Hannelore Bedert of de triomf van de verloren liefde

De AB Club deed vrijdagavond dienst als de uitgelezen setting voor de cd-voorstelling van "Uitgewist", de fel bejubelde tweede plaat die Hannelore Bedert in nog geen drie jaar tijd uitbracht. Live trad de West-Vlaamse aan met een vijfkoppige band waarin we meteen de Gentse gitarist Thomas Vanelslander (Raymond vh Groenewoud, Arno...) herkenden. Naast dit bekende gezicht maakten ook twee strijkers, een drummer en een bassist deel uit van de groep, terwijl Bedert zich afwisselend van akoestische gitaar, keyboards en piano bediende.

Hannelore opent zeer sterk met 'De Kloten', tevens het eerste nummer op haar nieuwe plaat. Uiterst geconcentreerd en met de ogen toe bezingt ze een stukgelopen liefde alsof ze die bekijkt in een achteruitkijkspiegel, tegelijk wetende wat ze toen nog niet wist. De reflectie klinkt uiterst gevoelig, maar inzicht in het verleden brengt troost, maakt zelfbeklag overbodig en het afscheid definitief.

Een ontstemde gitaar zorgt even voor wat roet in het eten, maar wanneer 'In Uw Buurt' uiteindelijk toch losbreekt (heerlijk creatief gitaarwerk van Vanelslander) ontpopt ook deze song zich tot een pareltje. 'Koffie' introduceert de zangeres als een liedje opgedragen aan een ex-geliefde. Wanneer ze mekaar een tijdje na het eind van hun relatie opnieuw ontmoeten, schenkt de man haar koffie met melk, terwijl zij koffie al heel haar leven zwart drinkt. Het zegt wel wat over hun relatie, meent Hannelore en wie verder luistert begrijpt het helemaal.

'Met uw ogen toe' grijpt terug naar haar eerste cd ('Wat als'). Bedert brengt het nummer aan de vleugelpiano. Het bijkomende viool- & cello-arrangement laat het nummer helemaal openbloeien. Opnieuw weet de zangeres met de wondermooie stem ons tot diep in de ziel te raken.

Hannelore's teksten klinken meestal direct en natuurlijk als spreektaal die wij dagelijks gebruiken, maar er gaat tegelijk een grote poëtische kracht van uit. Het valt verder op hoe spaarzaam, maar tegelijk hoe effectief zij bijvoorbeeld met rijm omgaat. Klasse!

Daarna kan het West-Vlaamse tussendoortje 'Janker' op veel bijval van het publiek rekenen, net als 'Vocabulaire' overigens. Leuk, ook al zijn het niet meteen Hannelore's beste songs.

Dan liever 'Niemand', een aangrijpende afrekening met een gewezen (harts)vriendin en/of liefdesrivale (?) in de vorm van een reeks pijnlijke retorische vragen. Elke vraag snijdt telkens weer dieper in de wonde tot er van de ander weinig meer overblijft dan een hoopje verdriet. Om de morele overwinning nog wat meer glans te geven sluit Bedert deze song af als een tennisspeelster die de cruciale dubbele ace slaat: "Wil U wat medelijden? Zal ik het in een zakske steken?" Game, set, match: Miss HB!

Ook vree schoon: 'Onze Vader', een nummer dat Hannelore lang geleden schreef voor haar moeder wanneer deze op een bepaald moment zwaar ziek was, terwijl ze de titel van dit liedje toch aan haar vader schonk.

In het erotisch geladen 'Loeihard' profileert Bedert zich als een vrouw die weet wat ze wil, ook al verandert dit in wezen elk moment. Het liefst wil ze eigenlijk alles (en vooral datgene wat ze nog niet heeft). Listig weet deze straffe madame echter haar doel te bereiken als een eigentijdse Eva, vallend voor iedere bekoring, terwijl ze tegelijk zelf het spel bepaalt.

Het akoestisch gespeelde 'Helden' sluit de reguliere setlist af. Maar het publiek schreeuwt de zangeres geheel terecht terug de planken op.

Tijdens 'Uitgewist' trekt ze dan letterlijk en figuurlijk de stekker uit. Samen met haar bassist brengt ze het nummer zonder microfoons of verder enige andere versterking, omdat dit volgens haar de enige juist manier is om deze song te spelen.

De (verloren) liefdes die Hannelore bezingt zijn als waterdruppels, gevangen op de draden van een web. Aanvankelijk levert het een mooi spektakel op, maar wanneer de druppels te zwaar worden is er geen houden meer aan en spatten ze één voor één onherroepelijk stuk. Op liefde zit een houdbaarheidsdatum lijkt misschien de boodschap en wie dit ontkent moet de schimmels maar wegsnijden. Tijdelijkheid, vergankelijkheid van de liefde en het definitieve afscheid hieraan gekoppeld zijn sterk terugkerende thema's in het werk van Hannelore Bedert.

Dit is ook het geval voor het bloedmooie 'Feest' dat lijkt op te roepen om te genieten in het hier en nu, ook al zien we de bui van morgen reeds hangen. In de schone schijn van vandaag beseffen we nu al -vergeef me de woordspeling- het betert nooit.

Het West-Vlaamse 'Au Revoir' mag enige ogenblikken lang lekker scheuren en haalt nog eens het beste uit Hannelore's begeleidingsband naar boven. Overigens verdienen deze muzikanten ieder een vette pluim, niet in het minst omdat ze zich volledig ten dienste stellen van de songs, terwijl zijzelf vaak in de schaduw staan. Leuk ook om te zien hoe Hannelore lacht en zelf intens geniet van dit optreden.

Het ultieme slotmoment volgt daarna met misschien wel het mooiste nummer uit haar debuutplaat, dit keer solo gebracht aan de vleugelpiano. In 'Altijd Nooit Meer' worden de laatste banden met de (ex)-geliefde definitief doorgeknipt, terwijl de zangeres finaal alle opgekropte woede uitschreeuwt. Briljant!

Enig geldend besluit: in het Nederlandstalig taalgebied kent Hannelore Bedert momenteel haar gelijke niet. Haar liedjes gaan op een doodeerlijke manier over wezenlijke dingen als menselijke relaties, liefde en hoe die soms verloren gaat, zonder dat deze ergens de platgelopen paden van de gebruikelijke clichés raken.

De kans dat Bedert ooit sportpaleizen zal vullen is gering, maar mogelijk verovert ze wel uw (muzikaal) hart. Laat daarom geen kans voorbij gaan om een optreden van deze bijzondere zangeres mee te maken. Beslist een ervaring die nooit uitgewist zal geraken. (Meer foto's)

Shake