Emmylou Harris, onze engel op Hemelvaart

"Hello, My name is Simon Lynge and I'm an Eskimo". Niet meteen de introductie die je zou verwachten van een singer-songwriter, ook al staat die (slechts) in het voorprogramma van een veel grotere artieste. Maar het klopt: Lynge is een zingende liedjesschrijver uit Groenland en zelfs een hele goeie. Zijn eersteling 'The Future' werd zowel door het muziektijdschrift Uncut als de kwaliteitskrant The Times met vier (pool?)sterren bedacht. Rolling Stone vond zijn plaat zelfs één van de meest memorabele debuutalbums van de laatste jaren.

In Brugge viel vooral 's mans kristalheldere zangstem op die zijn mooie, eenvoudige liedjes over liefde en dood perfect gestalte gaf. Songs als 'London Town', 'Love Comes Back To You' en 'We don't Want Life To End' deden ons onwillekeurig denken aan jonge incarnaties van James Taylor of zelfs Paul Simon. Met zijn prima cover van 'Sittin' on the dock of the bay' en een handvol geestige bindteksten over zijn geboorteland krijgt Lynge het Brugse publiek zelfs moeiteloos op zijn hand. Deze sympathieke zanger plaatsen we vanaf heden dan ook graag in het lijstje van onze favoriete Groenlanders (weliswaar nog steeds na de walrus, de narwal en de poolbeer).

En nu we het toch over bedreigde soorten hebben bedenken we dat misschien de topact van vanavond, de genaamde Emmylou Harris, er misschien ook wel eentje is, maar dan in de categorie "legendarische (alt-)country zangeressen van het edele soort". Meer dan veertig jaar timmert de nu 64-jarige Emmylou al aan de weg waarin ze de traditionele paadjes van de 'country roads' na een zekere tijd links liet liggen en het genre verruimde met allerhande rock en americana invloeden. 'Wrecking Ball' (uit 1995), u weet wel dat door Daniel Lanois geproduced topalbum, was daarbij een mijlpaal die haar verdere toekomst zou bepalen. Haar nieuwste plaat "Hard Bargain", helaas niet meteen haar beste van de laatste jaren, vindt nog steeds meer aansluiting met de ingeslagen weg van midden de jaren negentig dan met de traditionele country van haar beginjaren. Maar dit gegeven schrikte ons zeker niet af om ook deze keer razend benieuwd uit te kijken naar het concert van La Harris in het Verre Westen van Vlaanderen.

Emmylou trad dit keer aan met The Red Dirt Boys, een collectief multi-instrumentalisten van het betere soort. Zelf zag ze er nog steeds goed uit al liet de keuze van haar garderobe deze keer wel wat de wensen over. Haar zwarte kleed met glinsterende onderrok waaronder haar cowboyboots vertwijfelend piepten kunnen we slechts met één woord omschrijven: mottig! Maar dit geheel terzijde natuurlijk want wij verklaren ons bij deze onbevoegd om verder over countrymode wat dan ook te schrijven.

Openen deed onze Engel uit Nashville met 'Six White Cadillacs', op plaat eerder neigend naar rock dan naar country, maar hier sputterden de motoren toch nog wat tegen en klonk het allemaal nog wat rommelig. Idem dito voor het van Gillian Welch geleende 'Orphan Girl', een prachtsong die onvoldoende van haar schoonheid prijsgaf.

"Ik heb een gelukkige jeugd gehad, de miserie in mijn liedjes is zeker niet autobiografisch" stelde Emmylou een beetje verontschuldigend als introductie tot 'Red Dirt Girl', dat we kennen van de titelsong van één van haar vorige albums. Maar het was wachten op 'Makin' Believe', mooi omkaderd met viool een streepjes slidegitaar, vooraleer Harris haar eigen hoge niveau (lees: de hemel) bereikte. De rest van het concert bleef de countryhemel binnen bereik, met toegegeven, hier en daar ook wel eens een wat mindere song, zoals het recente 'Big Black Dog' bijvoorbeeld, maar echt dieptepunten waren er nooit.

"Het leukste aan een cd uitbrengen is dat de platenmaatschappij de volgende jaren ophoudt met aandringen om weer nieuwe opnames te maken. En ondertussen krijg ik de kans om te doen wat ik het liefst doe: spelen voor een levend publiek,' biechtte Emmylou op.

Ondertussen reeg ze de hoogtepunten wel flink aan mekaar. De Townes Van Zandt cover "If I Needed You" bijvoorbeeld, lichtjes hees gezongen maar smachtend van verlangen drijvend op wolkjes accordeon en viool. Het splinternieuwe 'My Name Is Emmett Till', een hartverscheurend epos over een lynchpartij van een zwarte jongen in de staat Mississippi in de jaren '50, liet de verontwaardiging in de stem van Harris bijna tastbaar voelen. Ook het solo gebrachte eresaluut aan de onlangs aan kanker overleden collega / vriendin Kate McGarrigle zal ons vanwege de intensiteit nog lang bijblijven.

Uptempo liep het ook lekker met pittige versies van onder meer 'Luxury Liner' en 'Born To Run'. En vergeten we vooral niet het aan Dylan opgedragen verjaarsgeschenkje 'Every Grain Of Sand' en tenslotte een hoogwaardige, lichtjes hertimmerde, versie van 'Going Back To Harlan'. De aandachtige lezer heeft nu al door dat ook deze keer Emmylou niet ontgoochelde en we hier alweer een schitterend concert van haar meemaakten.

Tussendoor roemde Harris meermaals de uitmuntende schoonheid van de stad waar ze speelde al had ze zich tijdens het aanschouwen van de Bloedprocessie dezelfde dag wel even afgevraagd of ze zich niet in San Francisco bevond. De humor hiervan werd niet meteen door iedereen begrepen.

De ongekroonde Queen of Nashville trakteerde tenslotte met twee toegiften. Vooreerst met het bloedmooie 'Boulder To Birmingham' en als laatste orgelpunt met een betoverende versie van 'Pancho and Lefty' (alweer van Townes Van Zandt). Daarna nam de countrydiva een staande ovatie waar, glimlachte tevreden en verdween dan minzaam in de coulissen van het prachtige Brugse concertgebouw. Niemand zei: "The Angel has left the building", maar het had zeker niet misstaan op een Hemelvaartsdag als deze. Hallelujah! (Meer foto's)

Shake