dinsdag, maart 17, 2009
Grace Jones in Brussel: All-In-One Woman
Ruim drie kwartier had Grace Jones de uitverkochte AB laten wachten op het begin van haar concert. Op de zware bastonen van ‘Nightclubbing’ verscheen ze dan eindelijk toch, staande op een verhoogd platform van waarop ze, in een blauw schijnsel, met een dominerende blik over haar publiek neerkeek. De Jamaicaanse werd begeleid door een achtkoppige band, die onder meer kon rekenen op een ijzersterke ritmesectie en twee dames die hun zwarte meesteres vocaal feilloos wisten te ondersteunen. Niet dat Grace zelf slecht bij stem was, integendeel zelfs, haar zang was vaak zo krachtig dat ze je bijna omver blies. Muzikaal is wat Grace Jones heden ten dage brengt te omschrijven als een uitgekiende mix van reggae, funk, disco en rock, die vooral mikt op de benen en de onderbuik. Uit de nieuwe plaat kregen we vervolgens ‘This Is’ geserveerd, waarbij Grace een nep-hanekam torste die elke gladiator in het antieke Rome jaloers zou hebben gemaakt. Daarna werd Miss Jones opnieuw via het platform naar de hoogte gehesen voor een vlammende versie van ‘My Jamaican Guy’ en dit in een outfit die vooral euh… uitheems was. Stilaan werd het duidelijk dat er na elk nummer een verkleedpartij zou plaatsvinden en geraakte men nieuwsgierig in welke hoedanigheid het zwarte topmodel nu weer zou verschijnen. Vanuit de coulissen entertainde Grace tijdens het omkleden het publiek ondertussen door luidkeels te kirren, te hijgen of praat te verkopen die niet al te welvoeglijk was (maar wel amusant). In ‘Demolition Man’ ging La Grace heftig aan de slag met symbalen, alsof ze met dit instrument enkele onzichtbare schimmen in de vernieling wou slaan. Om bij deze handeling enigszins assorti te zijn met de ijzeren deksels in haar handen, droeg ze daarbij op haar hoofd tevens een soort van ‘teljoor’ die in de betere designerkeuken niet zou misstaan. Dan was het tijd om wat gas terug te nemen met ‘I’ve Seen That Face Before’ (prachtig met die bekende accordeon). Grace was voor deze gelegenheid getooid in een soort batwoman outfit en stond daarbij op een draaiend platform, kronkelend aan een paal, terwijl een soort blazer met lange slierten haar in de wind zette. Het spektakel bleef visueel verbluffen tot in de kleinste details, maar ook muzikaal werden er hoge toppen geschoren. Het charmante ‘La Vie En Rose’ bracht een cabaretesk sfeertje, waarbij Grace, deze keer met witte tophoed, keurig een glas rode wijn mocht achterover slaan. Een loeihard ‘ Well Well Well’ werd opgevolgd door het sublieme ‘Williams' Blood’ (beiden uit de nieuwe plaat). De zaal groeide naar een climax bij het onweerstaanbare ‘Pull Up To The Bumper’, het soort nummer waarbij Jones via intensieve paaldanserij weinig aan de verbeelding overliet. Grote ballonnen die in het publiek werden gekatapulteerd en enkele AB-toeschouwers die op het podium mochten dansen verhoogde het party-gehalte alleen nog maar. Game, Set, Match… Miss Jones. In de bissen volgde de Roxy Music cover ‘Love Is The Drug’, met daarna een meeslepende versie van ‘Slave To The Rhythm’, waarbij de 60-jarige Jones, gemaskerd deze keer, minutenlang een roze hoelahoep om haar smalle lenden liet draaien. Il faut le faire! Grace kwam nog één keer terug voor ‘Hurricane’, de indrukwekkende titelsong van haar laatste plaat (en tevens de naam die deze concertreeks meekreeg) waarbij een blaasmachine op volle toeren met orkaankracht de boomlange zangeres letterlijk van haar sokkel blies. Een meer theatrale manier van afscheid nemen was moeilijk denkbaar. Op deze concertavond werden zang, dans, theater, mode, cabaret, acrobatiek (samen met een vleugje decadentie) via één en dezelfde vrouw verenigd. Bovendien creëert deze dame een spanningsboog die ronduit betoverend overkomt. De muziek is daarbij essentieel maar tegelijk ook functioneel om het vooropgestelde doel te bereiken: de ultieme extase en de onvoorwaardelijke overgave van het publiek. Er is dus maar één conclusie mogelijk: vergeet die sul van een SM-rechter en laat je vanaf heden bemeesteren door niemand minder dan… Miss Grace Jones. (Meer foto's)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Klinkt fantastisch. Jammer dat ik er niet bij kon zijn. In de jaren tachtig hield ik veel van haar muziek.
Wat ik mij altijd al afgevraagd heb: bestaan er nog andere nummers die reggae en accordeon verenigen? Of is 'I've Seen That Face Before' een uniek exemplaar?
Ja die face and de "legs" zijn nog
altijd like before.60 jaar en nog op het podium.Wow!En jij kon weer zo dichtbij foto's nemen!Nietwaar Eddie Gelukzak?
Gary
Heel goede vraag Peerke, maar helaas moet ik het antwoord schuldig blijven.
Thx, Gary.
Een reactie posten