Groovin' with Kitty, Daisy & Lewis

Na het meer dan gesmaakte optreden van het sympathieke trio Kitty, Daisy & Lewis op het Rhythm & Bluesfestival in Peer afgelopen zomer, beklom dit succesvolle drietal, zoals steeds aangevuld met ma (staande bas) en pa (gitaar, banjo, toetsen) Durham, afgelopen donderdag de planken van de Ancienne Belgique. De Brusselse muziektempel was aardig volgelopen voor de Britse rock'n'roll-versie van de familie von Trapp. Het publiek bestond voor een aanzienlijk deel uit jonge mensen, uitgedost in onvervalste fifties stijl, met andere woorden het volkje dat je doorgaans op een bal van Radio Modern zou verwachten. Retro is in, zoveel is duidelijk, al vertelden Kitty, Daisy & Lewis ons tijdens hun interview dat we enkele maanden geleden van hen in Peer afnamen dat ze hun muziekstijl zeker niet (alleen) zo willen benoemen. Hun mix van jazz, blues, swing, early rock'n'roll, folk, ska, country,... bestempelen zij eerder als 'klassieke rootsmuziek' die al jarenlang bestaat en nooit zal verdwijnen. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.

Het Londense punkrockbandje The Sharp Tongues dat als openingsact geprogrammeerd stond, kon ons slechts matig boeien. Een zangeres op paar gouden laarzen, een krachtige drummer en een wijdbeens staande bassist is misschien net voldoende om associaties met rock'n'roll op te roepen maar als, zoals hier, de songs weinig om het lijf hebben, stelt het allemaal weinig voor.
Gelukkig maakten Kitty, Daisy en Lewis onze avond toch goed. Openend met de titelsong van hun laatste plaat, de instrumental 'Smokin' In Heaven' ging broer Lewis, samen met zijn zusjes meteen op zoek naar de juiste groove. Daar is het deze jonge band nu net om te doen en daar blinken ze ook in uit. Ze houden het allemaal graag wat rudimentair en bovendien gebruiken ze het liefst vintage muziekmateriaal. Zoals een classicus die zweert bij historische instrumenten, pakken Kitty, Daisy en Lewis het liefst uit met muzikale voorwerpen die al meer dan één leven achter de rug hebben. Bovendien wisselen ze deze instrumenten net zo vaak als ware het de tennisballen op het toernooi van Wimbledon. De drummer van de band? Dat zijn wij allemaal (om de beurt), meneer! Maar als we onze favoriete slagwerk(st)er moeten noemen, kiezen wij onverwijld voor Daisy die telkens haar hele lijf ritmisch in de strijd gooit.

Ook vocaal wisselen de broer en de zusjes af. Daisy zingt een gedreven 'I'm Going Back', een heerlijk swingend 'Will I Ever', een kattig kwaad 'Messing With My Life' (het nummer dat het dichtst bij pop aanleunt) en ze is ook de vertolkster van publiekslieveling 'Going Up The Country'. Kitty mag zich onder meer vocaal uitleven in enkele rootsige old-school ska-nummers als 'Tomorrow' en 'I'm So Sorry'. Lewis tenslotte, die misschien toch wel over de beste stem van het drietal beschikt, etaleert zijn kunsten in het countryachtige 'I'm Going Home' het funky 'Don't Make A Fool Out Of Me' en het oergezellige 'Hillbilly Music'.

Tussendoor komt de Jamaicaanse trompetlegende Eddie 'Tan Tan' Thornton (sessiemuzikant bij onder meer The Beatles, The Rolling Stones, Jimi Hendrix, Bob Marley,...) als special guest tijdens enkele ska-nummertjes de ziel uit zijn lijf blazen. In tegenstelling tot de jeugdige Durhams is Thornton niet zo schuchter en durft hij als een echte entertainer met het publiek te communiceren, waarop telkens een golf van applaus volgt. De meisjes komen op dat vlak niet verder dan vriendelijk glimlachen en nu en dan een verlegen 'Thank You' te murmelen. Lewis onderneemt af en toe een poging om toch iets te zeggen tegen zijn publiek (iemand moet het toch doen) maar zit meestal in zijn gedachten al bij de volgende instrumentenwissel.

Geen nood echter, het is de muziek die telt en jawel hoor, die weet ons heus wel te beroeren. De bluesy harmonica van Kitty, het ferme gitaarspel van Lewis en de ontstuitbare ritmiek van Daisy en het stevige achtergrondwerk van mum & dad Durham laten de AB grooven dat het een lieve lust is.

Helaas duren schone liedjes nooit lang en komt er, na een bisronde, ook een einde aan dit concert. Zonde eigenlijk.

Shake