Amsterdamse Avonden met Bob Dylan

Drie avonden trad Bob Dylan op in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Mijn dierbare vriend, spitsbroeder én Dylan-kenner Duke J had voor kaartjes gezorgd voor de twee eerste concerten, die plaatsvonden op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag. Zoals steeds waren er ook nu weer talrijke aanhangers die 'Dylan de Messias' hadden verwacht, klaar om het concert van zijn leven te geven. Helaas moesten we met een stuk minder tevreden zijn. Een kruisiging, zoals het openingsconcert in Stockholm, werd het niet, maar een glorierijke verrijzenis al evenmin. De waarheid is dat Dylan anno 2009 nog steeds bijzonder interessant is voor mensen die zijn concerten al jaren volgen (ik behoor zelf tot deze categorie), maar helaas wat minder relevant is voor niet-gelovigen of mensen die Dylan nu voor de eerste keer live willen ontdekken. Dit heeft verscheidene redenen. Vooreerst bestaat Dylan’s band niet meer uit echte apostelen (cfr de begeleiders van eind jaren ’90), die het werk van de meester creatief konden bijkleuren en zijn evangelie op een mooie en krachtige manier wisten te presenteren. Het huidig orkest is een samenraapsel van knechten, die de ouder wordende meester slechts zo goed mogelijk proberen te dienen zonder veel te hoeven na te denken. Ten tweede, eerlijk is eerlijk, laat Dylan het tijdens deze tour geregeld ook écht afweten. Aan het keyboard kiest hij niet weinig voor pietluttige kleutermelodieën, die hij vocaal wanhopig probeert na te volgen. De veel geprezen Dylansnauw en de fijne fraseringen die in een recent verleden nog vaak te horen waren, zijn nu helaas meestal vervangen door geblaf, gebrom of gereutel, alsof Bob lijdt aan chronische kinkhoest. Soms lijkt het alsof Dylan een oude sportverslaggever is die over de muziek heen tatert, no matter what. De onverstaanbaarheid die zoiets oplevert is geen probleem voor de modale Dylanfan die elk woord uit elke song toch al jarenlang vanbuiten kent, maar ik kan me voorstellen dat dit voor andere concertgangers een brug te ver is. Akkoord Dylan is nooit een Pavarotti geweest maar, op zijn manier, wel een goede zanger. Dat laatste is hij nu nog slechts heel zelden. Het grote probleem tijdens de voorbije tour was vooral het gevreesde ‘upsinging’ waaraan Bob zich vaak schuldig maakte. De nieuwe gesel tijdens de huidige concerten heet ‘staccato singing'. Wat dit precies inhoudt, zal u vanzelf begrijpen als u het hoort. Natuurlijk kunnen we verzachtende omstandigheden inroepen voor de meester. Zijn leeftijd bijvoorbeeld, hij wordt in mei 68. Dat never ending toeren eist uiteraard zijn tol. Generatiegenoten als Leonard Cohen en Neil Young die het vocaal veel beter doen, zijn natuurlijk een flink stuk zuiniger geweest op hun stem. Verder maken al deze beperkingen Dylan er alleen maar menselijker door. Ouderdom en verval horen bij het leven en het is moedig van Dylan dat hij zichzelf blijft, zonder kost wat kost ‘jong’ te willen lijken.
Resultaat van dit alles is dat, ondanks de hierboven geformuleerde kritische bemerkingen, ik toch - als Dylanfan - heb kunnen genieten van de Amsterdamse concerten. Tijdens de twee optredens werden samen 35 songs gebracht, met een overlap van 7 songs die hij op beiden avonden speelde. Voldoende variatie dus en interessant genoeg om twee keer te gaan zien. Hoogtepunten waren ‘Workingman's Blues #2’ (vooral de eerste avond), gezongen met een grote intensiteit, die ons herinnerde aan het heilige vuur van vroeger. ‘Just Like A Woman’ dat sterk klonk, met een Dylan die het refrein tegen het publiek in zong. ‘Though Mama’, een song die Bob slechts zeer zelden aansnijdt, was sowieso een paasgeschenk voor elke Dylan liefhebber. ‘Love Sick’ klonk tot op het bot gemeend, want hoe meer Dylan de lyrics uitbraakte, hoe zieker hij in de liefde leek. ‘High Water (For Charley Patton)’ had iets van een apocalyptische schoonheid. ‘The Lonesome Death Of Hattie Carroll’, dat nu als een walsje werd gepresenteerd, was niets van haar oorspronkelijke zeggingskracht verloren. En de nieuwe versie van ‘Like A Rolling Stone’, die Bob zo goed als elke avond speelt, is zelfs een hele goeie. Over de dieptepunten heb ik het liever niet omdat ik al één en ander heb verduidelijkt in het begin van dit verslag. Op 22 april staat Bob Dylan in Vorst Nationaal. Zij die ook zijn vorige passages aldaar hebben meegemaakt, zullen vast niet ontgoocheld zijn en zullen horen wat ze willen horen. Zij die geen idee hebben van hoe Bob in 2009 klinkt, raad ik een soort initiatieritus aan. Bekijk eerst een paar YouTube filmpjes die opgenomen zijn tijdens de voorbije weken en als u daar enthousiast over bent, betekent dit dat u wellicht klaar bent voor de Meester. Succes! (Meer foto's)