De Intrede Van Bob Dylan In Brussel

Er bestaat een wijdverspreide mythe dat Bob Dylan in Vorst Nationaal altijd op zijn best is en achter deze gangbare opvatting is meer te zoeken dan enkel wat Belgisch chauvinisme. Doorheen de jaren heeft deze mythe zich zelfs internationaal verspreid onder de fans en daarom wordt er telkens met veel verwachting uitgekeken naar de komst van The Columbia Recording Artist hier, in de Europese hoofdstad. Zelfs wie de concerten niet in levende lijve meemaakte, kan zeker aan de hand van bootlegs vaststellen dat Dylan in Brussel talrijke onvergetelijke concerten speelde. Maar naast de grand cru jaren (89-95-96-98-02), bestonden er ook middelmatige doortochten (87-00-03-05-07) en zelfs één ronduit slecht concert (91). In 2007 bijvoorbeeld waren de optredens in Amsterdam daarenboven een stuk straffer dan wat het Zimmermannetje in Vorst liet horen. De kans dat na de laatste doortocht van dit jaar de Vorst-mythe weer aangehaald en zelfs versterkt wordt is echter reëel. Niet eens twee weken eerder hadden we Bob tweemaal in Amsterdam gehoord en gezien (zie vorig verslag) en konden we niet anders dan enige vraagtekens te plaatsen bij de geleverde prestatie. Maar het optreden in Vorst Nationaal kende zoveel goede momenten dat we niet anders kunnen dan van een goed tot zéér goed concert te spreken. Dylan betrad wat schuifelend het podium van de Brusselse rocktempel en zette meteen ‘The Wicked Messenger’ in, dat echter door het grootste deel van het publiek amper werd herkend. ‘It's All Over Now, Baby Blue’, de song die hier meteen op volgde, bleek helaas maar voor de helft geslaagd, alsof het slechts een schets was voor meesterwerken die later nog zouden volgen. Bij song drie greep Bob naar zijn gitaar, iets wat hij tegenwoordig nog maar zelden doet, en trakteerde ons op een doordringende versie van ‘Man In The Long Black Coat’, voor de gelegenheid in een shuffle jasje gestoken en alvast één van de sterkste momenten van de avond. Daarna keerde Dylan terug achter zijn orgeltje, waar hij de rest van de avond zijn songs zou blijven afvuren alsof hij in een loopgravenoorlog was verwikkeld. Soms boog hij daarbij ritmisch door de knieën, lachend of grimassen trekkend die met geen woorden te beschrijven vallen. Maar om u toch een idee te geven: denk bijvoorbeeld aan Charlie Chaplin die een aantal borden weet te ontwijken die naar hem geslingerd worden, and you'll get the picture. ‘Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again’ was niet echt een hoogvlieger maar een vettige, doorleefde versie van ‘Blind Willie McTell’ maakte meteen alles weer goed. Daarna serveerde Bob ‘Desolation Row’ op Ensoriaanse wijze. Tien jaar geleden verscheen het boek ‘The Superhuman Crew’ waarin de lyrics van deze song geïllustreerd worden door fragmenten uit het schilderij ‘De intocht van Christus in Brussel’ (van James Ensor). Het is wel opvallend dat Dylan deze song tijdens zijn laatste drie doortochten in Brussel telkens op de setlist zet, terwijl dit nummer statistisch gezien niet meer dan één keer op de zeven wordt gespeeld. Bijkomende bijzonderheid: het wereldbekende schilderij van de Oostendse meester hangt sinds enkele jaren in het Getty Museum in Los Angeles, gelegen op slechts een vijtigtal kilometer van Malibu, waar Bob Dylan zijn stulpje heeft. Toevallig? Best mogelijk, al weet je met Dylan nooit. Maar laten we even terugkeren naar het concert in Vorst. Na een bikkelhard ‘Honest With Me’ en het gebroken-harten-epos ‘Sugar Baby’ volgde de stroomstoot ‘Highway 61 Revisited’. Maar het absoluut hoogtepunt van de avond werd het existentiële meesterwerk ‘Ballad Of A Thin Man’. Dylan zong de legendarische woorden “Something Is happening here / but you don’t know what it is / Do you, Mr. Jones?” met bijna duivelse binnenpretjes. En inderdaad, velen wisten niet wat ze hoorden wegens te jong of te weinig kennis van Dylan’s klassiekers. Volgden: een huppelend ‘I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met) en een contemplatief ‘Ain’t Talkin’ ’. Het wervelende ‘Thunder On The Mountain’ bracht daarna weer de nodige schwung in de zaal. Dylan sloot de set af met een solide versie van het tijdloze ‘Like A Rolling Stone’, toch wel zijn signature song bij uitstek. Zoals het tijdens deze tour gebruikelijk is volgden daarna nog drie bisnummers. Eerst het donderende ‘All Along The Watchtower’, gevolgd door het rustmoment ‘Spirit On The Water’ om te eindigen met het totaal herwerkte ‘Blowin’ In The Wind’. Achteraf waren er bijna evenveel meningen als aanwezigen over dit concert, maar de echte Bobcats, zeg maar de mensen die Dylan alle jaren volgen, waren het er roerend over eens: Vorst Nationaal was weer eens very special. Een mooie traditie die, ook al klopt ze niet helemaal, hopelijk nog lang in ere gehouden wordt. Thanks again, Bob! (Meer foto's)