Lucas Dawson - Another Way To Say Goodbye

Lucas Dawson’s debuut kan je qua thematiek en intensiteit het best vergelijken met meesterwerken als ‘Blood On The Tracks’ (Bob Dylan) en ‘Berlin’ (Lou Reed). Niet dat het duizelingwekkend niveau van deze beroemde voorgangers meteen geëvenaard wordt (niemand doet dat), maar Dawson zorgt met zijn ‘Another Way To Say Goodbye’ toch voor één van de meest beklijvende platen in lange tijd.
Misschien eerst even situeren. De in Perth, Australië geboren en getogen Lucas Dawson verhuisde op zijn 21ste naar Londen waar hij de vrouw van zijn leven ontmoette en haar halsoverkop volgde naar haar thuisland Zweden. Daar liepen de zaken echter niet zoals verwacht en scheidden het koppel van elkaar. Dit album mag dan ook gezien worden als een open brief van Dawson aan zijn ex-lover in de vorm van een muzikaal drama, uitgevoerd door een vrij klassieke four-man-band met enkele additionele muzikanten.
In het openingsnummer ‘Four Catastrophic Years’ loopt de ik-persoon zijn ex, na haar jaren niet meer gezien te hebben, toevallig tegen het lijf. Terwijl deze laatste inmiddels getrouwd is en enkele kinderen ter wereld bracht, loopt de eerste nog steeds doelloos rond, smachtend naar de vrouw van zijn leven. Ter verklaring van zijn levenswandel kan Dawson tegenover zijn ex onomwonden stellen: “You and I know that the right woman has already come and gone”. Meteen een moment dat door merg en been snijdt, zoals even later een felle gitaar zal onderstrepen. Maar er zullen nog meerdere soortgelijke pijnscheuten volgen.
‘Im So Miserable’ is een adembenemend eerlijk verslag van een obsessioneel leven zonder de geliefde waarin zelfbeklag (“It’s all gone to hell back here”), jaloersheid (“I think I heard you sigh / Was he inside?”) en afreageren (“I’ve started drinking and getting in fights”) centraal staan. Een Chet Baker-achtige trompet zorgt mede voor de desolate sfeer die naar de keel grijpt.
“What Am I To Do?” vraagt Dawson zich vertwijfeld af op het moment dat alle communicatie verbroken is en de geliefde zelfs de telefoon niet meer opneemt. “I wish you’d take my calls, or give me back my balls”, klinkt het wanhopig. Niets helpt echter, uitwegen worden niet geboden.
In ‘Burned That House Down’ blijft er slechts stof en as over van het kaartenhuisje dat eens de ideale liefde symboliseerde terwijl ‘We Were Too Young’ voor de mislukking misschien wel een verklaring geeft, maar geen troost biedt. Mooi ook hoe hier de zachte backing vocals van Emily Brown komt aanschurken tegen de getormenteerde ietwat ruwere stem van Lucas Dawson.
De zanger gaat door een bad van snijdende emoties in het naar een climax zoekende ‘Ain’t Life Cruel’ waarin elke poging tot vergeten tot mislukking gedoemd is. ‘I’m Giving up’ lijkt dan ook het enige alternatief, dat bijna swingend wordt ingehaald maar ook dat lukt niet want ‘Old Habits’ sterven, zoals iedereen weet, nog steeds hard.
‘I Hate You’ zoemt nog één keer in op de ruzies die aan het afscheid vooraf gingen (“Like a silent knife driven into my spine in every argument we had”). Hierna is ‘Goodbye’ dan ook de onvermijdelijke, logische slotsong, (hier in duet gezongen met de voortreffelijke Emily Brown), waarin de laatste pogingen tot een reünie definitief worden afgezworen. Het is het soort vaarwel dat eerder als een triomf dan als een treurlied klinkt, maar desalniettemin het afscheid des te pijnlijker maakt.
De mysterieuze titelloze ghost track die het album afsluit is een soort coda waarin de geliefden nog eenmaal aan elkaar verschijnen in een tijd- en ruimteloos kader, als in een droom, waardoor dit album toch nog een open einde lijkt mee te krijgen.
U hebt het begrepen, waarde lezer, Lucas Dawson heeft met ‘Another Way To Say Goodbye’ een bijzonder intense, adembenemende plaat gemaakt die aan de ribben blijft plakken. Wat kan ellende toch mooi zijn.