Diana Krall blijft een leading lady in jazz

Ze zag er ravissant uit in die felkleurige jurk op het podium van de statige Henri Le Boeufzaal in het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar) en kreeg meteen een daverend applaus van een publiek dat de hoge ticketprijs geen obstakel vond om haar Brusselse concert te mogen meemaken.
Dat Diana Krall één van de leading ladies uit de jazzwereld is leidt geen twijfel. Het succes van haar laatste plaat ‘Quiet Nights’ en de daaraan gekoppelde wereldtournee is daar het ultieme bewijs van. De zangeres/pianiste straalt dan ook niets dan professionaliteit uit, hoewel ze af en toe uit haar rol leek te vallen tijdens de (schijnbaar?) geïmproviseerde bindteksten waarin ze onder meer vertelde over haar dagelijkse beslommeringen, over haar kinderen en over haar man (Elvis Costello, nvdr). Niet meer dan wat small talk eigenlijk, want haar echte ziel legde ze daarmee niet bloot.
Geruggesteund door drummer Karriem Riggins, bassist Ben Wolfe en gitarist Anthony Wilson begon het concert aanvankelijk vrij heftig, alsof het stof nog gauw even van de instrumenten geveegd diende te worden. ‘Let’s Fall In Love’ zorgde al gauw voor een herkenningsmoment, ook al werd de song flink opengetrokken door talrijke solo’s van zowel Diana als van haar prima muzikanten.
De eerste bossanova die Krall uit haar mouw schudde deed zijn naam alle eer aan: ‘So Nice’. Het plagende, wriemelende pianospel van Diana en haar sensuele, hese stem maakte van deze song een pareltje. Meer en meer merkten we dat de Canadese de touwtjes stevig in handen nam. Met een simpele knik gaf ze aan welke van haar muzikanten ruimte kreeg om te soleren, wat meestal daarna met verve gebeurde. Vooral Anthony Wilson oogste vele open doekjes voor zijn virtuose spel op de gitaar.
Het mijmerende ‘I've grown accustomed to your face' droeg Diana op aan haar echtgenoot (al voegde ze er meteen aan toe dat ze later op de avond geen ‘Pump It Up’ zou zingen om de fans van haar man te plezieren).
Met ‘Quiet Nights’, de titelsong van haar nieuwe cd, noteerden we een absoluut hoogtepunt. Zonder de vioolpartijen die op de cd zowat overal opduiken, klonken de bossanova’s in deze ‘naakte’ versies een stuk strakker en wat ons betreft ook sterker. Dat gold wat later op de avond ook voor dé Antonio Jobim klassieker bij uitstek ‘The boy from Ipanema'. Maar eerst volgden nog het gevoelige ‘A Case Of You’ (van die andere Canadese zangeres Joni Mitchell) dat Diana naar de sterren zong, daarna een lichtvoetige versie van ‘Cheek To Cheek’ en verder het bluesy ‘I’m Walking’. ‘Everytime we say goodbye' mocht de avond toepasselijk afsluiten. Het concert (inclusief bissen) had dan net geen negentig minuten geduurd.
Misschien jammer dat Krall geen ‘Walk On By’ serveerde in Brussel en aan haar bindteksten mocht ook nog wat gewerkt worden vonden we achteraf, maar voor de rest niets dan lof voor deze grote dame, die haar status binnen de jazzwereld zeker wel verdient. (Meer foto's)