Antwerpen omhelst Morrissey

Een staande ovatie krijgen vooraleer je nog maar één noot gezongen hebt, het overkwam Morrissey in de Elisabethzaal toen hij na een piano introductie van ‘You’ll Never Walk Alone’ het podium betrad. Het concert was reeds een half jaar uitverkocht en het publiek bestond dan ook bijna alleen uit fanatieke Morrissey aanhangers die meteen een kaartje hadden besteld of veel geld hadden afgedokt om hun ticket via e-bay te bemachtigen. Moz slaat onmiddellijk een ace met het Smithsnummer ‘This Charming Man’, dat hard en compromisloos de zaal wordt ingeslingerd. De volumeknop gaat nog verder de hoogte in tijdens "Irish Blood, English Heart" en bij het van de nieuwe plaat afkomstige ‘Black Cloud’. De zanger beweegt zich ondertussen kriskras over het podium, klapt herhaaldelijk als een zweep met het microfoonsnoer en verwelkomt het Belgische publiek met een welgemeend ‘Welcome to Hell’. Vrij vroeg in de set volgt de ultieme Smithssong ‘How Soon Is Now’ dat met snedige gitaaruithalen en onder flikkerend licht ook nu weer een verpletterende indruk nalaat. Aan het eind van dit nummer laat Morrissey zich theatraal vallen alsof hij door een beroerte getroffen wordt. Maar gelukkig herrijst hij als de gedroomde crooner die met "I'm Throwing My Arms Around Paris" zijn publiek trakteert op één van de beste Britse singles van het laatste decennium. Moz put vooral uit zijn laatste drie soloplaten, meer bepaald uit het hardere werk daaruit en levert daarmee verre van een ‘Best Of’ concert af. Slechts enkele andere Smithsnummers halen de setlist, waarvan ‘Ask’ de enige echte hit is. Tijdens ‘Some Girls Are Bigger Than Others’ speuren Morrissey’s ogen uitdagend de zaal af alsof hij de songtitel empirisch wilt bewijzen. Na de introductie van alle bandleden stelt de zanger ook zichzelf met enig sarcasme voor : "…and I am… an accident". Het enige echte rustpunt in de set is het bloedmooie ‘Seasick, Yet Still Docked’ (uit ‘Your Arsenal) opgefleurd met sprankelend gitaarspel dat onwillekeurig aan dat van Johnny Marr herinnert. Verzen als “I am a poor freezingly cold soul / So far from where I intended to go /Scavenging through life's very constant lulls / So far from where I'm determined to go” zijn voor Morrissey kenmerkende lyrics, doordrenkt van eenzaamheid, onvervuld verlangen en het gevoel slecht en onbegrepen te zijn. De onvoorwaardelijke adoratie van het fanatieke publiek voor de persoon Morrissey staat hiermee in schril contrast en bepaalt net de interessante paradox binnen deze charismatische artiest. De zanger die in zijn songs alle ellende van het bestaan meetorst, blijkt als live performer uiterst gul in het handjes schudden en het zich laten aanraken door zijn fans op de voorste rijen. Het op het podium springen met de bedoeling om Zijne Neerslachtigheid te omhelzen is zowel voor mannelijke als vrouwelijke aanhangers een ware sport geworden (tot wanhoop van de blijkbaar goed getrainde security die er letterlijk avond na avond de handen vol mee hebben). Dit alles levert een visueel spektakel op waarin een grote diversiteit aan manieren om indringers hardhandig het podium af te duwen en enkele nooit geziene catchgrepen ‘a part of the show’ worden. ‘Sorry Doesn’t Help’ zingt Morrissey ondertussen en dit lijkt zowel op zichzelf als op zijn fans van toepassing te zijn. Na de obscure Smithstrack ‘I Keep Mine Hidden’, een nummer dat hij onlangs opnieuw opnam, bedankt Morrissey zijn publiek met de woorden: "Thank you, you are very graceful, very patient, probably mad". De loodzware rockabilly ‘The Loop’ zweept het publiek nog wat meer op, waarna ‘Girlfriend In A Coma’ opnieuw tot zalven aanzet. “I now whisper my last goodbye” bezweert Moz ter introductie van ‘I’m Ok By Myself’, waarna hij inderdaad zoals voorspeld achter de gordijnen verdwijnt. Eén bisnummer volgt nog: ‘First Of The Gang To Die’, meteen het sein voor de hardcore fans om nog eens een rondje podium beklimmen te proberen. Maar Morrissey weet ook dan weer zijn nek te redden, en neemt nadien onherroepelijk afscheid van zijn publiek. Wat we gezien en gehoord hebben was een hard, compromisloos concert van één van de meest charismatische iconen uit de Britse rockmuziek. Dit optreden greep ons net iets minder bij de keel dan Morrissey’s onvergetelijke passage in de Brusselse AB drie jaar geleden, maar het bevestigt niettemin dat de man ook op zijn vijftigste uitermate alive & kickin’ (en tevens ook in grote vorm) is. (Meer foto's)

Set List: This Charming Man / Irish Blood, English Heart / Black Cloud / When Last I Spoke To Carol / How Soon Is Now? / I'm Throwing My Arms Around Paris / How Can Anybody Possibly Know How I Feel? / Let Me Kiss You / The World Is Full Of Crashing Bores / Ask / Why Don't You Find Out For Yourself? / Seasick, Yet Still Docked / Some Girls Are Bigger Than Others / Sorry Doesn't Help / Best Friend On The Payroll / I Keep Mine Hidden / The Loop / Girlfriend In A Coma / I'm OK By Myself // First Of The Gang To Die

Ter illustratie: Morrissey & zijn fans in Antwerpen