Adam Cohen ontkent familieband niet

"Ik ben een grotere fan van Leonard dan jullie hier allen samen". Adam Cohen steekt de bewondering voor his Old Man niet onder stoelen of banken. Hij is ermee gestopt om te trachten niet te klinken als zijn vader. De aanvaarding hiervan levert nu een reeks prachtige songs op als 'Like A Man', 'Sweet Dominique', en 'What Other Guy', waarin de appel van Adam niet ver van de boom valt. Bovendien bezit zoonlief een soort relativerende humor die zijn familieband nog meer onderstreept. Gul trakteert hij de zaal met 'So Long, Marianne' en geniet hier duidelijk zelf van. Wanneer iemand in de zaal roept dat hij zelfs beter is dan zijn vader repliceert Adam dat zoiets goed is om te horen maar hij voegt er meteen aan toe dat het een leugen is. Dit alles maakt hem een innemende artiest met veel zelfkennis.

Shake

Raphael Saadiq genereert powersoul met atoomkracht

Raphael Saadiq live is een belevenis die we niet gauw zullen vergeten. Vrijwel zonder verwachtingen zakten wij af naar Leuven. Een paar uur later stonden wij, totally blown away, ons af te vragen hoelang het geleden was dat we nog zo'n adembenemend sterk concert zagen. Saadiq, die twee jaar in dienst stond van Prince, weet vanuit vroegere ervaringen hoe hij het publiek als een superieure entertainer moet bespelen en blijkt in staat zijn concert perfect op te bouwen. Hij bouwt rustpunten in waar nodig en geeft gas wanneer de tijd daarvoor rijp is. Eén en ander leidt tot een ultieme climax die niemand onberoerd laat. Opener 'Heart Attack' sloeg in als een splinterbom en zette iedereen meteen in beweging. 'Let's Take A Walk' mikte vooral naar de onderbuik terwijl 'Don't Mess With My Man' met zulk een atomische kracht werd gespeeld dat de stenen in de Leuvense Depot bijna uit hun voegen barsten. Absoluut hoogtepunt werd 'The Answer', soul van bijna goddelijke makelij, Marvin Gaye meer dan waardig. En waarneer tijdens de slotronde nog eens een briljante versie van 'Let The Sunshine In' van Fifth Dimension de zaal wordt ingeslingerd is het game, set, match to... Mr. Saadiq!

Shake

Gillian Welch schittert in de Arenberg

Het concert van Gillian Welch en Dave Rawlings in de Arenbergschouwburg wordt door vele muzikale vrienden beschouwd als het concert van het jaar. Lichtjes overdreven vinden wij al stond dit optreden wel op een muzikaal zeer hoog niveau. Akkoord, songs als 'I Want To Sing That Rock'n'Roll', 'The Way It Goes', 'Look at Miss Ohio', 'Elvis Presley Blues', 'I'll Fly Away' en 'Long Black Veil' hebben zonder meer elk hun plekje verdiend in de country hemel en werden op een verblufffende wijze vertolkt, maar het concert miste, naar onze bescheiden mening, in zijn geheel toch wat aan spanningskracht en variatie. Het tweede deel kwam ook een stuk beter uit de verf dan het eerste en daarom is de eretitel 'concert van het jaar' net iets te hoog gegrepen. Desalniettemin zullen wij een zeer goede herinnering bewaren aan deze bijzondere avond en de zeldzame kans om Lady Gillian eens live aan het werk te zien.

Shake

Indrukwekkende Johnny Winter in Heerlen

De sympathieke bluesrocker en Woodstockveteraan Johnny Winter is inmiddels 67 jaar oud, zeer slecht ter been en bijna blind. Maar met z'n gitaar doet hij nog steeds precies wat hij wil. Vingervlugge solo's haalt Johnny net zo makkelijk uit zijn gitaar als een scheut whiskey uit z'n fles. Hoogtepunten uit het gesmaakte optreden waren onder meer de verschroeiende Stones-cover 'Gimme Shelter', het messcherpe 'Highway 61' en het huppelende 'Got My Mojo Working'. Dit laatste nummer staat ook op zijn uitstekende nieuwe album 'Roots', één van de beste bluesplaten van het jaar. Achteraf werden wij ontvangen in de camper van Johnny, waar hij gewillig zijn nieuwe cd voor ons signeerde.

Shake

Alice Cooper is nog steeds niet kapot te krijgen

Alice stierf maar één keer tijdens zijn show in de AB, namelijk op het schavot. Dat is ongeveer twee keer minder dan gemiddeld, maar we moeten anderzijds in rekening brengen dat Cooper wel voor een levende slang, een reuze Frankenstein en een blonde vamp (gitariste Orienthi) zorgde om het spektakelniveau op peil te houden. Het is nog steeds allemaal wel een beetje horror-om-te-lachen, but we like it, yes we do! Vooral omdat het andermaal muzikaal zeer goed klopte. De shockrocker bleek deze keer overigens zeer goed bij stem en Orienthi (die nog bij Prince en Michael Jackson speelde) wist op meer dan behoorlijke wijze stergitarist Damon Johnson te vervangen. Ze ziet er bovendien een stuk aantrekkelijker uit. Zwier hier bovenop nog een flinke portie onvervalste Hard Rock hits als 'Poison', 'Shool's Out', 'Elected' en we kunnen spreken van een meer dan geslaagde muzikale avond. Hoog tijd om onze vleermuizen los te laten!

Shake

McCoy Tyner: Eresaluut aan Hartman & Coltrane

De muziek van een klassiek album succesvol nieuwe levenskracht inblazen, is niet iedereen gegeven. Toch bleek de 73-jarige McCoy Tyner, de laatste overlevende van het legendarische John Coltrane Quartet, samen met enkele topmuzikanten, daartoe in staat. Het opzet van de avond bestond erin om songs die John Coltrane samen met zanger Johnny Hartman op plaat zette live op het podium te vertolken. Ten tijde van de originele opnames, die onder het toeziend oog van Bob Thiele plaatsvonden in New Jersey op 7 maart 1963, had pianist McCoy Tyner zijn vaste stek binnen het klassieke John Coltrane Quartet. Het was voor laatstgenoemde een hele uitdaging om te werken met een vocalist en het zou ook bij die ene keer blijven. Jammer eigenlijk want het titelloze album 'John Coltrane and Johnny Hartman' is een vijfsterren plaat die, niet alleen omdat het een buitenbeentje is maar ook omwille van de ijzersterke vertolkingen, ook nu nog tot de grote jazz klassiekers behoort.

Het McCoy Tyner trio, bestaande uit de pianist zelve, bassist Gerald Cannon trad in de AB niet aan met zijn vaste drummer Francisco Mela maar vond in Joe Farnsworth, die zijn sporen onder meer verdiende bij Diana Krall en Pharoah Sanders, een waardige vervanger. Aan dit trio werden tenor saxofonist Chris Potter, die de rol van Coltrane op zich nam en zanger José James toegevoegd. Deze laatste kreeg in ons landje enige bekendheid als muzikaal maatje van Jef Neve waarmee hij de plaatopname 'For All We Know' realiseerde, niet toevallig op hetzelfde Impulse label als jazzreus Trane. Jef Neve en José James creëerden in het recente verleden tevens een gesmaakt programma rond de muziek van de legendarische saxofonist en het mag dus ook geen wonder heten dat één en ander niet ongemerkt aan de neus van Tyner voorbijging en James nu de kans kreeg om aan zijn zijde de wereld rond te toeren.

De start-up van de avond gebeurde via enkele instrumentale nummers waaronder het melodieuze 'Fly With The Wind' ("een nummer dat ik al heel mijn leven speel," dixit Tyner) en 'Ballad For Aisha', een tweede Tyner original. De pianist bouwt deze laatste song aanvankelijk helemaal solo op om hem daarna in handen te geven van zijn muzikanten die mekaar enkele mooie solo's gunnen. De eerste rechtstreekse referentie naar Coltrane gebeurt in de vorm van 'Moment's Notice'.

Zijn typische hamerende speelstijl is door de jaren heen wat afgezwakt maar McCoy Tyner weet nog steeds als geen ander zijn muzieknoten te placeren, om het op z'n Brussels te zeggen. Ondertussen doet Chris Potter het meer dan behoorlijk op de tenor. Niet dat we Trane erbij zouden vergeten, maar plezierig luisteren blijft het alleszins.

Na de eerste drie instrumentale nummers loopt José James het podium op en het mag aan het publieksapplaus duidelijk wezen dat deze zoet gevoicede bariton reeds over een flink aantal Belgische fans beschikt, al houden die zich de rest van de avond wat gedeisd. De fysieke verschijning van de jonge Amerikaanse zanger uit New York mag er zeker zijn en we vermoeden meteen dat, naast 's mans grote muzikale kwaliteiten als vocalist, Jef Neve hier ook wel oog voor zal gehad hebben.

James zet eerst zijn tanden (of beter gezegd zijn lippen) in de wonderschone ballad ' Autumn Serenade'. De zanger kan de vergelijking met Johnny Hartman duidelijk doorstaan. Beiden beschikken ze over een warme bariton en een soepel verende frasering. Alleen het timbre van de twee zangers verschilt enigszins. Johnny Hartman zong op de plaatversie ook ietsje meer laid-back dan José James nu live in de AB. Niettemin kunnen wij van deze versies ten volste genieten.

De volgende ballad, 'Dedicated To You' genaamd, is opnieuw een schot in de roos, zowel qua zang als qua begeleiding. Het smoothly klinkend groepsgeluid dat de muzikanten genereren is er eentje om in te kaderen. Daarna mag het plagende 'You Are Too Beautiful' eventjes uit de pan swingen maar eindigen doet José James met het moeilijkste: een klassieker als 'My One And Only Love' (gecoverd door onder meer Sinatra, Fitzgerald, Martin, Vaughn,...) naar je hand zetten is bijna onbegonnen werk. Hij laat deze dan ook vrij dicht tegen de definitieve versie van Johnny Hartman aanleunen. Geen probleem echter want we noteren het als één van de hoogtepunten van de avond.

Na de gezongen passage van James duiken McCoy Tyner & Co opnieuw de jazzgeschiedenis binnen en trakteren ons nog op een swingend 'In A Mellow Tone' (Duke Ellington) en een Afrikaans aandoend slotakkoord waarvan we de titel helaas zijn kwijtgeraakt.

Er volgen daarna geen bisnummers meer en dus ook niet de verhoopte versies van 'Lush Life' en 'They Say It's Wonderful' en zo blijven dit de enige twee nummers uit de Coltrane/Hartman plaat die we tot onze spijt niet te horen kregen.

Desalniettemin mogen we niet alleen spreken van een bijzonder geslaagde muzikale avond maar bovendien ook van één van de mooiste jazzconcerten van dit bijna voorbije jaar. Thuisgekomen rondom middernacht doken we onze platenkast in en schoven we het Coltrane-Hartman album zachtjes in onze cd-speler om er een uur lang van te genieten. Chill out, Man! Een betere manier om deze dagen de middenvinger uit te steken naar de Halloween gekte bestaat er immers niet.

Shake

Sterke Patti Smith weet Sinner's Day toch nog te redden

De 2011 editie van Sinner's Day bleek, afgezien van een schitterende Patti Smith, een maat voor niks. Het optreden van The Exploited kunnen we samenvatten als overloos geschreeuw en gebral. Visage (ronduit belachelijk), The Mission (saai), Diamanda Gallas (onbeluisterbaar), The Cult (ondermaats) en Karl Bartos (mooie videoshow tijdens leuke Kraftwerkdeuntjes) waren allen passagiers van een zinkend schip. Gelukkig dat Patti Smith met een ongelooflijk bezield, ja zelfs bezeten optreden de dag nog wist de redden.

Gloria, Redondo Beach, Free Money, Ghost Dance, My Blakean Year, Beneath the Southern Cross, Ain’t it Strange, Because the Night, Pissing in a River, People
Have the Power en Rock n Roll Nigger waren de songs
die het onoverwinnelijk elftal uitmaakten.

Toen de zangeres zich voluit  voor de 'Occupy Wall Street'
beweging uitsprak en het publiek,opriep hetzelfde te doen,
leek het plots revolutie in Hasselt. Eindelijk. Dank u, Patti.

Shake