Elliott Murphy - Candelaershuys te Ukkel

Toen we ons ticket betaalden aan de inkom van het Candelaershuys te Ukkel, kregen we daar geheel gratis ook een rode waaier (model ‘Rosita’) bij. Deze zouden wij nog wel kunnen gebruiken, werd ons droogjes medegedeeld. En inderdaad, toen wij het zaaltje (eigenlijk een beetje een grote huiskamer) betraden, snapten wij meteen ook waarom. De plek was uitverkocht en een 80tal aanwezigen wachtten zwetend en puffend op de komst van Elliott Murphy en zijn Franse stergitarist Olivier Durand, die rond kwart voor negen het minipodium betraden. Murphy (mét het hoedje waarmee hij nu al jaren op een flink uit de kluiten gewassen boskabouter lijkt) begon met zijn ‘one man band’ vurig aan het concert. Eerst volgde wat ouder werk, waaruit we een gedreven ‘Green River’ herkenden. De klankbalans was echter allesbehalve en het klonk allemaal een beetje te gehaast. Ondertussen bleef de temperatuur ook alleen maar stijgen en werden de rosita’s bijna aan stukken geflapperd. Het duurde me iets te lang vooraleer Elliott eindelijk overging naar de nummers van zijn schitterende nieuwe plaat ‘Notes from The Underground’. Toen deze uiteindelijk toch gespeeld werden, klonken ze live iets minder sterk dan op plaat (met volledige band). ‘Orphelia’ en ‘Skandinavian Skies’ waren rustpunten, die torenhoog boven de rest uitstaken. Het briljante ‘And General Robert E. Lee’ (misschien wel dé song van het nog jonge 2008) kwam minder tot zijn recht in deze setting. Tijdens de bissen waagde Murphy zich nog aan een lang uitgesponnen cover van ‘LA Woman’ (The Doors) en toen was het dringend tijd om de aanzienlijke hoeveelheid vochtverlies te compenseren met een serie frisse palmkes.
Conclusie: fantastische nieuwe plaat, maar live is er nog wat werk aan de winkel, Mr. Murphy. Mogelijk maakt hij dit vanavond, in een uitverkochte AB Club, onder menselijke temperaturen, met een betere geluidsinstallatie en met voltallige band geheel en al goed. (Meer foto’s hier)