Dee Dee Bridgewater interpreteert Billie Holiday met respect

Dee Dee Bridgewater was amper 9 jaar oud toen één van de grootste iconen uit de jazzgeschiedenis, Billie Holiday een vroegtijdige dood stierf, nu iets meer dan 50 jaar geleden. In de jaren ’80 speelde Bridgewater de rol van haar idool al eens in de musical ‘Lady Day’ en nu is er een nieuwe plaat en een tournee waarin de zangeres wederom hulde brengt aan haar grote voorbeeld.
Na haar geslaagde doortocht op jazz Middelheim van vorig jaar, stonden nu hog twee Belgische concerten op het programma, het eerste in de Roma in Antwerpen en een tweede in de Ancienne Belgique. Het Brusselse optreden werd ingeleid door een korte, Engelse documentaire over Billie Holiday, die we als doorwinterde jazzliefhebbers zeker konden smaken. Voor de niet-kenners in de zaal leek ons dit meegegeven stukje muziekgeschiedenis even functioneel als essentieel in het kader van het optreden dat zou volgen. Bedankt, AB!
Na een korte introductie van haar band begon Dee Dee Bridgewater haar set met een stevige versie van ‘Lady Sings The Blues’. Men kon meteen merken dat de kale, maar bijzonder fris ogende jazzdiva er zin in had. Samen met haar uitstekende muzikanten Edsel Gomez (piano), James Carter (tenorsax), Ira Coleman (bas) en Jonathan Blake (drums) zou la Dee Dee erin slagen haar versies neer te poten van songs die door Holiday bekend geraakten.
Bridgewater koos er nooit voor om Holiday’s stijl te imiteren, hetgeen een verstandige keuze bleek want wedijveren met een icoon levert automatisch een op voorhand verloren strijd op. De in Memphis geboren zangeres pakte het echte slim aan en liet Billie’s songs vaak in heel andere, verrassende arrangementen horen zonder echter de ziel van het origineel te verliezen. Talent en ervaring zijn belangrijke voorwaarden om dit te kunnen en deze heeft Bridgewater zat.
Songs als ‘Miss Brown To You’ en ‘Them There Eyes’ swingden als knikkers in een achtbaan. De zangeres kon hierin tevens naar hartelust scatten en gebruik maken van haar indrukwekkende stemacrobatiek. ‘Fine And Mellow’ verscheen als een plagende blues waarin Bridgewater schitterende dialogen pleegde met haar saxofonist James Carter, die zijn instrument als het ware kon laten spreken. ‘A Foggy Day’ werd zelfs zover opentrokken dat de song bijna uit zijn voegen barstte, tot jolijt van de muzikanten, die hun kans tot improvisatie schoon zagen.
Soms bleven Bridgewater & Co dichter bij de bron. Dat was onder meer het geval in ‘Don’t Explain’, een beklijvende song die Holiday schreef nadat haar man Jimmy Monroe op een avond met lippenstift op zijn kraag thuiskwam. Een mooi dwarsfluit arrangement kon niet verhullen dat het respect van Bridgewater voor Holiday groot was en dat ze niet in de valkuil wou trappen om met zo’n song onnodig te ‘knoeien’. Gelijk had ze natuurlijk en dezelfde respectvolle behandeling kreeg ook ‘Strange Fruit’. Een song waar bloed aan kleeft mishandel je niet.
‘God Bless The Child’ kwam iets frivoler voor de dag dan de oorspronkelijke versie. Dee Dee haalde de slepende melancholie er gedeeltelijk uit en gaf het nummer wat meer schwung. ‘You’ve Changed’, nog zo’n typische Billie Holiday song, kreeg dan weer een sobere bewerking mee. Mooi en dat gold ook voor ‘Mother’s Son-In-Law’ dat Bridgwater helemaal hertimmerde tot wat we zouden kunnen noemen ’een sexy dialoog’. De muzikale intimiteiten met haar bassist, die ze door middel van dit nummer openlijk het hof probeerde te maken, gaven de lyrics extra betekenis. Dit allemaal met een vette knipoog natuurlijk want humor is de goedlachse tante niet vreemd. Luidop reflecteerde ze over sex, maar bekende openlijk dat ze er op haar leeftijd meer over droomde dan wat anders.
Bissen deed Holiday met een flamboyante versie van‘All Of Me’ waarop ze volledig haar eigen stempel drukte en de song naar het einde toe Afrikaanse ritmes meegaf. Een mooi einde van een straf concert waarin al haar muzikanten nog éénmaal verdiend in de spotlights mochten staan.
Dee Dee Bridgewater bewees met dit optreden dat ze nog steeds aan de absolute top staat in de wereld van (vrouwelijke) jazz vocalisten. Voor wie de Belgische concerten gemist heeft is er nog altijd de cd ‘Eleanora Fagan (1915-1959): To Billie With Love From Dee Dee’ die wij bij deze reeds van harte aanbevelen. (meer foto's)