Dr. Lonnie Smith - Rise Up!

Na het overlijden van jazz-gigant Jimmy Smith in het jaar 2005 is Dr. Lonnie Smith (geen familie van de eerste Smith) zowat de belangrijkste jazz hammondorgelspeler ter wereld. De man draait al meer dan 40 jaar mee in het jazzwereldje en werd talrijke keren onderscheiden met allerlei prijzen en ronkende titels als 'Organ Keyboardist of the Year' (2003, 2004, 2005 - Jazz Journalists Association). Hij speelde onder meer met mensen als George Benson en Lou Donaldson (op het Blue Note label) en werkte als gastmuzikant op platen van oa Gladys Knight, Dionne Warwick, Etta James, Esther Phillips, the Impressions en the Coasters. Het laatste decennium beleeft Smith als het ware een nieuwe lente want deze ‘Rise Up!’ is al zijn vijfde plaat sinds het jaar 2000. Opmerkelijk hierbij was ‘Boogaloo To Beck: A Tribute’ dat hij als eerbetoon maakte aan de muzikale duizendpoot Beck. En nu is er dus ‘Rise Up!’, een plaat die niemand onberoerd zal laten. Op de hoes ziet de goede Doctor er een beetje uit als een Indiase Maharadja, maar dit is slechts schijn. Zijn tulband draagt Lonnie al jàren en is zo’n beetje zijn handelsmerk geworden. Als men hem vraagt waarom hij dit hoofddeksel draagt antwoordt Lonnie meestal doodleuk: ‘For no particular reason’. Maar eens gezeten achter zijn Hammond B3 Organ ontpopt de Doctor zich als een bevlogen muzikant die zijn toehoorders betovert met funky grooves en diepgravende souljazz. Op deze plaat wordt hij daarbij bijgestaan door Peter Bernstein (gitaar), Donald Harrison (gitaar) en Herlin Riley (Drums). Elk van deze muzikanten weet prima weerwerk te bieden aan het fantastische orgelspel dat Lonnie Smith hier eens te meer serveert. Dat is onder meer te horen in ‘A Matterapat’, een geweldige Smith compositie die opvalt door nerveuze streepjes cowbell percussie, een soulvolle sax, knap gitaarwerk en - last but not least - de jazzy Hammond van Smith zelve. En dan moet het beste nog komen! Het bekende Beatlesnummer ‘Come Together’ wordt door de Doctor getransformeerd tot een onweerstaanbare brok groovy souljazz, waarbij geen mens onbeweeglijk kan blijven. Grappig is ook dat Dr. Lonnie Smith de song opfleurt met zijn eigen ‘vocalen’, bestaande uit een soort onverstaanbaar gegrom à la Tom Waits, die de originele Lennon lyrics vervangen. Een andere cover op deze plaat is deze van ‘Sweet Dreams’ (Eurythmics), maar hier blijven Smith & Co iets dichter bij het origineel. Een nummer als ‘Dapper Dan’ kon zo uit de betere Blue Note catalogus van de jaren ’60 gerukt zijn en de treurmars ‘And The World Weaps’ zou het niet slecht gedaan hebben als soundtrack van een film noir uit de jaren ‘50. Samengevat mogen we zeker stellen dat deze ‘Rise Up!’ een schot in de roos is en ongetwijfeld bij de beste jazz releases van dit jaar zal behoren. Verder kunnen we alleen maar hopen dat Dr. Lonnie Smith niet zal ontbreken op de grote zomerse Jazz Festivals in de Lage landen. Genoteerd?