wereldklassiekers, groette de 71-jarige gitaarheld minzaam als altijd samen met de zeven leden van Mufkin Tass het enthousiaste publiek. Van geen enkele 'masterclass' - in welke discipline dan ook - hebben we meer genoten als van deze.
James Burton heeft nu reeds, bij leven en welzijn, een standbeeld in zijn woonplaats Shreveport, Louisiana en dat mag niet verwonderlijk heten. Deze 'Master of the Telecaster' blijft volstrekt uniek en zal zonder enige twijfel de muziekgeschiedenis ingaan als één van de meest invloedrijke gitaristen van de twintigste eeuw. Een avond met een muzikant van dit niveau mogen meemaken blijft telkens weer onuitwisbaar.
Thanks a lot, James! (Meer foto's)
CD TOP 10
TOP 10 - CONCERTEN
