Net alvorens de Leuvense muziektempel een hele tijd zal sluiten omwille van broodnodige verbouwingswerken ontving Het Depot afgelopen dinsdagavond onze favoriete moerasvos, beter bekend onder de naam Tony Joe White. Iets meer dan twee jaar geleden stond de man op dezelfde planken in de bierstad en stelde toen zijn album 'Deep Cuts' voor. Intussen bracht White al twee aardige nieuwe schijfjes uit: een representatief live-album opgenomen in Amsterdam en een nieuwe studioplaat luisterend naar de naam 'Shine'. Vooral dit laatste album is één van zijn beste van de laatste jaren en dit maakte ons natuurlijk erg benieuwd naar het concert.Een Leuvens duo dat opereert onder de naam Delvis mocht het publiek opwarmen en deed dit eerder matig met enkele geleende nummers van onder meer Nick Drake en Jeff Buckley. Misschien goed genoeg voor een bruin studentencafé maar hier schoot deze act toch helaas wel wat tekort.
Daarna duurde het een hele tijd vooraleer Tony Joe ten tonele verscheen. Eindelijk aangekomen nam de Amerikaanse singer-songwriter plaats op z'n stoeltje terwijl hij het publiek zoals gebruikelijk begroette met een aanstekelijk “How y’all doing?“
Gelukkig wordt het wachten ook beloond. De bluesman, in krek dezelfde outfit als twee jaar geleden, dus met zonnebril en cowboyhoed, steekt solo van wal met een aardedonker 'Way Down South', dat meteen ook letterlijk richting geeft aan het soort muziek waar deze man goed in is. Het daaropvolgende 'Roll Train Roll' dendert verder zuidwaarts op de tonen van White's oude Stratocaster, waarna onze man hulp en bijstand krijgt van een fantastische drummer die voor de rest van de avond perfect zal blijven begeleiden. De eerste droge mokerslagen in deze Black-Box-Revelation-formatie worden uitgedeeld tijdens 'Undercover Agent For The Blues' maar het is wachten tot de geweldige klassieker 'Roosevelt and Ira Lee' uit de luidsprekers barst vooraleer het publiek echt van zich laat horen.
White voelt zich ondertussen helemaal thuis in de Dijle moerassen en peddelt tussen oud en nieuw werk terwijl hij de kwaliteit constant hoog houdt. 'Season Man', een nummer uit 'Shine', waarin de gitarist vaak subtiele Knopfler-achtige streepjes uit z'n instrument plukt, blijkt zelfs een hoogtepunt. Dat kan ook gesteld worden over het meeslepende 'Tell Me Why', alweer een nieuwe song die alles heeft om het tot een TJW-klassieker te schoppen. Zij misstaan zeker niet tussen oudere bluesnummers als het mooie 'Tunica Motel' of het broeierige 'I Want My Fleedwood Back'.
De reguliere setlist sluit de Louisiaanse zanger af met prijsbeest 'Polk Salad Annie' om daarna, onder luid applaus, terug te keren voor nog twee toegiften: vooreerst een dampende versie van 'Lake Placid Blues' en tenslotte het onvermijdelijke stomende slotakkoord 'Steamy Windows' dat de laatste Leuvense ruiten met Zuiderse modder laat bedampen.
Prima concert dus van een man in vorm die maar al te goed beseft dat zijn nieuw werk gerust de vergelijking met zijn klassiek geworden materiaal kan doorstaan. De muziek die Tony Joe White live brengt staat onmetelijk ver weg van hoe muziek dezer dagen commercieel dient te klinken, maar is net daarom zo authentiek. We blijven Tony Joe White koesteren, tot in de eeuwigheid. Amen! (Meer foto's)
Shake
Geen opmerkingen:
Een reactie posten