Bob Dylan kent zijn sterke momenten in Mainz

How many roads must a man walk down, before you'll call him a fan? Wat bezielde ons om op een zaterdag in de maand juni heen en terug acht honderd kilometer te reizen om Bob Dylan & Band in het Volkspark van Mainz, nabij het Duitse Frankfurt, voor de 27ste keer aan het werk te zien? Misschien omdat onze favoriete troubadour nu al ruim twee jaar lang de Lage Landen links had laten liggen op zijn Never Ending Tour en dat we goed en wel beseffen dat dit indrukwekkend tourneetje vroeg of laat even eindig zal blijken als andere dingen in dit leven? Misschien wilden we wel het effect van de triomfantelijke terugkeer van Charlie Sexton op het groepsgeluid van Dylan's Band empirisch onderzoeken? Maar mogelijk moeten we het antwoord gewoon zoeken in het feit dat enige momenten van gemeenschap in tijd en ruimte met The Columbia Recording Artist op zich ons al reden genoeg gaf om de lange afstandstrip te maken. Zodoende.

Omdat wij van kindsbeen af leerden onze tijd nuttig te besteden namen we onderweg wat Dylan gerelateerd studiemateriaal door in de vorm van bootlegs uit de voorbije jaren. Deze legden onmiskenbaar Dylan's sterktes bloot maar ook zijn zwaktes (up- & down-singing, staccato, onnozele keyboard solo's, etc....) en gedrukt met onze neus op deze onweerlegbare feiten plaatsten we sterke vraagtekens bij de kwaliteiten die Dylan als performer na zijn zeventigste verjaardag nog zou bezitten. Afwachten maar.

Aangekomen in het Volkspark merken we dat we lang niet de eersten zijn. Het grasveld dat zich aftekent als een natuurlijke arena is een uur voor de aangekondigde start van het concert al voor een vijfde gevuld. Er worden vandaag zo'n 8.000 aanwezigen verwacht en het concert is dan ook al weken uitverkocht. Het publiek bestaat uit meer jonge mensen dan verwacht, al kan niet ontkend worden dat de oudere garde toch nog steeds veruit de grootste groep uitmaakt.

Tijdens het wachten slaan we een praatje met een sympathieke Nederlander die vanavond zijn vijfendertigste Dylanconcert viert. Hij vraagt ons of wij het boek van "die landgenoot van ons" (Patrick Roefflaer nvdr) kennen want daar is hij helemaal weg van. Nederlanders met goede smaak, je komt ze niet alle dagen tegen.

Kwart over zeven, een kwartier later als op de kaart vermeld, verschijnen Dylan & band ten tonele. De groepsleden zijn gehuld in een bruin-beige pak met daaronder een zwart hemd. Ze doen me, vanop afstand gezien, een beetje denken aan The Beatles tijdens hun optreden in Shea Stadium, al klopt het model van de jasjes dan weer niet helemaal. Dylan draagt een stijlvol zwart pak, met witte streep op de kraag en op de broek. Met de zwarte hoed erbij en zijn grijsachtig ringbaardje oogt hij op en top als een 'Senor' van respectabele leeftijd. Een Spaans-Amerikaanse, geen Antwerpse welteverstaan.

Het orkest zet een feestelijke versie in van 'Rainy Day Women No.12 & 35' waarop Bob zich uitleeft op keyboards. De klanken die hij uit zijn instrument knijpt klinken als een showorgel. Sexton pakt uit met enkele flinke gitaarsolo's. Dylan kenners knipogen naar mekaar of steken hun duim omhoog. Plots lijkt Dylan zijn tekst vergeten. "They'll stone you everywhere.... Stone you here and there..." Hij moet er zelf om lachen, maar breekt al snel daarna de song af.

Bob's orgeltje eist een hoofdrol op in het prima vertolkte "Don't Think Twice, It's Allright" en vreemd genoeg werkt dat ook. De song swingt als gesmolten boter. Dit is genieten.

Bob komt center stage postvatten voor wat het absolute hoogtepunt van het optreden zal worden. Tijdens "Things Have Changed" kronkelt hij als een slang rond zijn microfoon terwijl hij de song een adembenemend gedreven versie meegeeft. De leadgitaar van Sexton zorgt voor extra verfijning. Dylan in bloedvorm!

Bob omgordt zijn gitaar voor 'Girl of the North Country', hetgeen vooral leuk is om te zien en iets minder om te horen. Maar niettemin vertolkt Dylan dit lied best goed zodat het genieten blijft.

Het tangoachtige 'Beyond Here Lies Nothing' blaft Dylan dreigend als een baardlijke duivel van zich af, terwijl hij zijn gitaar eerder als een wapen dan als een instrument gebruikt. De blik in zijn ogen spreekt boekdelen. Veel meer dan in 2009 verzorgt Bob het showelement tijdens zijn optreden, vooral als hij vooraan op het podium met of zonder gitaar postvat, misschien wel de grootste verandering ten goede.

Na dit nummer verdwijnt Dylan dan toch helaas weer achter zijn showorgeltje om 'The Lonesome Death of Hattie Carroll' om te buigen tot een Tom Waits-achtig walsje. De song heeft na bijna 50 jaar nog niets van zijn lyrische kracht verloren.

De fijne rockabilly 'Summer Days' komt deze keer helaas wat minder goed uit de verf, ondanks het fijne werk van Sexton. Dylan mompelt maar wat af en aan. Jammer.

Gelukkig herpakt Dylan zich, opnieuw center stage, tijdens (het eerste deel van) 'Tangled Up in Blue' waarin hij uitpakt met een bluesy solo op de mondharmonica maar daarna spijtig genoeg vervalt hij in één van zijn vocale zonden: het staccato zingen.

Tijdens het swingend blueske genaamd 'The Levee's Gonna Break' kan Bob naar hartelust schouderschuddend zijn keyboards beroeren, terwijl zijn bandleden aandachtig hun meester gadeslaan al was het maar om te weten wanneer ze de song moeten afronden.

Een tweede hoogtepunt vindt plaats als Dylan, opnieuw center stage, achter de microfoon verschijnt. 'Ballad of Hollis Brown' klinkt meer dan ooit als de aangrijpende ballade des doods die het altijd zou moeten zijn en wekt daarmee indruk.

'Highway 61' zit in een swingend jasje waarbij Dylan zich plotsklaps Jimmy Smith waant op zijn orgel. Helaas klinkt hij hier als Eugène Flagey in het Leugenpaleis.

'Desolation Row' hadden we liever niet (opnieuw nog eens) gehoord maar vonden we gelukkig beter dan gevreesd, ondanks wederom een hoop flauwekul op keyboards waar niemand echt beter van wordt.

Een slechte geluidsmix verneukt het machtige 'Thunder On The Mountain' en toegegeven Dylan zingt het ook echt niet goed. Dit hebben we eerder al veel beter gehoord.

'Ballad of a Thin Man' spijkert het niveau gelukkig weer op. Misschien omdat de meester voor even zijn handen van dat orgeltje houdt? Dylan klinkt hier als een Bijbelse profeet die met vlammende tong een onheilspellende toekomst voorspelt. Something's happening here... Jawohl!

De bissen. Dylan kent zijn prijsbeesten door en door: 'Like a Rolling Stone' natuurlijk (aaaaaaaaaaargh, dat orgel!), een denderend maar ook niet volledig geslaagd 'All Along the Watchtower' en tenslotte een flauw 'Blowin' In The Wind'. Daarna is het tijd om applaus in ontvangst te nemen, huppelend het podium te verlaten en in de tourbus te duiken die we enige minuten later, het is stipt 21 uur, het terrein zien afbollen, nieuwe einders tegemoet.

Was dit allemaal de moeite en de verre reis waard? Zeker, al was het maar omwille van het feit dat Dylan's zwakkere songversies vaak nog beter zijn dan volledige oeuvres van vele andere artiesten. Maar ook omdat we in Mainz opnieuw enkele zeer sterke momenten hebben beleefd, die tot het allerbeste behoren van wat we Dylan in een periode van bijna 30 jaar hebben zien doen. Dylan slaagt er nog steeds in om voor verrassingen te zorgen. Hopelijk besluit hij spoedig om hiermee nog eens in de Lage Landen uit te pakken. (Meer foto's)

Shake