Arbeid Adelt!, de groep rond Marcel Vanthilt, mocht afgelopen vrijdag in de Ancienne Belgique aantreden om hun debuutalbum 'Jonge Helden' uit 1983 live te performen. Een unieke gebeurtenis zowaar die kaderde in de fameuze Rewind-reeks van de AB waarin Belgische artiesten de kans krijgen hun klassieker (vaak een meesterwerk of een mijlpaal binnen de Belgische popgeschiedenis) integraal uit te voeren.
Daar 'Jonge Helden' historisch gezien een mini-Lp was die slechts 23 minuten duurde diende aan het programma nog een tweede deel te worden gevoegd, namelijk een deel waarin de groep kon uitpakken met alle grote hits uit hun (niet zo heel lange) carrière en dit alles aangevuld met een paar nieuwe nummers.
Maar eerst mochten onze al iets rijpere helden Marcel Vanthilt (alias Max Alexander), Jan Van Roelen (alias David Salomon) en Luc van Acker hun tanden zetten in de zeven nummers die hen 28 jaar geleden met één klap op de kaart brachten van de Belgische new wave scene.
Opener 'Ik Sta Scherp' deed zijn naam niet meteen alle eer aan. Frontman Marcel deed net iets te goed zijn best om zichzelf een houding te geven, maar zonnebril en ruitjespak volstonden aanvankelijk niet om voldoende geloofwaardig in de huid van Max Alexander te kruipen. Het titelnummer 'Jonge Helden' kwam al iets beter uit de verf. En na 'Roodborstje', het niemendalletje van amper 30 seconden, stipten we 'De Man Die Alles Noteert' als eerste voltreffer aan.
De drummachine van weleer bleek vervangen door een iets hipper ogende apple-laptop waaruit Jan Van Roelen zware electrobeats putte. Daarnaast bediende Van Roelen zich van een Roland synthesizer al zagen we hem het liefst aan het werk op de sax, waaruit hij allerlei snerpende stadsgeluiden wist te persen. Gitaarmeester Luc Van Acker kwam op zijn beurt verrassend origineel uit de hoek en klonk in eerste plaats helemaal als zichzelf. Samen produceerde AA! een onderkoelde sound, schijnbaar ontsnapt uit de jaren '80 die experimenteel maar tegelijk toch ook wel wat gedateerd klonk. Avant-garde après la lettre, zeg maar.
Tijdens de drie laatste songs van 'Jonge Helden' ('Capita Selecta', '65+' en 'Het Meisje Van Mijn Hart') vond Vanthilt pas echt zijn goede draai (een driekwart pirouette) en kreeg de zanger zijn oude charisma terug. Voor we het goed en wel beseften was het eerste deel echter al voorbij.
Na de pauze trakteerde het arbeids-adellijke triumviraat ons op wat oude videobeelden van zichzelf die het eerder flauwe ' Ja Ja Ja Op Naar De Nieuwe Dimensie' wat extra glans moest geven. Tevergeefs want de film was beter dan de soundtrack. Het was wachten op de eerste echte AA! hit met de onsterfelijke lyrics “Hoe heerlijk de weemoed / Het bier, het verdriet / De stroom waarin de Vlaming zijn leven vergiet / Niet liggen op jouw rug / Lekker Westers.” eer het publiek opnieuw wakker werd.
'Half Vijf', een nieuw geslaagd nummer, hield onze interesse hoog en even later liet Marcel zijn meegereisde gasten op de menigte los. Eerst mocht rock-icoon Willy Willy 'Congostroom' van extra gitaarondersteuning voorzien en daarna was het de beurt aan Dani Klein om vocaal te komen ondersteunen in 'Stroom', het nummer waarin Vanthilt zich als een feestelijke flitspaal vermomde.
Na de minder geslaagde Monkies cover 'Steppin' Stone' viel het zwarte doek achteraan het podium naar beneden en verschenen op de stellingen een twintigtal leden van de Gentse Symphonic Band, onder leiding van een zekere Luc Van Acker (geen familie van de gitarist). Daarnaast gooide Marcel & C° er nog een achtergrondkoortje tegenaan.
Het geluid werd meteen een stuk voller, toegankelijker maar tegelijk ook commerciëler. Geen spoor meer van dat hoekig jaren '80 geluid, hier werd de kaart van het entertainment getrokken. Resultaat was wel dat het publiek zich een stuk beter leek te amuseren en ook wij moeten eerlijk toegeven dat de formule toch wel werkte.
Na nummers als 'Nergens Heen', 'Spannend' en 'Hond' volgde onvermijdelijk 'De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen', de flink meegebrulde ideale afsluiter natuurlijk. Arbeid Adelt! kwam nog éénmaal terug met 'Disco Death' en dan was het feestje voorbij. Al bij al toch een blij weerzien met naast enkele mindere momenten toch ook wel flink wat hoogtepunten.
Een honderdtal geïnteresseerden luisterden daarna nog naar een interview met de drie AA! leden in de AB CLUB. Daar verstonden we tussen de regels door dat de groep wel zin heeft in nog meer optredens ("we hebben die vierentwintig songs nu toch al vanbuiten geleerd"). Toegegeven, het zou inderdaad jammer zijn moest deze avond nu het definitieve einde betekenen van de groep. Marcel, Jan & Luc dachten er echter niet aan om dit AB concert als live cd uit te brengen, bijvoorbeeld als promotie voor volgende optredens. Neen, de ambitie reikte veel hoger: "Waarom geen "Live in Madison Square Garden" uitbrengen? Of neen, sterker nog, waarom geen: "Live in de foef van Natalia!?" Terechte vragen die ons toch nog enige tijd bezighielden. Indien u het antwoord weet mag u ons een gele briefkaart sturen. (Meer foto's)
Shake
Geen opmerkingen:
Een reactie posten