Miles Davis - Miles in Montreux

Tussen de jaren 1973 en 1991 concerteerde Miles Davis maar liefst 11 keer op het Jazz Festival in het Zwitserse Montreux. Deze dubbel-cd bevat opnames van ’s mans twee uur durend optreden in 1989, nu precies 20 jaar geleden. Davis had in 1989 net ‘Amandia’ uitgebracht en verschillende nummers uit deze plaat komen hier live aan bod. The band bestond uit Rick Margitza (sax), Joe Foley Mc Cready (gitaar), Adam Holzman (keyboards), Kei Adagi (keyboards), Benny Rietveld (bas) Ricky Wellman (drums), Monyungo Jackson (percussie) en als special guest de toen erg populaire zwarte R&B zangeres Chaka Khan. Twee jaar voor zijn dood klinkt de trompettist in ieder geval bijzonder vitaal en eigentijds. Wie verwachtte dat Miles in 1989 nog muziek zou spelen die verwees naar zijn grote jazzverleden (‘Kind Of Blue’, ‘Birth of the Cool’ …) kwam bedrogen uit. Wel speelt Davis nog steeds geheel in zijn eigen stijl (vaak met demper op de trompet) maar het groepsgeluid is een heel stuk moderner geworden. Via allerlei fusion-toestanden was Davis al een hele tijd geëvolueerd in de richting van rock, pop en zelfs hip hop. Jazzpurist Wynton Marsalis beschuldigde er in deze periode Davis zelfs van dat zijn muziek nog weinig met echte jazz te maken had. Onterecht, zo bewijst ook deze plaat, maar de aansluiting met de popmuziek is toch wel erg opvallend. Zo zijn er de versies van ‘Human Nature’ (bekend van oa Michael Jackson) en ‘Time After Time’ (Cindy Lauper), hier allebei met vocale ondersteuning van gastzangeres Chaka Khan. Wie echter nu zou denken dat het resultaat hiervan een flauw afkooksel was van wat het jazzgenie vroeger deed, heeft het helemaal fout. Bewijzen hiervoor zijn er voldoende. ‘Perfect Way’ eindigt in een fantastische finale die ons bijvoorbeeld aan de beste live momenten van Prince doen denken. Het door de bas van Rietveld aangedreven ‘New Blues’, doorspekt met allerlei solo’s van Margitza en Davis zelve, klinkt bijzonder potent. Verder valt er te genieten van een lang uitgesponnen versie van ‘Tutu’, de titelsong van de plaat uit 1986. ‘Mr. Pastorius’ is een ode aan de grote basvernieuwer Jaco Pastorius en het langst durende nummer, getiteld ‘The Wrinkle’, is een onweerstaanbare smeltkroes van funk, rock en jazz die het beste uit alle aanwezige muzikanten naar boven haalt. Daarna mag het rustige ‘Portia’ een mooie afsluiter zijn van dit memorabel optreden. Na het meermaals beluisteren van deze dubbel-cd wordt mij eens te meer duidelijk dat het belang van Miles Davis voor de muziekgeschiedenis van de 20ste eeuw nauwelijks overschat kan worden.