Spectacle: Elvis Costello with...

Sinds kort heeft Elvis Costello een eigen muziekprogramma 'Spectacle' op de Amerikaanse TV, waarin hij telkens een andere gast (oa Lou Reed (klik om te bekijken), James Taylor (klik om te bekijken), Norah Jones, Kris Kristofferson, Smokey Robinson...) ontvangt. En wie speelt lead guitar in zijn huisorkestje, denk je? Juist! Bekijk het filmpje hierboven. Fantastisch gewoon.

Shaketown presenteert

Hier nog enkele besprekingen die ik enige tijd geleden schreef voor Rootstime:

- Abbey Lincoln & Archie Shepp

- Country Boy Rolling Stone

- Alison Brown Quartet with Joe Craven

- Merle Haggard (DVD)

Shaketown's Sentimental Journey (4/100)

'Can't Get Enough Of Your Love' (BAD COMPANY) - 1974

Shaketown presenteert

Ha! Ik zag net dat een vertaling van een bespreking die ik schreef voor Rootstime van 'Painted By Numbers', de plaat van de Canadese Shawna Caspi, nu op Shawna's eigen website staat. Prima plaat overigens.

Fascinations (part 1): ZICHEM - 23/12/2008

Shaketown's Eindejaarslijstje 2008

CONCERTEN 2008
1. LEONARD COHEN (Brugge, Brussel)
2. ALISON KRAUSS & ROBERT PLANT (Brussel)
3. NEIL YOUNG (Antwerpen, Werchter)
4. WILLY NELSON (Antwerpen)
5. JAMES TAYLOR (Brussel)
6. EMMYLOU HARRIS (Brussel)
7. MAVIS STAPLES (Brussel)
8. WILLY DEVILLE (Brussel)
9. NEIL DIAMOND (Antwerpen)
10. JERRY LEE LEWIS (Brussel)

(Maar ook: Lambchop, Arno, Kris Kristofferson, TCB Band, Betty Lavette, Chuck Berry, Luna Twist, John Fogerty, Lou Reed, Don McLean, Stray Cats, Stephen Stills, Tony Joe White, Dr. John, Paul Simon, Art Garfunkel, Peter Case, Bill Wyman & The Rhythm Kings)

JAZZ
ORNETTE COLEMAN (Brussel)

CD's 2008
1. LUCINDA WILLIAMS - LITTLE HONEY
2. EMMYLOU HARRIS - ALL I INTENDED TO BE
3. WILLIE NELSON - MOMENT OF FOREVER
4. THE KICKIN GRASS BAND - KICKIN GRASS BAND
5. MARISA YEAMAN - ROADMAP HEART
6. FLEET FOXES – FLEET FOXES
7. WILLY DEVILLE - PISTOLA
8. NEIL DIAMOND - HOME BEFORE DARK
9. PHIL LEE - SO LONG,IT’S BEEN GOOD TO KNOW YOU
10.ELLIOTT MURPHY - NOTES FROM THE UNDERGROUND

FILM
ACROSS THE UNIVERSE

Shaketown's Sentimental Journey (3/100)

'Elected' (ALICE COOPER) - 1972

Ideaal in tijden van politieke crisis

Simon in Brussel

Meer dan 15 man was er deze week niet in boekhandel 'Passa Porta' te Brussel om naar het interview van Annelies Beck (tja...) met Simon Vinkenoog (inmiddels een vrolijke tachtiger) te luisteren. Maar ja, dichters trekken nooit volk natuurlijk en erg kan ik dit niet noemen. Misschien is Vinkenoog, anarchist van de verbeelding, wel de laatste levende dichter die ik echt bewonder. Leve Simon!
(Meer foto's)

Shaketown presenteert

Mijn nieuwe cd-reviews op Rootstime:

- The Kickin Grass Band

- Waylon Jennings (dvd)

- Hillbilly Casino

- Nell Bryden

- Red Molly

Arno for Amnesty International

Op 10 december was het dag op dag 60 jaar geleden dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Om dit te vieren organiseerde Amnesty International een benefietconcert met Arno & Band in de Brusselse AB. Na een kort openingswoordje door de mensen van Amnesty International, werden Arno en zijn bandleden hartelijk verwelkomt door een goedgevulde Ancienne Belgique. De Oostendse ‘Homo Universalis’ ging zeer toepasselijk van start met een fikse versie van ‘Vive Ma Liberté’. In de band viel meteen het acrobatische gitaarspel op van (de nieuwe) gitarist Thomas Vanelslander, die sinds deze zomer Geoffrey Burton vervangt in Arno’s band. De ritmesectie met Mirko Banovic (Bas) en Sam Gysel (drums) is nog steeds één van de krachtigste van ons vaderland, terwijl ouwe getrouwe Serge Feys de bakens uitzet via de keyboards. ‘From Zero to Hero’ en vooral ‘Lonesome Zoro’ sleepten ons als een boeiende autobiografie mee door het persoonlijke leven van de zanger. Veel herkenningsapplaus volgde voor de radiohit ‘Mourir à Plusieurs’. Met een bijzonder strak ‘Que Pasa’, waarbij drumslagen bijna klonken als terroristische aanslagen, greep Hintjens voor het eerst terug naar zijn tijd met T.C. Matic. Even later volgde een eerste mooi rustmoment in de set: de vrouwenkwestie ‘Lola etc’, waarbij Brel en Tom Waits mekaar lijken te kruisen. Daarna koos Arno voor de T.C. Matic-hymne ‘L’Union Fait La Force’ en kwamen er wat meer recentere songs, zoals ‘I’m Not Into Hop’ waarin zanger en vooral gitarist Vanelslander zich volledig konden uitleven. Bij momenten behandelde deze laatste zijn fender als in de hoogdagen van de punk, hetgeen onmiddellijk oversloeg op het publiek, waarvan de meesten de late ’70-ties nog bewust hadden meegemaakt. Het concert eindigde met een zevenklapper van formaat. Eerst vuurden Arno & Band een bijzonder scherp ‘Ratata’ af, uit de gelijknamige tweede soloplaat van de Oostendenaar. Tijdens het passionele ‘Les Yeux De Ma Mère’ zong Arno, meestal met gesloten ogen, zowat de ziel uit zijn lijf. Het door de hypnotiserende keyboards van Serge Feys aangedreven ‘With You’, uit de debuutplaat van T.C.Matic, bracht het beste van de ‘80-ties terug naar boven. ‘Bathroom Singer’, de song met de symbolische symbalen, ontpopte zich tot een soort apocalyptisch kermismoment van waanzin. De dynamiek van ‘Oh La La La’ en ‘Putain Putain’ blies tenslotte als vanouds het dak van de concertzaal. Arno werd luidkeels teruggeschreeuwd door het uitzinnige Amnestie- publiek en de zanger bedankte met de Adamo-cover ‘Les Filles De Bords De Mer’, feestelijke meegezongen door quasi alle aanwezigen in de zaal. Een mooier slotmoment was moeilijk in te denken.
Dit concert is voor mij het bewijs, tot spijt van wie’t benijdt, dat Arno Hintjens, als Belgische live-act, nog steeds aan de absolute top staat. Bovendien draagt hij met dit benefietconcert duidelijk ook het hart op de juiste plaats. Hoeveel concerten ik van de man precies gezien heb kan ik allang niet meer op mijn twee handen tellen, maar ik weet wel dat ik steeds tevreden terugkeerde. In tijden van crisis is dit een belangrijk kwaliteitsargument. (Meer foto's)

Shaketown's Sentimental Journey (2/100)

'Tonight' (THE RUBETTES) - 1974

( This one's for you, Tom)

Humo's Pop Poll

Het is weer de tijd van het jaar om de vox populi aan te spreken. Het bekende onafhankelijke blad voor radio en televisie vraagt u vriendelijk namen te noemen mbt het voorbije jaar. Ga hier naar het stemformulier.

Shaketown's Sentimental Journey (1/100)

De eerste uit een reeks van 100 - puur jeugdsentiment:

'Action' (THE SWEET) (1975)

Petitie: TEGEN de uitbreiding van de Brusselse Ring

"De Vlaamse overheid heeft er niets beter op gevonden dan de mobiliteitsproblemen op de Brusselse Ring met meer beton op te lossen. Om hen de tonen dat ze de bal mis slaan en dat er wel degelijk een verstandiger alternatief is, werd 'Modal Shift' opgericht. Op deze website www.modalshift.be vind je een petitie om een alternatief kracht bij te zetten. Wil je meehelpen een modal shift te ontketenen in België, dan kan dit o.a. door deze petitie te tekenen. Het zou te gek zijn dat we met z'n allen trachten minder broeikasgassen en fijn stof te produceren om al die inspanningen geneutraliseerd te zien door de massa (vracht)wagens die een uitbreiding (tot 17 baanvakken) met zich zou meebrengen. Zo'n uitbreiding denkt Mevr. Hilde Crevits er door te krijgen met een taalkundige twist: "dit is geen uitbreiding, maar een optimalisatie." Mooi geprobeerd. Tijd om het beleid wat te optimaliseren, zou ik zeggen.
Hier is je kans!"

The Big Ask: Klimaatverandering "ACT NOW!"

"België is één van de slechtste leerlingen van de klas en het blijft bij loze beloften en halfbakken maatregelen. Stel jij je ook de grote vraag waarom er geen WET is die politici verplicht om HIER&NU iets te doen aan de klimaatverandering? Je bent niet de enige! Duizenden mensen in het Verenigd Koninkrijk zijn er in geslaagd om hun parlement voor zo een KLIMAATWET te laten stemmen. Help ons om dat ook hier voor elkaar te krijgen. Het Verenigd Koninkrijk bracht de sneeuwbal aan het rollen, en hij rolt nu ook naar België! Op 27 November gooiden Nic Balthazar en Friends of the Earth de BIG ASK-clip op het internet. 6.000 vrijwilligers kwamen in augustus naar het 'klein strand' in Oostende om een klimaatwet te vragen. Als je er toen niet bij kon zijn, is dit je kans om deel te zijn van de actie! Laat de sneeuwbal een lawine worden... Stel jouw grote vraag: Een bindende klimaatwet met jaarlijkse, drastische verminderingen in emissies! Op de website http://www.thebigask.be/ kan je de clip bekijken en de video-petitie tekenen. Wil je ook helpen deze boodschap verder te verspreiden?"

Roy Orbison 20 jaar dood

Bob Dylan op 22 april 2009 in Vorst-Nationaal!

Bekijk hier Bob's Europese Tourdates

Shaketown presenteert...

Cd-besprekingen van mijn hand (pseudoniem 'Shake') kan je vanaf heden (ook) lezen op het fantastische Rootstime.
Hierbij alvast de oogst van deze week:
- Phil Lee
- Nina Violet
- Marisa Yeaman
- Trace Adkins (dvd)

Jerry Lee Lewis: een koele Killer in Vorst

Ruim anderhalf jaar na zijn vorige doortocht stond het rock 'n' roll-monument Jerry Lee Lewis weer in Vorst Nationaal, dat voor de komst van deze legende amper voor de helft gevuld was. Mogelijk moet men van de vooronderstelling uitgegaan zijn dat de zanger op zijn gezegende leeftijd (73) niet meer in staat zou zijn om nog echt scherp uit de hoek te komen of om simpelweg nog te kunnen rocken. Wie woensdagavond toch het risico had genomen om naar Vorst af te zakken zal echter dik tevreden geweest zijn. Dit was zonder twijfel het beste concert van Jerry Lee op Belgische bodem uit het afgelopen decennium. De afwezigen hadden -weer eens- ongelijk.
Na een korte intro van de Jerry Lee Lewis Band, onder de muzikale leiding van stergitarist Ken Lovelace, nam the Killer omstreeks kwart voor tien plaats achter zijn piano. Zwaar aangemoedigd door het Brusselse publiek begon Lewis zijn set met een heerlijk rollend ‘Down The Line’. Het viel meteen op dat de zanger er scherp uitzag in zijn donkergrijs pak. Dat is ooit anders geweest. Aan het eind van de vorige eeuw verscheen Jerry Lee vaker als ‘Bompa’ op het podium dan als de waardige oudere man die hij nu is.
Als tweede nummer bracht de inwoner van de staat Mississippi een fantastische cover van het van Hank Williams geleende ‘You Win Again’. De klanken die Lewis uit zijn piano toverde waren zondermeer hartverwarmend. Even ging het weer een versnelling hoger in ‘Drinkin' Wine, Spo-Dee-O-Dee’ om daarna weer gas terug te nemen in ‘Don't Put No Headstone On My Grave’, een song die meer en meer als een testament klinkt.
Doorheen het concert was er weinig echte interactie met het publiek. Meestal keek Jerry Lee strak voor zich uit en als hij toch een blik naar het publiek richtte, leek hij er dwars doorheen te kijken. Af en toe ontdekte je wel een minzame blik op zijn gezicht en nu en dan kon er zelfs een lachje vanaf.
The Killer vervolgde met een botsend en stotend ‘Before The Night Is Over’ (uit zijn laatste plaat ‘Last Man Standing’). Ook mooi, de trage en ingehouden versie van ‘CC Rider’. En zo evolueerden we langzaam maar zeker naar een grandioze finale. Eerst een magistrale rock ‘n’ rollversie van ‘Roll Over Beethoven’ (ongeveer een miljoen keer beter dan wat Chuck Berry er precies 15 dagen van bakte) waarna de slepende blues ‘Trouble In Mind’ volgde, met Ken Lovelace in een glansrol. De monsterhit ‘Great Balls of Fire’ zette Vorst even helemaal op zijn kop en een spetterend ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’ (wat stilaan mijn eigenste lijflied zou moeten zijn) sloot de set mooi maar ook definitief af.
Dit optreden van The Killer, dat ongeveer 50 minuten in beslag nam, zal in ons geheugen gegrift blijven als één van de mooiste die we van hem zagen. De kans dat hij nog eens in Europa zal toeren wordt met de dag kleiner. Maar moest dit ooit nog het geval zijn, staan wij vast en zeker opnieuw op de eerste rij. (Meer foto's)

Het legendarische 'White Album' van The Beatles (°1968)

Meer dan waarschijnlijk is het 'White Album' van The Beatles inderdaad de beste plaat allertijden en dit tot in de eeuwigheid. Amen.

Wat is creativiteit?

Een interessant interview met John Cleese die zijn ideeën over creativiteit uit de doeken doet.

Dr.John geeft gezondheidsadvies in Antwerpen

Een consultatie en behandeling bij Dr. John bleek in het verleden steeds bijzonder heilzaam en daarom keken we vol vreugde uit naar diens komst in de Antwerpse Singel. Omstreeks kwart over acht betrad de ‘ambassadeur van New Orleans’ in een oogverblindend lilakleurig pak het podium van de blauwe zaal. Hij nam onmiddellijk plaats achter een oude orgelbak op houten voeten, een instrument met bijna archeologische waarde, dat een warme, volle klank genereerde. Daarbij gesteund door een voortreffelijk band, ‘The Lower 911’, waarin oudgedienden John Fohl (gitaar) en David Barrard (bas) voor een onweerstaanbaar funky geluid zorgden, slaagde Dr. John erin om quasi meteen de toon te zetten via ’Keep The Music Simple’ en vooral ‘It Don't Mean a Thing (If It Ain't Got That Swing)’. Dit credo zou The Night Tripper samen met zijn band op een bijna klinische wijze weten toe te passen tijdens heel het verdere concert.
Na een paar nummers vond Mac Rebennack dat de tijd gekomen was om het orgel even de rug toe te keren voor een ander toetseninstrument. Mooi om te zien hoe de Dokter doorheen de jaren, naar aantal, ongeveer evenveel spulletjes verzameld heeft op zijn zwarte piano als dames doorgaans in hun handtas hebben zitten. De Shakespeariaanse doodskop (deze keer met hoedje) viel binnen ’s mans collectie het meest op. Zorgde de spirit van deze overledene er mede voor dat de voodoo bezweringen van de Doctor een beetje wilden lukken?
Tijd voor één van de hoogtepunten uit het concert: ‘I Walk On Guilded Splinters’ uit de debuutplaat van Dr. John, inmiddels veertig jaar oud, dat kan begrepen worden als één lange magische formule om de vijand de duivel aan te doen, heeft anno 2008 nog niets van zijn mysterieuze kracht verloren. In dit nummer werd drummer (Herman Ernest III) zelfs even fluitist, wat qua tovenarij ook alvast kon tellen. Na de zegening van de Doctor werden we aangemaand om even recht te staan en feest te vieren op ‘Right Place, Wrong Time’, een originele Rebennack klassieker die onlangs zelfs nog de playlist van Bob Dylan’s onvolprezen ‘Theme Time Radio Hour’ sierde.
Het lekkere ‘Keep On Goin’’ (uit de nieuwste cd ‘The City That Care Forgot’) volgde, waarbij Barrard alweer stevige funky grooves uit zijn bas wist te trekken. Wat later stal gitarist John Fohl in duel met Barrard de show in een aan Barrack Obama opgedragen ‘Time For A Change’. De loopjes die Fohl gedurende heel het concert uit zijn gitaar toverde waren magistraal en David Barrard mag zondermeer één van de meest funky bassisten van de planeet genoemd worden.
Een sexy versie van het alom bekende ‘Making Whoopee’ werd door ons begrepen als een soort gezondheidsadvies.
De Medicijnman koos vervolgens voor een instrumentale Duke Ellington cover ‘Caravan’, waarbij zijn orgelspel herinneringen opriep aan jazzlegende Jimmy Smith. Ergens begon het op te vallen dat de Doctor deze avond meer zin had om muziek te spelen dan om te zingen.
Blues, funk en jazz werden nog een laatste keer magisch versmolten in de feestelijke afsluiter ‘Going Back To New Orleans’. Even geloofden we dat de Schelde de Mississippi was. Een illusie, zo bleek helaas later.
Toen sloot de Doctor, ietwat vermoeid, zijn praktijk af. Zijn assistent, David Barrard, vroeg een welverdiend applaus voor onze held en deelde tegelijk mee dat de goede Doctor wat ‘under the weather’ (lees: ziekjes) was. Er volgden daarom geen bisnummers.
Een uurtje later vernamen we van zijn bassist dat het allemaal niet zo erg was maar dat dit laatste optreden van de tour zijn tol eiste. De bijna 68-jarige Doctor bleek gewoon wat oververmoeid te zijn en tevens wat last te hebben van het Europese klimaat. Barrard vroeg er ons meteen bij om een vriendelijk gebedje voor zijn muzikale baas te willen doen. Bij deze weet u meteen wat u te doen staat.

Lucinda Williams: "Little Honey"

The 'inpeccable' Jan A. heeft als reactie op wat er eerder in sommige persbladen is verschenen over de nieuwe plaat van Lucinda Williams deze 'definitieve' recensie geschreven, die ik met vreugde op Shaketown plaats. Halleluia!

"Lucinda Williams heeft een nieuwe plaat gemaakt en deze is, houdt u vast, een van de allerbeste uit haar oeuvre!Ja, het is tegen het zere been, dat weet ik. Maar er is over deze plaat dan ook al zoveel onzin geschreven... Er zouden tenenkrullend slechte liedes op staan, het zou een samenraapsel van afdankertjes zijn, kortom, haar sléchtste plaat ooit. Gezever! Ik heb een theorietje dat verklaart waarom sommigen zo ontgoocheld zijn.Lucinda verscheen tien jaar geleden op de recensentenradar met Car Wheels On A Gravel Road. Lu heeft in al die tijd weining liedjes geschreven die de luisteraar zinderend van jolijt door de huiskamer doen dartelen. Kommer en kwel, liefde op basis van snel aflopende huurcontracten, alleen de vergeving Gods kan nog hoop brengen. En alcohol. In de Handelbeurs in Gent waarschijnlijk Duvel. Intraveneus ingebracht dan. Toen ze buitenwaggelde na een magistraal concert, was de Stetson op haar hoofd het enige dat nog verticaal van horizontaal kon onderscheiden. Ergens onderweg naar het Westen, moet Lucinda dan toch in de netten van het geluk verstrikt geraakt zijn en dus brengt zij vandaag op Little Honey een andere boodschap, een ander geluid. Ma, ik ga mij in mijn armen kerven en mij dan van de brug smijten, maakt doorgaans meer indruk dan Ma, ik heb een nieuw lief en hij heet Lucien. En daarom haken sommige recensenten af. Ook al omdat Lucinda op deze nieuwe plaat een stevige dosis twang aan de sound toegevoegd heeft. Sommige mensen zijn allergisch aan twang. Ik niet. Luister naar het prachtig mooie Jailhouse Tears, een vettig duet met Elvis Costello over het liefdesgevecht tussen twee junks. Of neem Real Love. Opent met een valse start –symbolisch?- en dendert dan door als een betere Stones song, een soort liefdesbrief aan zichzelf. En dit wordt gevolgd door Circles and X's. Buiten regent het dat het giet, Mr. Wonderful is net de deur uit. Lucinda zit aan de keukentafel wat te kribbelen op een papiertje circles and x's by his name. Waarschijnlijk heeft zij op dat eigenste moment ook dit nog opgeschreven:I used to play games with my boyfriendsFashion and fame, hip lottle trendsNow I have a real man, don't have to pretendAnd that's why I'm crying tears of joyEn denkt u zich daar dan nog de gitaar van Doug Pettibone bij in, die met kleine fijne trekjes à la Van Gogh kleur toevoegt. Meesterlijk! Geraakt u in de stemming? Minder subtiel, maar even sterk is Honey Bee... You've become my weakness, now I've got your sweetness all up in my hair. ‘t Is proper. En dan Well, well, well. Klinkt als een authentieke Hank Williams. Ook hier weer fantastisch gitaarwerk, zondermeer. De hele plaat door speelt de band met eerbied voor en kennis van de klassiekers, zonder ooit in clichés te vervallen.Tussen deze lappen rock and country twang, heeft Lucinda enkele verstilde poëtische pareltjes verstopt. Die raken nu eens met de muziek, dan weer met woord. Eén quote mag ik u niet onthouden... If wishes were horses, I'd have a ranch. Come on baby, give me another chance.En dat laatste is wat u ook moet doen. Vergeet wat u elders gelezen heeft en haal die plaat in huis. Zoekt u dan eens op in het boekje welk instrumentarium gebezigd wordt om Heaven Blues tot leven te brengen. Ik zie u nu al glimlachen. Wie Lucinda al eens live een Skip James’ Hard Time Killing Floor Blues zag brengen, wist dat ze dit in zich had." (Jan A.)

Festival van de Filosofie: 'Denken in Feest'

Voor de geïnteresseerden: vanaf vandaag en tot en met zondag 16 november 2008 loopt in het Brusselse Flageygebouw het Festival van de Filosofie.
Zaterdag kom ik zelf ook in actie met twee workshops om 14.00 en 16.00 uur.

Chuck Berry: Een Schalkse Rock'n'Rollruiter in het Circus

"If you tried to give rock and roll another name, you might call it 'Chuck Berry’" is een mooie quote van John Lennon, die het belang van deze rock’n’roll pionier misschien nog het best omschrijft. Hoeveel beginnende gitaristen hebben wel eens geoefend om de akkoorden van ‘Johnny B. Goode’ onder de knie te krijgen? En hoeveel bekende artiesten namen ooit in hun carrière één of meer covers op van Chuck? Zouden groepen als The Beatles en The Stones sowieso hebben bestaan zonder de muziek van deze ultieme songwriter? Allemaal vragen die een figuur als Chuck Berry terecht oproept. Deze man simpelweg een legende noemen, lijkt ons zelfs een zwaar understatement.
Op wapenstilstand stond de 82-jarige Berry na ongeveer één jaar opnieuw op Belgische bodem. De recensies van de Vlaamse media waren na zijn vorige passage in de Lotto Arena meestal vernietigend. Dit was er waarschijnlijk de oorzaak van dat het Brusselse Koninklijk Circus deze keer slechts voor de helft gevuld was. Toch hadden de aanwezigen zeker geen ongelijk.
Akkoord, Good Ol’ Chuck eigent zich nogal wat vrijheden toe op het podium (vals zingen, met een song beginnen of ophouden volgens eigen goesting, zijn bandleden op het verkeerde been zetten met riffs uit andere songs…) maar toch flakkert op de betere momenten het oude vuur van zijn genie nog af en toe op.
Chuck begon, gesteund door een vierkoppige band waaronder zoon Charles Berry Junior op gitaar en oudgediende Jim Marsala op bas, aan zijn set met een kramakkelige versie van ‘Roll Over Beethoven’. Het duurde duidelijk even voor de oude diesel op het juiste toerental kwam. ‘Carol’ en ‘Little Queenie’ klonken al iets beter en werden door de zaal enthousiast meegebruld. Het van Emmylou Harris bekende ‘You Never Can Tell’ ging dan weer flink de mist in. Berry herpakte zich met een aangename versie van ‘School Days’, waarbij hij via body language geen enkele twijfel liet bestaan over de werkelijke betekenis van de regel ‘Drop the coin right into the slot / You gotta hear something that's really hot’.
Wat later zocht Berry de blues op met een cover van ‘It Hurts Me Too’ (Elmore James) en vond aldus meer en meer ruimte om op volstrekt eigen wijze gitaarles te doceren. Zoon Junior leek zich af te vragen: hoe doet onzen ouwe dat toch? Op zeker moment vond Chuck dat het tijd was voor wat anders. Hij vertelde het publiek dat hij een briefje had gekregen van zijn broer. Theatraal draaide Berry zijn broekzakken binnenstebuiten en haalde er uiteindelijk een stukje W.C.-papier (de brief) uit, waarna de ene mop de andere opvolgde (genre: ‘Ik had nog graag 10 dollar bij deze brief gevoegd, maar helaas heb ik hem reeds dichtgeplakt’). Hilariteit in het Circus: Chuck als Standup Comedian!
Hadden we nog te goed: een leuke maar korte versie van, jawel, ‘Johnny B. Goode’, het onvermijdelijke 'My Ding a Ling' en een groot afscheidsfeest op de klanken van ‘Reelin’ And Rockin’’, waarbij Chuck naar goede gewoonte een dozijn jonge vrouwen uit het publiek op het podium lokt, die zich dan dansend mogen uitleven. Bijzonder grappig om te zien hoe onze held met zijn gitaar de ’chicks’ als een ouwe vos opzweept, terwijl hij schalks het hele spektakel gadeslaat. Onze Heer leek zich zelfs zo te amuseren dat hij ons nog op (ongeveer) tweeëneenhalve meter duckwalk tracteerde... Schitterend toch?
Na precies één (gechronometreerd) uur is de show echter definitief afgelopen. En ook al was dit zeker niet het beste concert dat we in de laatste jaren van Chuck Berry zagen, toch waren we blij de man nog eens levend te hebben mogen meemaken. De periode dat dit nog kan loopt stilaan ten einde… We mogen er vooral niet aan denken. (Meer foto's)

Tony Joe White in Leuven: Parels uit het Moeras

Vanop een afstand gezien leek het even alsof Harrison Ford (bruine hoed, cowboyboots…) op het podium van de uitverkochte Leuvense muziektempel 'Het Depot' verscheen. Maar in tegenstelling tot het personnage op het witte doek was onze held zeker niet bang van slangen, noch kletste hij om de haverklap met een zweep. Neen, deze legende was enkel gewapend met een vreedzame Fender, die eerder alligators leek aan te trekken dan ze te verdrijven.
Tony Joe White startte solo aan zijn set met ‘Rich Woman Blues’, onmiddellijk gevolgd door ‘Stockholm Blues’. Als je je ogen even sloot, zou je gezworen hebben dat de zwarte ziel van John Lee Hooker bezit had genomen van deze blanke man.
Als een drummer en een toetsenist zich bij White voegen, start Tony Joe met (het instrumentale) ‘Set The Hook’ meteen ook het openingsnummer van zijn nieuwste plaat ‘Deep Cuts’. We horen weinig sporen van de zware, mechanische, bijna industriële sound waar deze plaat soms wat onder lijdt. Alleen de drummer doet iets te veel zijn best om zo te klinken. Toch zijn we blij dat TJW live kiest voor waar hij het best in is: de swampy blues met een lekkere laidback groove. Zo genieten we een hele avond van Tony Joe’s natuurlijke fenderklanken, die herinneringen oproepen aan JJ Cale of Mark Knopfler. Wie even later naar de story van ‘Roosevelt And Ira Lee’ luistert, denkt aan de grote verhalen uit het Amerikaanse Zuiden. Met zijn lijzige, zware stem laat de inwoner van Louisiana een diepe indruk na op zijn toehoorders.
Mooi is ook de flexibiliteit van TJW wanneer iemand uit de zaal verzoekt om ‘the best cover ever’… White interpelleert de man en wanneer hij begrijpt dat het over het nummer ‘Baby, Please Don’t Go’ (van Big Joe Williams) gaat, knikt hij even naar zijn bandleden en serveert, à la carte, meteen een fantastische versie van dat nummer. Il faut le faire!
Natuurijk mochten ook de bekendere nummers niet aan de set ontbreken. Tijdens ‘Rainy Nights In Georgia’ streelde White zijn gitaar alsof het een geliefde was. ‘Polk Salad Annie’ blijft na al die jaren nog steeds de publiekslieveling en ‘Steamy Windows’ had niet dat opgepompte van de Tina Turner-versie maar klonk aardedonker, alsof de ruiten ook nog met modder bedampt waren.
‘You make it all worthwhile’ riep de zanger/gitarist zijn tevreden publiek toe. Komende van iemand die op zijn palmares songs heeft staan die gecoverd werden door grootheden als Elvis Presley, Ray Charles, Dusty Springfield etc. begrijp je dat de man het niet meer (alleen) voor de centen hoeft te doen. De liefde voor de muziek én zijn publiek houdt deze artiest ‘on the road’.
Na een dankbaar applaus trok TJW zich terug uit de Leuvense moerassen. Deze legende live aan het werk zien blijft ook nog anno 2008 een belevenis.
Tony Joe White is op 11 november nog te zien in de Spirit of 66 in Verviers en op 13 november in de Handelsbeurs van Gent. (Meer foto's)

Paul McCartney als 'Ultieme Legende'

"This is the man who invented my job," said U2 lead singer Bono, introducing McCartney.
"On the way here Paul McCartney, who was driving the car, was pointing out every place in Liverpool. It was like being in the Pope-mobile with the Pope driving. In the universe of rock and roll bands, the Beatles were the big bang.
"I saw tonight how much Liverpool means to Paul McCartney and you can feel how much Paul McCartney means to Liverpool."

Filosoferen met Kinderen

Vanavond geef ik opnieuw cursus 'filosoferen met kinderen' in de bibliotheek van Lede. Vier avonden komen wij samen om onze filosofische vaardigheden aan te scherpen. Wie wenst kan zich nog steeds inschrijven. Er zijn nog een paar plaatsen vrij.

Parels voor de zwijnen (2)

In onze reeks 'Now Tell Us Cowboy, Where Do I Find Some Great Bootlegs?' beveel ik vandaag deze site aan. Hier vind je een tamelijk indrukwekkende verzameling downloads van artiesten als Bob Dylan, Eric Clapton, R.E.M, Tom Petty, Bruce Springsteen... Het enige nadeel: waar vinden we de tijd om dit allemaal ooit nog eens te beluisteren? (Thx Ignace)

Het leven zoals het is: Sarah Palin

Sarah Palin laat zich beetnemen door een telefoontje van een nep-Sarkozy (Canadese Acteur). Hilarisch.

De Vrijheidstonen van Ornette Coleman in Bozar, Brussel

Na zijn triomf op Middelheim vorig jaar, stond de legendarische Ornette Coleman gisterenavond opnieuw op Belgische bodem. De freejazzpionier werd voor deze gelegenheid bijgestaan door drummer Denardo (zoon van) Coleman en twee bassisten: Al McDowell (elektrische bas) en Anthony Falanga (staande bas). Vooral deze laatste viel op, onder meer door het spelen van de eerste cellosuite van Bach, waarop de band mooi inpikte. Maar de ster van de avond, hoe kan het ook anders, werd uiteraard Coleman zelf. Op zijn 78ste klinkt hij nog steeds krachtig en inventief. De nummers werden niet te lang uitgesponnen, maar eindigden telkens op een climax. In elk nieuw stuk (vraag me geen titels) leek het kwartet een oorlog met zichzelf te voeren. Coleman vlinderde daar via de vrije tonen van zijn witte sax ongrijpbaar doorheen. Het organisch geluid dat dit opleverde bracht de zaal in vervoering. De koning van de vrije jazz kreeg minutenlang een staande ovatie. Na het concert mocht ik deze bescheiden man, samen met nog enkele andere fans die waren blijven staan, hartelijk begroeten. Hij signeerde gewillig mijn oude exemplaar van 'The Shape of Jazz To Come'. Vroeger gebruikte ik deze plaat om ongewenst bezoek buiten te jagen (wat steeds lukte). Nu is de maker van deze fel gecontesteerde plaat plots de held van het Paleis. Time was on his side, I guess. (Meer foto's)

James Burton Talks & Plays

Ik vond dit zeldzaam stukje uit de jaren 90 over de fantastische James Burton. James speelde in het verleden met zowat alle groten uit de muziekwereld: Elvis P., Elvis C., Johnny Cash, Emmylou Harris, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Springsteen,... Ooit vroeg Dylan hem als vaste gitarist, maar James weigerde omdat hij het te druk had. Anyway, I love this guy.

Lambchop: Eerlijk en doorleefd in de AB

Lambchop blijft één van de meest unieke groepen uit het Amerikaanse muzikale spectrum. Kurt Wagner ziet er, met zijn zware brilmontuur en onafscheidelijk petje, nog steeds een beetje als een eenvoudige boerenjongen uit. Niets echter aan deze man is gimmick. De liefde voor zijn muziek is oprecht. Al vroeg in de set speelde het zevenkoppige ensemble een schitterende versie van Dylan’s ‘You’re a Big Girl Now’. Wagner legde er zijn ziel in bloot en maakte de song zo eigen dat je Dylan bijna vergat. Stilaan sloop de hypnotiserende Lambchopsound als sluipend gif door de (halve) AB. De typische stem van Wagner was daarbij een instrument op zich en het samenspel met de band klonk tot in de details verfijnd. Er volgden oa mooie songs uit de nieuwe plaat ‘Oh (Ohio)’ en de man achter de vleugel mocht af en toe uithalen met piratejokes. Al was het maar om te zeggen: niet té serieus, jongens. Tijdens het eerste bisnummer ontpopte Kurt zich plots tot een weergaloos soulzanger en knipoogde hij onder meer naar Talking Heads (Once In A Lifetime). Daarna volgden nog ‘I Believe in You’, ‘Is a Woman’ en een meer dan gedreven ‘Up with People’. Als afsluiter liet Wagner zijn Belgische publiek kiezen tussen ‘Beer or a Blowjob’. Een retorische vraag zo bleek meteen, want de band sloot af met een fijne versie van L. Cohens ‘Chelsea Hotel # 2’. (Meer foto’s)

Parels voor de Zwijnen

Een waanzinnig goede verzameling live-concerten en andere bootlegs in topkwaliteit ligt hier zomaar voor het grijpen. Meer dan 50 Gb muziek van Dylan, Neil Young, Townes VZ, L. Cohen, Emmylou H., Paul Simon, Lucinda Williams, John Prine etc etc waar een mens vroeger een fortuin aan zou gegeven hebben, kan je via deze site gratis downloaden.
Alvast enkele Shaketown Tips: L. Cohen 1985 (Vienna), Emmylou Harris 1975 (San Francisco), Lucinda Williams 2007 (Basel) en Norah Jones 2007 (Paris). ( Thx Rik V. voor de tip)

Leonard Cohen op eenzame hoogte in Brussel

Na zijn passage in Brugge deze zomer, was Leonard Cohen twee opeenvolgende avonden te zien in Brussel. Zijn Brugse setlist werd gisteren aangevuld door 'Heart With No Companion', 'Avalanche', 'The Partisan' en mijn persoonlijk favoriet nummer 'Famous Blue Raincoat' (28 songs tegenover 24 in Brugge). Bijna drie uur stond de 74-jarige Cohen op het podium in Vorst. Niet als een vorst, maar als een nederige, maar eerbiedwaardige man die zijn meester (het publiek) tot in het ultieme wist te dienen. Wij genoten er elke seconde van. De bezieling die Cohen in zijn songs legde, sloeg over op het publiek, dat met het grootste respect aan de lippen hing van de Canadees. In elke lettergreep die Cohen sprak of zong klonk meesterschap. Elke beweging of houding die hij op het podium aannam (hoed afnemen, buigen, knielen, zich ten hemel richten...) was tot in de kleinste details beheerst. Body- en Mindfullness tot in de perfectie. Ik wik mijn woorden maar een concert als dit maakt men hooguit enkele keer mee in een mensenleven. De onovertroffen schoonheid van de 28 gespeelde songs beschrijven en hoe deze naar het hart of de keel grepen, is onbegonnen werk. I just rest my case. (Meer foto's)

Jammin' with Steve Winwood (AB, Brussels)

Steve Winwood bracht vrijdagavond vier steengoede muzikanten mee naar de AB, die voluit mochten improviseren. Hun samenspel was zondermeer verbluffend (die percussionist!), maar één en ander had wel tot gevolg dat sommige nummers (iets te) lang werden uitgesponnen. Steve bracht oud en nieuw werk, maar vergat zijn hits uit de jaren '80 ('Valerie', 'Talking Back To The Night', ...). Niet dat we daarom treurden want Winwood serveerde wel klassiekers als 'I'm Your Man', 'Gimme Some Lovin'' (uit zijn tijd met Spencer Davis), 'Can't Find My Way Home' (Blind Faith),' Higher Love' en (als bisnummer) het sublieme 'Dear Mr. Fantasy' (Traffic). Ook nieuwe songs als 'Fly' en 'Dirty City', uit zijn laatste plaat 'Nine Lives', kwamen ruim aan bod. Andere, minder sterke songs uit Winwoods lange carrière, verdienden het niet echt om tot 10 minuten of langer uitgesmolken te worden. Hierdoor verslapte de aandacht van het publiek en vertrokken een heel wat mensen richting bar. Een smetje op een toch wel behoorlijk goed en gedreven concert. (Meer foto's)

Een bezielde Art Garfunkel in Gent

Het kaartje voor het concert van Art Garfunkel in Gent lag al een hele tijd uitdagend op mijn kast. Toen ik het maanden geleden aanschafte, kon ik nooit vermoeden dat het gisteren niet écht mijn dagje zou zijn en dat ik er misschien beter aan gedaan zou hebben gewoon thuis te blijven. De focus op de muziek was er gewoon niet en van een zanger mag men geen wonderen verwachten. In het beste geval wel wat schoonheid en troost. Soit. Art startte zijn concert met 'El Condor Pasa'. De vlucht van deze roofvogel verdween echter in de mist van een al te opdringerige yamaha synthesizer. Daarna volgden nog enkele betere versies van S&G klassiekers, aangevuld met solowerk van de man die misschien (figuurlijk) wel in de schaduw stond van Paul Simon, maar die tegelijk zwaar tot diens succes bijdroeg. 'The Boxer', 'Mrs. Robinson', 'Bridge Over troubled Water': de versies van Garfunkel zijn 'anders' dan die van Paul Simon, maar zijn daarom niet minder mooi. Hoogtepunt van de avond was de allermooiste versie van 'Scarborough Fair' die ik ooit hoorde. De song ging naadloos over in een cover van Dylan's 'Girl Of The North Country' via de gemeenschappelijk regel 'She once was a true love of mine'. Geniaal! Ook de intense versie van 'The Sound of Silence' bleef nazinderen. Samengevat: Art Garfunkel live bezig zien blijft een belevenis. Hij heeft meer te bieden dan alleen zijn stem, ook in zijn bindteksten weet hij zijn publiek te raken. Volgende keer hoop ik dat de man een betere dag uitkiest. Ondertussen gaat het leven, als vanouds, gewoon verder. (Deze keer géén foto's omdat het managment van de artiest dit op bijna dictatoriale wijze verbood)

'La Cenerentola' in de Muntschouwburg

Nog tot 22 oktober kan je in de Brusselse Munschouwburg naar de opera 'La Cenerentola' van Rossini gaan kijken. Het spektakel duurt (inclusief pauze) bijna drie uur maar ik heb me geen seconde verveeld: schitterende stemmen, prima orkest en een absolute topdirigent. Ga dat zien.
(Beluister hier de bespreking door K. Van Eeghem op Radio1)

The Return of Stephen Stills (AB, Brussel)

De 63-jarige Stephen Stills zag er vorige maandag in de AB een beetje als nonkel Pater uit. De Woodstockveteraan bracht in de AB eerst een gesmaakt akoestisch gedeelte voor de pauze en mocht daarna met drie andere muzikanten zich elektrisch uitleven. Volkomen terecht dat deze man in het Rolling Stone lijstje van de beste gitaristen allertijden staat (op nr. 28 namelijk). Invloeden van zowel spitsbroeder Neil Young als jam-maatje Jimi Hendrix waren duidelijk merkbaar. Op de beste momenten van dit concert waren de 70ties dan ook volledig back. 'For What It's Worth' had misschien wel wat spannender gemogen, maar 'Rock 'n' Roll Woman' en de akoestische cover van 'Girl of The North Country' waren dan weer top (dit zou Dylan zelf niet meer kunnen op die manier). Ook een voor mij onbekende cover van een Tom Pettysong sloeg vonken in de zaal. Jammer alleen dat Stephen zich iets te veel als een Bluesman profileerde. Toch een mooie AB avond gehad. (Meer foto's)

Superleague Formula in Zolder

Leuk om eens van dichtbij mee te maken zo'n autorace als 'The Superleague Formule'. De volgende keer vergeet ik echter mijn oordopjes niet... De winnares van de Shaketownwedstrijd werd Josianne V.E. Zij won gratis tickets voor deze fantastische race. Bravo! (meer foto's)

Beluister gratis de nieuwe Bob Dylan

Over enkele dagen, op 7 oktober om precies te zijn, verschijnt 'Tell Tale Signs', een verzameling outtakes en unreleased tracks van Bob Dylan. U kan de plaat hier reeds in avant première beluisteren.

Gratis Kaarten voor de Superleague Formula in Zolder

Dit weekend vindt in Zolder de Superleague Formula plaats. Het is een formuleraceklasse waarin elk team wordt gesponsord door een voetbalclub. Hier vind je alle teams nog eens op een rijtje. Shaketown heeft hiervoor twee vrijkaarten. Wie geïnteresseerd is zendt onmiddellijk (vandaag of morgen) een mailtje naar shaketown@telenet.be en de tickets worden naar jouw thuisadres gestuurd.
Dank U, Shaketown!

Zalige Emmylou Harris in Brussel

Het Paleis voor Schone Kunsten was niet helemaal uitverkocht gisteren voor het concert van Emmylou Harris. Wel verwonderlijk, gezien het feit dat The Queen of Country net één van haar allerbeste platen (All I Intented To Be) uit haar lange carrière had uitgebracht. Omstreeks 21u00 startte Emmylou met een toepasselijk ‘Here I Am’, dat jammer genoeg nog niet helemaal uit de verf kwam. Dat was ook het geval voor ‘Orphan Girl’ en ‘My Songbird’; niet slecht maar we wisten dat de Amerikaanse Engel beter kon. Het eerste nummer dat meteen goed zat was het van Gram Parsons geleende ‘Return Of The Grievous Angel’. Dit soort muziek deed ons dromen over Amerikaanse roads and highways en alles wat daar te beleven valt. De verwijzingen naar Elvis in de tekstregels deden ons nog meer dromen. De vijfkoppige band die Harris had meegebracht bestond enkel uit rasmuzikanten, waaronder stergitarist Colin Linden. Er volgde een rechttoe rechtaan cover van de Townes Van Zandtklassieker ’Pancho & Lefty’. Andere hoogtepunten waren het oersimpele, maar nog steeds efficiënte 'If I Could Only Win Your Love’, een knallend 'Born to Run’ en een diep snijdend 'Not Enough’. Na een staande ovatie verwende Mrs. Harris haar publiek met 'One Of These Days’ en nam tenslotte afscheid met 'When We’re Gone Long Gone’. Misschien niet het allerbeste concert dat ik ooit van Emmylou Harris zag, maar toch eentje om te koesteren.

(Meer foto's)

Van Himst en Mulder Revisited

Het Vlaams-Nederlands Huis 'deBuren' organiseerde gisteren een praatavond met ex-voetballers Paul Van Himst en Jan Mulder. Beiden speelden in hetzelfde team tijdens de gouden jaren van RSC Anderlecht. Na al die jaren genoten ze nog steeds van elkaars aanwezigheid en dit leverde interessante anekdotes op. Mulder is een man naar mijn hart: hij is intelligent, heeft een groot gevoel voor humor en bezit tegelijk een filosofische ingesteldheid. Het is een man die out-of-the-box durft te denken en zijn meningen met bezieling kan verwoorden. Vorige week las ik dit krachtige interview met hem in De Standaard. (Meer foto's)

Happy Birthday Leonard Cohen

Ter ere van Leonard Cohen die vandaag 74 wordt. Het clipje laat oa Cohen zien bij zijn terugkeer naar het Griekse eiland Hydra in de jaren 80.

Richard Wright Tribute (1943-2008)

Pink Floyd toetsenist Richard Wright overleed vandaag aan kanker. Hij was onder meer de auteur van dit prachtige 'The Great Gig In The Sky'.

Open Monumentendag

Het is weer Open Monumentendag. Thema dit jaar is de 20ste eeuw. Zoals te verwachten sta ik vandaag (van 10u00 tot 18u00) op post aan mijn geliefde monument; de Zichemse Maagdentoren. Onze Vzw Red de Maagdentoren zoemt in op de geschiedenis van dit uniek stukje Vlaams erfgoed tijdens de vorige eeuw. Rondleidingen om 10u30, 14u00 en 16u00. Meer info. Iedereen van harte welkom.

5 jaar geleden overleed Johnny Cash

Shaketown eert Johnny met een heerlijk fragment waar twee muzikale grootheden mekaar ontmoeten: Cash & Armstrong.

Dreamin' of You (Bob Dylan)

De nieuwste Dylansong is een outtake uit 'Time Out of Mind' (1997), maar klinkt alvast fantastisch. Over enkele weken verschijnt 'Tell Tale Signs - The Bootleg series N° 8'.

Stray Cats nemen afscheid in Brussel

Het afscheidsconcert van The Stray Cats in de AB was al maandenlang uitverkocht. Iedereen voor wie 'Old School Rock'n'Roll' nog iets betekende wilde deze koningen van de Rockabilly toch nog eens een laatste keer live aan het werk zien. (Dank aan Gary voor de kaart!)
Hot Rod Lincoln werd als voorprogramma geserveerd. Hun schitterende gitarist Buzz Campbell was alvast een ontdekking. Omstreeks kwart voor negen verschenen The Cats op het podium en trapten af met 'Rumble in Brighton'. Het werd meteen duidelijk dat het publiek er een feestje van wilde maken: daverend applaus en gebalde vuisten in de lucht. Brian Setzer, die er in zijn grijze pak een beetje uitzag als een quizmaster op de VTM (maar dan met een vetkuif), genoot zichtbaar van de Brusselse adoratie. Ook hij wilde graag feestvieren en toen wat later enkele heethoofden in het publiek met mekaar op de vuist dreigden te gaan, repte Brian zich om deze Boys tot bedaren te brengen. Het moest plezant blijven. Ondertussen waren The Cats begonnen hun troefkaarten uit te spelen: 'Stray Cat Strut', 'Runaway Boys' en een massaal meegebrulde versie van 'Gene & Eddie'. Bassist Lee Rocker trok zijn instrument bijna aan flarden en de charismatische Jim Slim Phanton (zowat de vleesgeworden Phil Ijzerdraad) gaf er als vanouds een ferme lap op. Het publiek kreeg wat het verwacht had: 'Sexy + 17', 'Fishnet Stockings' en natuurlijk het onvermijdelijke 'Rock This Town' in XL-versie. We voelden ons allemaal terug 18, al was het maar voor een moment (grijns). De verdwaalde katten kwamen na fel aandringen van de Brusselse aanhang nog tweemaal terug en sloten uiteindelijk (definitief?) af met een fel gesmaakt 'Something Else'. Meer dan anderhalf uur lang speelden Brian, Lee en Jim met de energie alsof het de allerlaatste keer was. Maybe The Last Time, I Don't Know. Misschien zouden meer groepen dit ooit eens moeten proberen... (Meer foto's)

Een mooie Memorial Van Damme

Gisteren met zoon Jesse de Memorial Van Damme bezocht. Tia sprong hoog, Kim won en nam afscheid, maar het absolute spektakel kwam toch wel van showman Usain Bolt, het spurtwonder die in de 100 m zijn landgenoot Asafa Powell klopte in een scherpe tijd (9, 77).

Cool

In oorsprong maakten woorden als “hip,” “cool,” “man,” “cat,” of “dig” deel uit van het specifieke muzikale jargon binnen de jazzcultuur. Later werden deze uitdrukkingen door zowat iedereen geadopteerd. Lees meer hierover.

Paperback Writer

Vraag: Welke titel van een Frans kinderliedje zingen John & George als Backingvocals op 'Paperback Writer' (duidelijk te zien op 1:45)?

Shaketown adviseert

Try it or Create your own Drug