Billie Holiday - Lady Day The Storyville Concerts

Eén van de grote muziekcollecties die me het nauwst aan het hart ligt is mijn verzameling van het werk van Billie Holiday. Over de jaren heen schafte ik me de complete opnames voor de Columbia, Verve, Decca en Commodore labels aan, samen goed voor een 25tal cd’s. Maar toch cirkelen hier en daar nog zeldzame opnames van Billie rond, waar ik maar al te graag de hand wil opleggen. Ik ben dan ook zeer tevreden dat het Jazz Door label de live recordings heruitbracht die Billie maakte in de Storyville Club in Boston, Massachusetts. De opnames die op deze dubbel-cd zijn bijeengebracht dateren allen uit de jaren ’50, het laatste decennium uit Billie Holiday’s leven. Een paar jaar eerder, in 1947, werd Billie’s New York City Cabaret Card ingetrokken omdat de zangeres veroordeeld werd wegens het bezit van drugs, hetgeen tot gevolg had dat ze niet meer mocht optreden in New Yorkse Jazz Clubs. Deze maatregel verplichtte haar om concerten te geven op andere plaatsen in de States en in Europa. Zo kwam Holiday ook in Boston terecht, meer bepaald in The Storyville Club van impresario George Wein. The Storyville Club, een jazz club zonder vaste locatie, vond meestal plaats in één of ander hotel en de optredens werden af en toe uitgezonden door de locale radio in Boston. Het zijn deze opnames die bewaard zijn gebleven en hier verzameld zijn tot ‘The Storyville Concerts’. Cd 1 begint met de allerlaatste opnames van Holiday, gemaakt op 15 april 1959, ongeveer drie maand voor haar overlijden op 17 juli 1959 (BH werd 44 jaar). De zes nummers die toen door de radio werden uitgezonden hebben uiteraard een bijzondere historische waarde vermits het Billie’s last recordings zijn. Helaas is geen van uitgevoerde songs echt top, maar in ‘I Love My Man (Billie’s Blues)’ voel je dat de Blues nog steeds levendig door de aderen van de toen al fel verzwakte zangeres stroomt. Pakkend hoe ze zingt: ‘I've been your slave / Ever since I've been your babe / But before I’ll be your dog /I'll see you in your grave’. Het zijn woorden die diep uit het hart komen. Billie’s relatie tot mannen was vaak één grote ellende. Vermeldenswaardig bij deze laatste opnames is onder meer ook nog dat Billie tijdens haar laatste dagen begeleid werd door (oa) Mal Waldron, (remember Jazz Middelheim 2001), de pianist die later in Brussel kwam wonen en aldaar in 2002 overleed. Cd 1 gaat dan verder met Storyville opnames van Holiday uit 1951 en deze behoren tot de betere uit de collectie. Billie speelt haar beste kaarten uit op songs als ‘Ain't Nobody's Business If I Do’, ‘I Cover The Waterfont’ en ‘My Man’. De vaak geprezen frasering is zoals steeds haar grootste troef. We treffen hier ook nog zwaarmoedige vertolking aan van de protestsong ‘Strange Fruit’ (over lynchpartijen van zwarten), maar, toegegeven, ook hiervan bestaan veel betere versies. Cd 2 start met opnames uit 1953, die helaas niet steeds memorabel blijken. Alleen het swingende ‘Them There Eyes’ springt er een beetje uit. De cd eindigt met nog drie opnames uit 1951, waarop Holiday onder meer begeleid wordt door een jonge Stan Getz op sax. Dit levert onder meer een lekkere versie op van ‘Lover, Come Back To Me’. Samengevat kunnen we stellen dat ‘Lady Day The Storyville Concerts’ een uitgave is die vooral uit historisch belang belangrijk is. Het laat een artieste horen die in haar laatste levensfase de neerwaartse spiraal, veroorzaakt door alcohol en drugs,angstvallig tracht te bedwingen met hetgeen waarin ze altijd het beste was: zingen vanuit het hart. Soms pijnlijk, soms ontroerend maar altijd echt.